Σοφία Παυλίδου
Εδώ, η περιφραγμένη περίμετρος, στην πιο άγρια ζώνη του στρατοπέδου, εκείνη που ξεχειλίζει και ανηφορίζει πάνω στους λόφους με τα ελαιόδεντρα, σέρνοντας μαζί της όλη τη δυστυχία του κόσμου.
Εδώ και η Φατίμα. Είναι μόνη της σήμερα στο καταφύγιο με το λευκό αδιάβροχο πλαστικό μπροστά σε μια μαύρη ξύλινη πόρτα.
«Εμένα δεν μου έδωσαν σεντόνια, γέννησα έτσι, χωρίς τίποτα στην σκηνή μου, αιμορραγώντας πάνω στο πλαστικό καταγής που κάλυπτε μια μαύρη, ξύλινη πόρτα…»
Εδώ, η περιφραγμένη περίμετρος που μέλλεται να γίνει ένα από τα σύμβολα της απανθρωποίησης του ανθρώπου για τον 21ο αιώνα.
Μόρια: ένα όνομα που έγινε συνώνυμο με κόλαση για πρόσφυγες, εδώ ακριβώς σήμερα βρίσκεται η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της οδύνης. Ενώ συντελείται εδώ και χρόνια ένα παγκόσμιας πρωτοτυπίας έγκλημα. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε μιαν υπεράριθμη και ανεπαρκή δομή χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στα δικαιώματά τους.
Προσφυγόπουλα: θύματα του συστήματος. Ενός συστήματος επεμβάσεων και ταξικού πολέμου των πλούσιων εναντίον των φτωχών. Είναι αυτά, που βιώνουν σε μέγιστο βαθμό τις καταστροφικές συνέπειες που έχει για την ανθρωπότητα η ανεμπόδιστη λειτουργία του συστήματος αυτού, που συνθλίβει ολόκληρους λαούς, που κονιορτοποιεί τις ζωές τους και προάγει καθημερινά περιττούς ανθρώπους – παιδιά. Αιχμάλωτοι σε καταραμένες εκτάσεις. Ανθρώπινες στοιβαγμένες μορφές μέσα σε ερείπια καλυβιών που έχουν γκρεμιστεί. Ατροφικά χέρια και αρρωστημένα βλέμματα που πασχίζουν να επιβιώσουν. Δρομάκια γεμάτα αποστεωμένες αναπαραστάσεις πόνου και εξαθλίωσης. Η φωτιά στη Μόρια έκανε την αβίωτη ζωή, ακόμη πιο αβίωτη.
Εκατοντάδες παιδιά ανάμεσα στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες περνούν πια τα βράδια τους στους δρόμους, στα χωράφια, δίπλα στα καμμένα, μέσα στα νεκροταφεία, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς τροφή και νερό. Πιο κει, εξουθενωμένα κάποια μεταφέρονται μέσα σε κάδους απορριμμάτων μαζί με το τίποτα που τους απέμεινε … Μπορεί να μη χωράνε όλοι στα φτωχά χωράφια της Ελλάδας, μπορεί να μη φτάνουν οι οικονομικές βοήθειες που μας μοιράζουν οι ισχυροί, αλλά δεν μπορεί να σταματά η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη και να δίνουν τη θέση τους στις πολεμόχαρες κραυγές των τυφλωμένων από μίσος. Η ρητορική του μίσους σκοτώνει τους πρόσφυγες και αποκτηνώνει τους ντόπιους.
Το θέμα είναι τώρα τι λες στη Φατίμα για κείνο το μικρό της γειτονόπουλο με τ’ ακίνητο βλέμμα στο ταξίδι απελπισίας; Τι λες για τη διψασμένη του θλίψη «όταν η θάλασσα απόθεσε τεμάχιο νεκρής νήπιας σάρκας στον αιγιαλό;»
Το θέμα είναι τώρα τι λες σ’ εκείνο το σκυθρωπό αμίλητο παιδί,
«σα μουδιασμένο ζώο» που «έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε μέσα στην άμμο, σε σκηνές στο άσπρο φως. Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή του κι όλο ικέτευε για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε …» (Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου)
————————
