Ο Καραϊσκάκης μάλλον δεν θα είχε φανταστεί ότι θα ήταν ακόμη ζωντανός στο μυαλό και στη συνείδηση των ανθρώπων 200 χρόνια μετά τον θάνατό του. Και σίγουρα αποκλείεται να περνούσε από το μυαλό τού καπετάνιου ότι 200 χρόνια μετά, οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες του τόπου θα ήταν αυτοί που θα αναλάμβαναν να κάνουν την αποτίμηση της προσφοράς και της θυσίας του.
Η Ιστορία, όπως αυτή που μας σερβίρει η επιτροπή για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση, υπό την «καθοδήγηση» της Γιάννας Αγγελοπούλου, γράφεται από τους νικητές. Και σίγουρα ο πρωτοκαπετάνιος της Ρούμελης είναι χαμένος από χέρι, έστω κι αν θριάμβευσε στο πεδίο της μάχης. Το ελληνικό κράτος, για το οποίο έδωσε το αίμα του ώστε να δημιουργηθεί, ήταν από τα σπάργανά του στα χέρια των ξένων δανειστών και των ντόπιων συνεργατών τους.
Αυτοί, λοιπόν, οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες του τόπου, που μας καλούν σε εορτασμούς για την εθνική παλιγγενεσία, προφανώς δεν έχουν – ούτε τους ενδιαφέρει να έχουν – μια ουσιαστική επαφή με την Ιστορία. Αν είχαν μια τέτοια επαφή και σύνδεση με την Ιστορία, θα νοιάζονταν και θα ανησυχούσαν για τη σημερινή πραγματικότητα και όχι για επετειακές φανφάρες.
Θα είχαν έστω μια κάποια ανησυχία για την καταχρεωμένη και καταληστευμένη χώρα, η οποία σήμερα, 200 χρόνια μετά την «απελευθέρωσή» της, παραμένει δεμένη από τους σύγχρονους ραντιέρηδες, απειλείται ανοιχτά με ακρωτηριασμό από την Τουρκία και έχει δώσει γην και ύδωρ σε υποτιθέμενους φίλους και συμμάχους. Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό κράτος – πεσκέσι, προορισμένο να εξασφαλίζει το παντεσπάνι των σύγχρονων κοτζαμπάσηδων με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος.
Η αποσύνδεση του παρόντος από την ουσία της επανάστασης του 1821, με την υποτίμηση της προσφοράς ανθρώπων όπως ο Καποδίστριας ή ο Καραϊσκάκης, είναι, για την κλίκα των εντολοδόχων που κυβερνά τον τόπο, ύψιστης σημασίας για την επιβίωση και διαιώνισή της.
Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί τι ακριβώς θα έλεγε σήμερα ο Γ. Καραϊσκάκης σ’ όλους αυτούς που ετοιμάζονται να ξαναπουλήσουν – ως επικοινωνιακό θέαμα – το αίμα που έχυσαν αυτός και οι χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές του 1821. Είναι αυτό που έρχεται στο στόμα του καθενός που έχει μια στοιχειώδη σύνδεση με την ιστορία του τόπου και επαφή με τη σημερινή πραγματικότητά του. Κι αυτό που έρχεται στα χείλη δεν διατυπώνεται «κομψά», παρά μόνο με τη γλώσσα του Καραϊσκάκη. Άντε γα@@@…
