Θόδωρος Μουρατίδης – Όταν το χαμόγελο του αγωνιστή σβήνει, η μνήμη του μένει πάντα ζωντανή
Έτσι θα σε θυμόμαστε, Θόδωρε, πάντα γελαστό…
Κι όταν ήσουν στην τάξη, διδάσκοντας ανάμεσα στους μαθητές σου…
Κι όταν μιλούσες με τους φίλους σου, τους συναδέλφους σου, υποστηρίζοντας τις ιδέες σου με πίστη αλλά και διαλλακτικότητα…
Κι όταν το βλέμμα σου ακουμπούσε πάνω στους αγαπημένους σου, που ήταν για σένα η μεγαλύτερη αιτία, για να επιμένεις με πάθος να κρατηθείς στη ζωή…
Κι όταν περίμενες χρόνια να βρεθεί το μόσχευμα…
Κι όταν μετά την απόρριψή του συνέχιζες την αιμοκάθαρση ώρες ατέλειωτες…
Συνέχιζες, συνέχιζες με το ίδιο πάθος να πολεμάς για τη ζωή…
Ασπίδα στη μάχη σου η Κική, η γυναίκα σου. Δύναμη στο βλέμμα της, στην ψυχή, στο χέρι της, που κρατούσε το δικό σου και τρέχατε μαζί σ’ έναν δρόμο ατέλειωτο, ανεβαίνοντας έναν ανήφορο και κοιτώντας μόνο την κορυφή.
Πίσω σας το βάραθρο περίμενε, το αγνοούσατε. Έτσι κάνουν οι μαχητές της ζωής, κοιτάζουν μόνο μπροστά…
Πάλεψες με την αρρώστια, αλλά όχι μόνο μ’ αυτήν. Δεν νικούσες χρόνια ολόκληρα μόνο στον δικό της στίβο. Οι παγκόσμιοι και ευρωπαϊκοί αθλητικοί αγώνες ήταν ο άλλος σου στίβος. Κι εκεί ύψωνες ψηλά το κύπελο της νίκης θριαμβευτής…
Πόση δύναμη, καλοσύνη, ήθος, ευγένεια και αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους μπορεί να κρύβει ένα χαμόγελο σαν το δικό σου;
Ένα χαμόγελο που κανείς απ’ όσους σε γνωρίσαμε δεν μπορεί να ξεχάσει, ένα χαμόγελο οδοδείκτης ζωής, παράδειγμα για τις μάχες που όλοι καλούμαστε να δώσουμε σ’ αυτήν…
Καλό ταξίδι. Σε συνοδεύει η αγάπη μας…
Δήμητρα Σμυρνή – Δημήτρης Τσιμούρας
