Υπέγραφε τα έργα του με το «δια χειρός Συμεών». Εμείς τον φωνάζαμε Σίμο. Και ήταν και τα δύο.
Ήταν ο εμπνευσμένος αγιογράφος Συμεών, που μετουσίωνε τα χρώματα σε πορτρέτα, προκαλώντας γνήσια θρησκευτική συγκίνηση, και ήταν και ο καλός φίλος Σίμος, που προκαλούσε σε όσους τον γνώριζαν τα συναισθήματα της βαθιάς εκτίμησης και της αγάπης.
Συμεών Ματσκάνης. Έφυγε σήμερα στα 67 του χρόνια, μετά από μια σκληρή και επίπονη αναμέτρηση με την αρρώστια.
Έφυγε αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια, με πυρήνα την αγαπημένη του Βέρα, τις δυο ξεχωριστές του κόρες, τη Δέσποινα και την Άννα, άξιους γαμπρούς και για συνεχιστές του τα εγγόνια του.
Έφυγε αφήνοντας αγαπημένους του φίλους, που, όπου κι αν τους συναντούσε, η μόνιμη αισιοδοξία και το πλατύ του χαμόγελο αντανακλούσαν την αγάπη του για τη ζωή. Έβλεπες τον Σίμο και έλεγες πως όλα θα πάνε για όλους καλά. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς…
Με στέρεα δημοκρατική συνείδηση, με πάθος για τα ταξίδια και τις εμπειρίες που έδιναν, γενναιόδωρος, ήταν πληθωρικός σ’ όλες τις εκδηλώσεις του, από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη.
Τον θυμόμαστε στο μικρό του εργαστήρι να παλεύει να ζωντανέψει τα ιερά πρόσωπα της Τέχνης του. Πάνω στον πάγκο του πινέλα, χρώματα, βιβλία… Γύρω στους τοίχους τα έργα του… Διάχυτη παντού η ένταση της δημιουργίας, η προσπάθεια να κάνει το αόρατο ορατό. Ήταν δοσμένος στον κόσμο “των ορατών” αλλά και των των “αοράτων”.
Κάποτε μάς εξομολογήθηκε πως μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος τού αποκάλυψε πως ο δρόμος που ξανοίγεται μπροστά του δεν έχει καμιά σχέση με τις σπουδές του και την μέχρι τότε δουλειά του. Ξανοιγόταν ένας άλλος δρόμος, ο δρόμος της Αγιογραφίας, και τον περίμενε.
Πορεύτηκε στα χνάρια μεγάλων καλλιτεχνών μελετώντας τους, σφραγίζοντας όμως τα έργα του πάντα με τη δική του προσωπική σφραγίδα, που τα έκαναν αναγνωρίσιμα.
Με πόση ένταση και αυστηρότητα μάς διαπερνούσε το βλέμμα του Ιωάννη του Προδρόμου, του δικού του Ιωάννη, πόσο παρηγορητικά μας κοίταζε η δική του Θεοτόκος, με πόσο βαθιά ανθρώπινο πόνο ο Χριστός του, με το ακάνθινο στεφάνι μπροστά στον Πιλάτο, με πόση κίνηση δοσμένος ο Άγιος Δημήτριος στο άσπρο του άλογο, να ίπταται πάνω από τα κάστρα της Θεσσαλονίκης…
Σε όλα τα πρόσωπα των εικόνων του ο Συμεών Ματσκάνης ήταν παρών. Μακριά από τη φτηνή εμπορικότητα των αγιογραφιών με τα εκτυφλωτικά χρώματα, που απλά εντυπωσιάζουν χωρίς να συγκινούν. Οι δικές του αγιογραφίες, αν και τωρινές, είχαν την πατίνα του χρόνου, γιατί έρχονταν από πολύ μακριά, από το παρελθόν της παράδοσης.
Σε όλες τις καρδιές των φίλων του ο Σίμος Ματσκάνης ήταν και θα είναι παρών. Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν, η μνήμη τους όμως, όταν χαράζεται βαθιά, μένει και τους κρατά ζωντανούς…
ΥΓ. Για μας, πέρα από αγαπημένος φίλος, ο Σίμος υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης της Φαρέτρας, η οποία δημοσίευσε πολλά από τα έργα του. Οι φωτογραφίες είναι από παλιότερη συνέντευξη του Σίμου Ματσκάνη στη Φαρέτρα.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020
Δήμητρα Σμυρνή – Δημήτρης Τσιμούρας
