Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Απόστολος Καλδάρας
Είμαι θυμωμένος, ή μάλλον είμαι έξαλλος και θα σας το περιγράψω με μια αληθινή ιστορία.
Κάποτε ο Απόστολος δούλευε σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Ένα βράδυ εμφανίστηκε ένας γνωστός του, ένα πατριωτάκι του και του ζήτησε ένα κατοστάρικο, γιατί ήταν άφραγκος και είχε φέρει το κορίτσι του στο μαγαζί για να το κεράσει. Ήξερε ότι ο φίλος του δεν θα τον αφήσει έτσι. Το κατοστάρικο ήταν ολόκληρο το μεροκάματο, αλλά ο πατέρας μου του το έδωσε. Εκείνος χαρούμενος, παρήγγειλε μερικές μπύρες που έκαναν ένα πενηντάρικο. Στη μέση του προγράμματος, ο φίλος μερακλώθηκε και σηκώθηκε να χορέψει στην πίστα. Αλλά όχι οποιοδήποτε τραγούδι, ήθελε την παραγγελιά του. Βγάζει λοιπόν το πενηντάρικο από τα ρέστα του δανεικού κατοστάρικου, πλησιάζει τον Απόστολο του το πετάει στο μέτωπο και του δίνει την παραγγελιά.
Γι’ αυτό είμαι θυμωμένος. Γιατί από τότε δεν άλλαξαν πολλά. Πάντα κάποιο τσαλακωμένο πενηντάρικο θα αιωρείται ανάμεσα μας.
Θεωρείτε τους δημιουργούς, τους συνθέτες, τους στιχουργούς, τους μουσικούς, τους καλλιτέχνες γενικότερα, σαν διασκεδαστές, σαν εργαζόμενους β’ κατηγορίας, που σπούδασαν, που εργάζονται, που εμπνέονται, που υπάρχουν για τη δική σας αυτονόητη διασκέδαση. Κι αν τους χειροκροτήσετε, θα πρέπει να σας κάνουν το κέφι και γιατί όχι δωρεάν. Γεννιόμαστε και είμαστε βουτηγμένοι στην ανασφάλεια της Τέχνης, της αποδοχής, της επιβίωσης.
Θέλετε να μας επαινείτε και να μας απαξιώνετε παράλληλα. Θέλετε να σας δίνουμε κουράγιο, χαρά, κέφι, ακόμη και τα ερωτικά σας λόγια, την ίδια σας την αλήθεια που δεν μπορέσατε ποτέ να εκφράσετε, αλλά με την ίδια ευκολία μας γυρνάτε τη πλάτη μέχρι τουλάχιστον να πεθάνουμε, για να μιλήσετε για «φτωχότερο πολιτισμό».
Θέλετε να ανοίγετε καταστήματα, επιχειρήσεις, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, παίζοντας τα τραγούδια μας να προσελκύετε πελάτες, να κερδίζετε, αλλά χωρίς να αναγνωρίζετε τα δικά μας δικαιώματα, αγνοώντας ότι συνυπάρχετε με εμάς.
Δεν θέλετε, δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς μουσική, αλλά μπορείτε χωρίς μουσικούς.
Σας έχω λοιπόν ένα νέο. Δεν υπάρχει μουσική χωρίς μουσικούς, χωρίς συνθέτες και στιχουργούς. Δεν μπορείτε να εκφραστείτε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να επαναστατήσετε, να ερωτευτείτε χωρίς το δικό μας τραγούδι. Αυτή τη φορά δεν θα ζητήσω τίποτα από τους κυβερνόντες, αλλά στη μνήμη του πατέρα μου και του κάθε πατέρα μου συνθέτη, που πάσχιζε τόσα χρόνια, που ήταν και είναι δίπλα σας τόσα χρόνια, θα ζητήσω από εσάς τον σεβασμό στο έργο μας.
Μη μας πετάτε λοιπόν στα μούτρα το πενηντάρικο, γιατί εμείς σας το δώσαμε, εμείς σας το δανείσαμε.
* Κώστας Καλδάρας, συνθέτης
