Ποιος να μας ευχήθηκε «καλό μήνα» δεν ξέρω, πάντως έπιασε κατά το ήμισυ. Την 1η Ιουνίου 2020 διενεργήθηκε η διαβόητη πλέον συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Νάουσας. Άκρως σημαντική, διότι ο Δήμαρχος, απευθυνόμενος στο Σώμα με την ευφράδεια που τον χαρακτηρίζει, έδωσε δείγματα πολιτικού θάρρους σκιαγραφώντας μια πραγματικότητα που εμείς οι «απ’ έξω» ίσως να μην είχαμε αντιληφθεί. Όπως συνηθίζει, μίλησε ανθρώπινα, εναλλάσσοντας κύριες προτάσεις που απευθύνονται στη λογική με σύντομες δευτερεύουσες που συγκινούν το θυμικό. Μια στο μυαλό και μια στο συναίσθημα σαν να λέμε…μια στο καρφί δηλαδή, και μια στο πέταλο.
Ο Δήμαρχός μας συμμερίστηκε δημοσίως την επίγνωση που έχει των υποχρεώσεων που συνοδεύουν την θέση του. Δεν αμφέβαλλα επ’ αυτού, μα ικανοποιήθηκα που δικαιώθηκε η αρχική εντύπωσή μου. «Δεν περισσεύει κανείς», επαναλάμβανε είτε ευθέως, είτε περιφραστικά το κοινώς παραδεκτό. Συνεπής σε αυτή του την πεποίθηση, κάλεσε τους επικεφαλής των λοιπών παρατάξεων σε «συστράτευση» για το κοινό καλό, και δεν φαντάζομαι, τότε, κάποιος να σκέφτηκε πως αυτό θα μπορούσε να γίνει χωρίς αμοιβαίο σεβασμό, το απαραίτητο συστατικό για κάθε σχέση εμπιστοσύνης.
«Δεν σας κρύβω τον πόνο μου, προσπαθούμε να προλάβουμε τις ημερομηνίες, (κάποια έργα ξεκίνησαν με την προηγούμενη δημοτική αρχή και) προσπαθούμε να μπούμε στο πνεύμα των έργων (…) Μου έχουν κάνει δύσκολο τον ύπνο, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω όλες τις προκλήσεις»… είπε.
Λυπάμαι που χάνει τον ύπνο του, μα χαίρομαι που μας έχει έγνοια. Εξ όσων γνωρίζω, οι ημερομηνίες και οι προθεσμίες για την διαχείριση έργων και προγραμμάτων είναι μεν συγκεκριμένες, είναι όμως και εκ προοιμίου γνωστές, επομένως με σωστό συντονισμό, ιεράρχηση και οργάνωση επιτυγχάνονται οι στόχοι. Τώρα σε ό,τι αφορά το «πνεύμα των έργων» της προηγούμενης δημοτικής αρχής, δεν διαφέρει από εκείνο των αναπτυξιακών έργων εν γένει: μακροπρόθεσμα και με ασφάλεια να απαγκιστρωθεί ο Δήμος όσο περισσότερο γίνεται από χρηματοδοτήσεις των Αθηνών ώστε με μεγαλύτερη σταθερότητα να μπορεί αν ορίζει τα έσοδά του, να κατανέμει τους πόρους του και να βελτιώνει την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Έτσι θα απαιτεί για όλους μας το καλύτερο, χωρίς να επαιτεί για τα απαραίτητα.
«Δήμαρχε αν δεν φέρεις ένα εκατομμύριο τουρίστες στην Σχολή Αριστοτέλους τον χρόνο δεν έχεις κάνει τίποτα»… εγώ πάλι που έκανα την διαίρεση λέω να έρθουν έστω οι μισοί. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως την έμφαση που έπρεπε να δοθεί. Άλλωστε μέσα σε αυτό το πλαίσιο ευφορίας, υπεβλήθη και η πρόταση συστράτευσης, μιας και η κοινή γνώμη ήταν ακόμα ντοπαρισμένη επικοινωνιακά από την υπόσχεση εισροής 10,7 εκατομμυρίων ευρώ προς επένδυση στο Χιονοδρομικό Κέντρο. Από επικοινωνιακής άποψης, ήταν ορθή η επιλογή της χρονικής στιγμής, ως προς το αποτέλεσμα υπήρξε κώλυμα. Ως προς το αποτέλεσμα: αναποτελεσματικότητα.
