“Η μανία των παθών μου… εθέρισε τη φύση” γράφει η Σοφία Παυλίδου
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς (Νίκος Γκάτσος)
Σοφία Παυλίδου
Ένας μύθος στα σύνορα των αντιθέσεων. Εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται. Μια θεωρία αναγέννησης και αιωνιότητας της ζωής. Ένας μύθος σύμβολο αγωνίας για το περιβάλλον. Το περιβάλλον πονά κι η μουσική πενθεί. Κι ο εφιάλτης της Περσεφόνης θα έπρεπε να είναι και δικός μας εφιάλτης. Φωνάζουμε τα πουλιά, μα η φύση δεν απαντά. Κρατά τις δυνάμεις της σαν μικρά μπουκέτα σε ξεχασμένους κήπους …
«Ω φύσις! Εκ σου πάντα, εν σου πάντα, εις σε πάντα»
Μα εμείς το ξεχάσαμε αυτό. Γίναμε εκμεταλλευτές και δυνάστες της. Με τη μανία των παθών μας μας θερίσαμε τη φύση. Η πολυπόθητη σωτηρία της μοιάζει πια ανέφικτη. Πορευόμαστε χωρίς να έχουμε συναίσθηση του κόστους σ’ έναν αρρωστημένο κόσμο. Καταστρέφουμε τη φύση μεθοδικά. Πόση ομορφιά χωρά σ’ ένα λουλούδι και πόση σ’ έναν άνθρωπο…
Φυτρώνουν κάτι άγρια λουλούδια στα βράχια του Μεξικού και στην Παταγονία. Οι αέρηδες στροβιλίζουν το άγριο άρωμά τους. Σκορπούν ορμητικά στον ωκεανό τόση ομορφιά… Μπορεί ποτέ η ομορφιά να είναι μάταιη;
Η φύση αναπνέει, ευωδιάζει, ανθίζει!
Εμείς τι γυρεύουμε; Τι θέλουμε; Κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας.
Η φύση δεν βλέπει εμπόδια. Ανοίγει δρόμους με τη δύναμή της. Έχει τη δύναμη ν’ ακροβατεί επικίνδυνα σχηματίζοντας ουράνια τόξα. Διασχίζοντας τη σιωπή του ορίζοντα. Ένα βασίλειο εικόνων και αισθήσεων. Ημικύκλια μακρινών παραδείσων…
Η φύση μάς έδωσε «ήσυχες λιακάδες και μιαν άσπρη πέτρα χιλιοσκάλιστη, ένα σπουργίτι ταπεινά ελεύθερο, πουλιά που τρέχουν σε συναθροίσεις φλύαρες. Ρυάκια με νερά που κυλούν με τη δική τους σκέψη. Μια βροχή που χαίρεται το βέβαιο τέλος της. Ένα χορτάρι, σκήνωμα Θεού, έναν ίσκιο με αύρα βασιλικού, που δίνει την υπόσχεση της δημιουργίας.
Δεν συνειδητοποιούμε αυτήν την ομορφιά, γιατί τότε θα μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε επιτέλους και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Δεν στεκόμαστε με θαυμασμό και δέος μπροστά στη «μήτρα» του κόσμου, αλλά με διάθεση κατακτητή και εμπόρου, παραδομένοι στο κέρδος και την ευμάρεια, φτάνοντας μοιραία στην ύβρη και την νέμεση. Γιατί η φύση τιμωρεί. Θυμάται και τιμωρεί.
Δικαιωμένη θα νιώσει η φύση, όταν μάθουμε κάποτε να κοιτάμε τον ουρανό, να διαβάζουμε ένα πράσινο φύλλο…
«Ένα άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό. Κοίταξε ψηλά. Μπορεί και να κλάψεις».
( Η Σοφία Παυλίδου είναι εκπαιδευτικός)
