Γιώργος Σιώμος «Έτσι θα γιορτάζαμε τον Προφήτη Ηλία στο Ξηρολίβαδο, αν δεν…»
Αν δεν μεσολαβούσε ο κορονοϊός, τώρα θα ετοιμαζόμασταν για τη γιορτή του προφήτη Ηλία στο Ξηρολίβαδο.
Θα κάναμε μια πρόβα την Τετάρτη, μια τελευταία την Παρασκευή και το Σάββατο στις 6 θα συρρέαμε στο σπίτι του συλλόγου. Θα ντυνόμασταν με το πάσο μας για να ελευθερώσουμε τον χώρο για τους χορευτές των άλλων συλλόγων που θα πάρουν μέρος στην παράστασή μας. Στα μεγάφωνα θα ακούγονταν τραγούδια ηπειρώτικα, βλάχικα γρεβενιώτικα.
Όταν βάλουμε τη φορεσιά, με τη φουστανέλα, τον σκούφο και τα τσαρούχια, κάτι συμβαίνει μέσα μας, μια μεταμόρφωση. Υποδυόμαστε έναν ρόλο, είμαστε ηθοποιοί, καλλιτέχνες, μα πιο πολύ, άγνωστοι πρόγονοι παλεύουν μέσα μας και επιτακτικά γυρεύουν να ζήσουν μια σταλιά σαν άνθρωποι ακόμα.
Νιώθουμε μια ευθύνη απέναντί τους και κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να φανούμε αντάξιοί τους.
Το σύνθημα για την αναχώρηση προς την πλατεία της γιορτής το δίνει ο δικός μας δάσκαλος του χορού, που είναι η ψυχή του χορευτικού μας και της γιορτής της ίδιας.
Μπροστά πάνε οι οργανοπαίχτες που παίζουν μια πατινάδα, μετά εμείς κι ακολουθούν οι χορευτές των καλεσμένων συλλόγων. Ο κόσμος, δεξιά και αριστερά του δρόμου, μας χαιρετάει χαρούμενος και γελαστός, που ακόμα μια χρονιά υπάρχουμε, χαιρόμαστε και τραγουδούμε.
Ως οικοδεσπότες μπαίνουμε πρώτοι στην πλατεία, ακολουθούν οι καλεσμένοι μας, χορεύουμε όμως πάντα τελευταίοι. Η περασιά που κάνουν οι χορευτές είναι ίσως η πιο φανταχτερή της βραδιάς με τον πλούτο των χρωμάτων των φορεσιών
Την ώρα εκείνη ο ήλιος έχει δύσει, έχει πέσει ψύχρα, καθώς το υψόμετρο είναι 1200 μέτρα και βάλε, κι ένα ενοχλητικό αίσθημα με τσιγκλάει στην καρδιά, όταν η ματιά μου πέφτει στην κορυφογραμμή του βουνού με τις, σαν σταυρούς σε μνήματα, ανεμογεννήτριες.
Το κοινό έχει πάρει τη θέση του. Στα πρώτα καθίσματα είναι ο ομότιμος καθηγητής της γλωσσολογίας με τη σύζυγό του. Να σου κάνει ανάλυση για την καταγωγή του επωνύμου σου να σου φύγει ο σκούφος!
Ο κόσμος χειροκροτεί τους χορευτές των καλεσμένων συλλόγων και δυο τρεις χορούς πριν το προτελευταίο γκρουπ χορέψει και αποσυρθεί, ο δάσκαλος μάς μαζεύει για τις τελευταίες οδηγίες. Είναι η κορυφαία στιγμή της παράστασης και πρέπει να τα δώσουμε όλα. Είναι γελαστός, αφού έχει τινάξει στη ζούλα κάνα δυο μπύρες, και μας προτρέπει να είμαστε γελαστοί, χαλαροί και παληκαράδες σαν παλιοί τσοπαναραίοι.
Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε κατά το Λακωνικό ” Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες” που πα να πει, θα γίνουμε κι εμείς και νιοι και παληκάρια, ως απάντηση στις απαιτήσεις των προγόνων μας.
Στο τέλος μπαίνει κι ο κόσμος στον χορό κι εμείς αποσυρόμαστε σιγά σιγά με τρόπο. Μας περιμένει πλούσιο τραπέζι και ξανά χορός.
Αυτά θα συνέβαιναν στη γιορτή του προφήτη Ηλία στο Ξηρολίβαδο, αν δεν μεσολαβούσε ο κορονοϊός.