Τώρα για το πώς θα έρθουν αυτοί που θα έρθουν, ας αναρωτηθούμε πρωτίστως αν θέτουμε τα ερωτήματα στην σωστή σειρά: πρώτα «γιατί δεν έρχονται» και μετά «πώς θα ‘ρθουν». Και ας καταδεχτούμε να δούμε και τις προτάσεις που έχουν ήδη υποβληθεί.
«(Πέρα από τις παρατάξεις μπορούν να προσφέρουν) μικρές ομάδες, σύλλογοι φορείς με ήπια πολιτική προτίμηση»… αυτό… δεν το κατάλαβα. Όλοι οι πολίτες εξ ορισμού, έχουμε πολιτική προτίμηση. Οι σύλλογοι και οι φορείς που δεν αποτελούν παρατάξεις ή κόμματα, ως προς τι χαρακτηρίζονται από κοινή πολιτική αντίληψη; Και πώς συμβαίνει; Και γιατί το ξέρουμε; Και γιατί μας νοιάζει; Η κοινή πολιτική προσέγγιση των μελών περικλείεται και στο καταστατικό;
«Τεράστια ζητήματα που θα απαιτούν τον χειμώνα άμεση λύση (και χρειάζεται) στροφή στα αναπτυξιακά και να ξεπεράσουμε προσωπικές αντιπαραθέσεις». Ναι, μετά την δύσκολη άνοιξη θα ακολουθήσει δυσκολότερος χειμώνας με πρωτόγνωρες κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις…αλλά βρε παιδιά, με το χέρι στην καρδιά, αυτή η ρημάδα η στροφή στην ανάπτυξη τι τόξο έχει; Πόσο μεγάλη είναι δηλαδή που πρέπει να κάνουμε στροφή στα αναπτυξιακά τώρα; Είμαστε ήδη μέσα στην στροφή, απλά οι «προσωπικές αντιπαραθέσεις», εξακολουθούν να υπερβαίνουν το λογικό.
«Σήμερα μετά λόγου γνώσεως θέλω να απευθυνθώ προς τον κ Κουτσογιάννη, αλλά και την Ίλια Ιωσηφίδου , τον κ. Τσουκαλά και ζητώ συστράτευση, δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας με την μικρή ομάδα». Αυτή η λέξη χρησιμοποιήθηκε επομένως… «συστράτευση», για να καταλήξει αργότερα να καταγραφεί σε υπόδειγμα πρακτικού ως «σύμπραξη», και μετά να αμφισβητηθεί ότι δεν καταγράφηκε και ότι χρησιμοποιήθηκε εκ παραδρομής από τον κ. Κουτσογιάννη, αλλά του το συγχωρούμε καθότι μεγαλόθυμοι. Και αναρωτιέμαι αφελώς…είναι αυτές συνθήκες που καλλιεργούν αμοιβαία εμπιστοσύνη; Αυτή η διάψευση και η καλλιέργεια της αμφισβήτησης ήταν το σημείο καμπής, που μετέτρεψε μια γενναία πολιτική πράξη σε οπισθοχώρηση. Από στροφή σε συνεργασία όπως είχε ξεκινήσει κατέληξε σε πλήρη περιστροφή, όπου οι επικεφαλής των δύο παρατάξεων βρίσκονται στην αρχική τους θέση μεν, με επιπλέον κλονισμένη εμπιστοσύνη δε, και με τους δημότες να προσπαθούν να εξηγήσουν την πιρουέτα εκτός ρυθμού, του προσώπου μάλιστα που ξεκίνησε την μελωδία.
Ήταν μήπως αντιπερισπασμός από κάτι που ακόμα μας διαφεύγει;
Ήταν μήπως απλά για να μάθουμε πως «υπάρχουν άδειες που έχουν περάσει από την ΡΑΕ οι οποίες δεν έχουν προχωρήσει με τη δέουσα ταχύτητα, δεν προλαβαίνουμε να αντιμετωπίσουμε τα αναπτυξιακά ζητήματα», και να μην το ζυγίσουμε όσο του πρέπει; Ώστε σε μικρό χρονικό διάστημα που θα τύχει μεγάλη στραβοτιμονιά να υπάρχει έτοιμος ο αποδιοπομπαίος τράγος και να μας κεράσουν την καραμέλα πως φταίει ο κ. Κουτσογιάννης για το ότι τορπιλίστηκε η συνεργασία; Αμφισβητεί κάποιος πως ο Κοινός Τόπος υποστηρίζει και υπερασπίζεται τα έργα για τα οποία ο ίδιος δούλεψε; Αυτά τα έργα άλλωστε δεν αποτέλεσαν κοινό προεκλογικό επιχείρημα παρά την γνωστή πατρότητά τους;
Ήταν μήπως μια πηγαία ανάγκη ανθρώπου που επιθυμεί να ξεφύγει από την πολιτική μιζέρια και να αρχίσουμε (επιτέλους) να διαφωνούμε πάνω σε κάτι και όχι με κάποιον;
Ήταν μήπως ειλικρινής απόπειρα προσέγγισης, μα χάθηκε ο έλεγχος στη στροφή;
Ο Δήμαρχος αναφέρθηκε σε ερώτημα μεταπτυχιακής φοιτήτριας: «Ποιες κινήσεις έχετε κάνει προς την ενεργειακή αναβάθμιση του Δήμου σας : ώστε να καταναλώνετε λιγότερη, ή να παράγετε ενέργεια.», η απάντηση είναι στα συρτάρια.
