Η ίδια ακριβώς απάντηση δίνεται από τους υγειονομικούς επιτρόπους κι όταν η ερώτηση αφορά τη σαρδεληδόν μετακίνηση όσων χρησιμοποιούν αναγκαστικά λεωφορείο και μετρό ή τον υγειονομικώς καταλληλότερο αριθμό μαθητών σε κάθε σχολική τάξη ή τον εκκλησιασμό ή το αν τα μέτρα, όσο αυστηρά, αφορούν μέχρι κεραίας και τους κάθε λογής «επωνύμους». «Εμείς τα λέμε, αγαπητοί. Αλλά φαίνεται ότι κάποιοι δεν μας ακούνε».
Κάποιοι από αυτούς τους κάποιους είναι ορατοί και ονοματεπώνυμοι. Έχουν αξιώματα, εξουσία, επιφάνεια – και μια ντουζίνα σοφίσματα, αιώνες τα ίδια, για να ξεγλιστρούν από την ευθύνη τους: «ο όφις με ηπάτησε», «εκ παραδρομής», «παρεξήγηση», «με πήρε στον λαιμό του το προσωπικό». Κι άλλους τους βλέπουμε σε βιντεάκια ή φωτογραφίες σε στιγμές που η χαλαρωμένη από την τερπνή περίσταση κοινωνική τους συνείδηση διατάζει και τα μέτρα να χαλαρώσουν.
Είναι οι παιδιόθεν ή μεντιόθεν πεισθέντες ότι τυγχάνουν εξαιρετικής ευγένειας, ευφυΐας, ευαισθησίας, άρα και ότι εξαιρούνται από τους κανόνες που ρυθμίζουν τον βίο των πληβείων. Καμιά φορά ζητούν και συγγνώμη: «Τη συγγνώμη σας, αγαπητοί. Πάλι δεν καταλάβατε. Πρέπει να το δουλέψετε αυτό». Όχι, δεν μας δουλεύουν. Τη δουλειά τους κάνουν.
Σημείωση Φαρέτρας: Το σκίτσο είναι του Αρκά
