“Μη με λησμόνει” γραφει η Λίνα Παλιαλέξη

Αγίου Πνεύματος 2010.

Γυναικολογική Κλινική, θάλαμος 8.

Η μικρή τηλεόραση που κρέμεται στον τοίχο παίζει στα δελτία ειδήσεων εικόνες από αεροδρόμια και λιμάνια.
Αναχωρήσεις, αφίξεις και ρεπορτάζ μπροστά στην μπουκαπόρτα.
”…Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε…” ακούγεται από κάποιο κινητό στο διάδρομο.
Στο “Μελιδόνι” ερωτεύτηκα! Βρήκα το δρόμο μου!
Μια μέλισσα μπαίνει απ’  το παράθυρο ζουζουνίζοντας πάνω από ένα μισογεμάτο ποτήρι πορτοκαλάδας στο περβάζι.
Οι ξενοδόχοι μιλούν για πληρότητα που αγγίζει το 100%.

Η  πληρότητα του θαλάμου μας αυξάνει με γρήγορο ρυθμό.
Στην αρχή δύο, μετά τρεις και τώρα πέντε ασθενείς.
Μέρες τώρα ανάμεικτα συναισθήματα καλής τύχης και ενοχής εναλλάσσονται μέσα μου.
Ο φόβος των γυναικών που νοσούν με κατακλύζει.
Η παλάμη της δακρυσμένης μάνας, που σταυρώνει το αδειανό μαξιλάρι της χειρουργημένης κόρης, με ανατριχιάζει.
“Όταν βγω από δω, τίποτα άλλο δε θα κάνω, θα κάθομαι και θα βλέπω απ’ τη  βεράντα μου τα πλοία στο λιμάνι” λέει η υπάλληλος σε εργαστήριο μπισκότων στη Θεσσαλονίκη, ενώ ετοιμάζεται για τη δεύτερη μαστεκτομή της
Βανίλια και κανέλα μου τρυπούν τα ρουθούνια.
“Γιατρέ, να με φτιάξεις καλή, ν’ αρέσω στον άντρα μου” ακούγεται από την απέναντι σειρά η νεαρή μητέρα τριών παιδιών.
Η τέταρτη κυρία της παρέας τις περισσότερες ώρες της μέρας μένει βουβή με γυρισμένη πλάτη, κοιτώντας τον άδειο τοίχο.
Χθες το βράδυ την άκουσα να ψιθυρίζει στο τηλέφωνο “Φοβάμαι”.

Όταν έρχεται το γεύμα, ταΐζω τη μάνα μου με προσοχή και μια λύπη που την κρύβω πίσω από άσχετες κουβέντες περί ανέμων.
Κάποτε εκείνη άνοιγε με χίλια κόλπα το δικό μου σφραγισμένο στόμα.
”Μία για το μπαμπά, μία για τη μαμά”
Τώρα είναι ξαπλωμένη απέναντί μου μ` ένα πεινασμένο στόμα για ζωή.
“Του χρόνου θα πιάσουμε δωμάτιο ακριβώς μπροστά στη θάλασσα”μου λέει αποφασιστικά.
Το εναπομείναν κρεβάτι στο θάλαμο μου προσφέρει έναν ολιγόωρο και κουρασμένο ύπνο. Το άγρυπνο βλέμμα της αδελφής προϊσταμένης με προειδοποιεί αυστηρά ότι ο σκοπός της κάθε κλίνης είναι η νοσηλεία ασθενών και όχι η φιλοξενία συγγενών.

Χθες βράδυ πάντως πρόλαβα το κακό στο παρά τσακ!
Ένας  πανύψηλος άντρας με ολόμαυρα ρούχα και πλατύγυρο καπέλο μπήκε στο θάλαμο με αυθάδεια. Στάθηκε όρθιος με σταυρωμένα χέρια και ακουμπώντας την πλάτη του και το ένα του πόδι λυγισμένο στον τοίχο βάλθηκε να παρατηρεί για ώρα τα πλαγιασμένα σώματα των γυναικών.
Κάποια στιγμή πλησίασε τόσο πολύ που… άρχισα να του βάζω τις φωνές. …που δεν ξέρω αν ήταν οι δικές μου ή της προϊσταμένης που με προέτρεπε να σηκωθώ για ν’ αλλάξει σεντόνια.

Η έκτη άφιξη !Γύρω στα εβδομήντα! Με άψογα βαμμένα κόκκινα μαλλιά χτενισμένα σε κοντό καρέ, μάτια βαθουλωμένα, μελαγχολικά και νυχτικό γεμάτο λεπτούτσικα ανθάκια που ψιθύριζαν ευγενικά” Μη Με Λησμόνει”…

Ένας χρόνος μετά…
Ξημέρωμα Αγίου Πνεύματος στα Κύθηρα.
Ένας γάμος στον Αβλέμονα! Που δεν ξεχνιέται!
Τα Κύθηρα επίσης!
Και το δωμάτιο! Με θέα στη θάλασσα!