«Σας ζητώ να συστρατευτούμε» επανέλαβε κλείνοντας, «εγώ θα είμαι αυτός που θα εγγυηθώ την δίκαιη κατανομή του βάρους», προς τιμήν του η θαρραλέα τοποθέτηση. Υποθέτω πως σε καμία παράταξη δεν υπήρχε η αμφιβολία πως ο Δήμαρχος θα εγγυούταν την δίκαιη κατανομή του βάρους, αφού αυτό επιτάσσει ο θεσμικός του ρόλος. Βέβαια, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ τα λόγια του, ίσες υποχρεώσεις συμπαρασύρουν και ίσα δικαιώματα. Και αν υποθέσουμε πως αμφισβητώ την πηγή της πρότασης περί ανάληψης έμμισθων θέσεων που έγινε εν συνεχεία, και μόνο αυτή η δημόσια δήλωση αρκεί. Την στήριξη του Κοινού τόπου για την συνέχιση των έργων του Κοινού Τόπου, διαφαίνεται ότι την έχει. Ενεργοποίηση στελεχών των παρατάξεων με προεξέχουσα τον Κοινό Τόπο, αυτό ζήτησε δημοσίως.
Αναρωτιέμαι όμως τι κίνητρα μπορεί να έχουν όσοι εσωτερικά, κυριεύτηκαν από ανασφάλεια λόγω αυτής της κίνησης προσέγγισης. Πώς οι ίδιοι καταδέχονται να ανήκουν σε μια ομάδα, στην οποία δεν θεωρούν δεσμευμένο σε αυτήν τον επικεφαλής της; Αυτό σημαίνει πως στην θεώρησή τους, δεν υπηρετούν οι ίδιοι την ομάδα, μα περιμένουν να υπηρετήσει η ομάδα εκείνους. Τόσο το βιογραφικό του κ. Καρανικόλα όσο και η προσέγγιση των πραγμάτων δείχνει έναν άνθρωπο που δούλεψε και θέτει εαυτόν στην υπηρεσία της ιδιαίτερης πατρίδος του. Πώς να του το αμφισβητήσει κανείς; Αυτό άλλωστε δεν συζητάμε: Την απόπειρα το ΕΝΑ Μαζί, να γίνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Μαζί. Την συνέχεια την ξέρουμε: νίκησε η γκρίνια. Η πρόθεση μας έμεινε, όμως με αγαθές προθέσεις, μα χωρίς τολμηρές πράξεις ανάπτυξη δεν έρχεται. Όπως ούτε εδραιώνεται εμπιστοσύνη με διαψεύσεις.
Το 2016 είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο « Ο πιο τυχερός Δήμαρχος Νάουσας θα είναι ο επόμενος»*. Εξακολουθώ να το ενστερνίζομαι και θα το ξαναέγραφα. Ο κύριος Καρανικόλας είναι ο πιο τυχερός Δήμαρχος Νάουσας, επειδή βρήκε τάξη και διοικεί αντιμετωπίζοντας μια αντιπολίτευση που του αναγνωρίζει πολλά σημεία σύγκλισης απόψεων. Παράλληλα, είναι γεγονός πως από τον Απρίλιο του 2019 ως τον Ιούνιο του 2020, οι δυνάμεις που μπορεί να αξιοποιήσει ο Δήμος μας έχουν μεταπηδήσει στις αδυναμίες.
Ο κύριος Καρανικόλας είναι ο πιο τυχερός Δήμαρχος Νάουσας. Η τύχη από την πλευρά της, ευνοεί τους τολμηρούς. Όσο προλαβαίνουμε, ας συμπληρώσει την εξίσωση.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονικά Νέα και αναρτήθηκε στη faretra: https://faretra.info/2016/06/04/o-pio-tha-einai-ticheros-dimarchos-naousas-epomenos-tzortzina-athanasiou/
