“Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα… Πώς ήρθε έτσι τούμπα η ζωή;” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
{Χρονικό, Απρίλης, 2020} Δωμάτιο 11
Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα όλο αυτό που ζούμε. Μέσα σε λίγες ημέρες πώς ήρθε τούμπα η ζωή;
Μάρτης ήταν που αγκάλιαζα την Εμμανουέλα, το πρωτάκι, που έκλαιγε για μια γρατζουνιά και έβηχε και ήταν ζεστή και τηλεφώνησα στη μαμά της, λέγοντάς της να την κρατήσει λίγες μέρες να αναρρώσει. Κι αφού επέστρεψα σπίτι, ανακοινώθηκε αυτό, που όλοι φοβόμασταν τις τελευταίες ημέρες.
Μπαμ! Μπαμ! Τα σχολεία κλείνουν!
Και ήταν η πρώτη φορά – μάρτυς μου ο Θεός – που δεν ήθελα με τίποτα να κλείσουν τα σχολεία. Εδώ δεν ήταν μια χιονόπτωση, που μας έβγαζε από τα σπίτια, να παίξουμε χιονοπόλεμο. Εδώ ήταν μια βόμβα μεγατόνων, εδώ ξεκινούσε ένας πόλεμος! Με έναν εχθρό που δεν τον βλέπαμε, αλλά νιώθαμε την ανάσα του θανάτου στο σβέρκο μας.
Μεμιάς, ντύσαμε τα πρόσωπά μας με μάσκες, καλύψαμε τα χέρια μας, ραντίζαμε με κάτι γαλάζια υγρά τις παλάμες μας, με συχνότητα αναπνοής.
Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, κάθε βηχαλάκι μάς τρόμαζε. Λες να…; Σκεφτόμασταν.
Μπήκε ο καθένας στο δωμάτιό του, ανέσυρε μνήμες μέσα από φωτογραφίες. Τότε που ήμασταν ελεύθεροι! Χθες δηλαδή.
Και μαζέψαμε τα χέρια μας, αγκαλιάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε αίφνης την αγκαλιά των αγαπημένων μας. Και το φιλί; Πώς έμειναν ορφανά τα χείλη μας;
Τα κινητά, τα λάπτοπ, πήραν φωτιά, ώρες ατέλειωτες να μιλάμε για πράγματα που, ως χτες, μπορούσαμε με μια απλή κίνηση να τα ζήσουμε.
Μένουμε σπίτι, κατεβάζουμε άλμπουμ, πότε μεγαλώσαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι;
Μένουμε σπίτι και γεμίζει η οθόνη φέρετρα από τη γείτονα χώρα. Μα ο βορράς;
Ο πλούσιος ιταλικός βορράς; Που αφήνει ηλικιωμένους να πεθαίνουν στα γηροκομεία!
Ο βορράς της ευμάρειας, της υψηλής ραπτικής, των πανάκριβων ρούχων δεν μπορεί να σώσει τους πολίτες του;
Και μετά η Ισπανία του φωτός και της χαράς; Χιλιάδες κι εκεί οι νεκροί.
Τις νύχτες αφουγκράζομαι τη σιωπή. Μια σιωπή γεμάτη υπόκωφες κραυγές αγωνίας. Οι άνθρωποι, πού κρύφτηκαν οι άνθρωποι, πώς ο φόβος για επιβίωση σε κάνει να μπεις στο λαγούμι σου, να στερηθείς την ελευθερία σου; Πώς, με μια ανακοίνωση, χωρίς καν αστυνόμευση- τις πρώτες ημέρες, τουλάχιστον- οι άνθρωποι παρέδωσαν εαυτόν στους άλλους;
Και πώς γκρεμίστηκαν στα μάτια μας οι ουρανοξύστες! Αμερική μου, εσύ! Χώρα των μεγάλων ευκαιριών, χώρα του ονείρου, χώρα που δεκάρα δεν δίνεις για τους ανασφάλιστους πολίτες.
Και οι πύργοι μας άρχισαν να πέφτουν, λες και ήταν από άμμο χτισμένοι.
Τα παιδιά μας όπου φύγει φύγει, από την, πάλαι ποτέ, βρετανική αυτοκρατορία. Εκεί ο αρχηγός επέβαλε την ανοσία της αγέλης! Με λίγα λόγια: ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Και η μακρινή Σουηδία, με το αξιοθαύμαστο, μέχρι πρότινος σύστημα υγείας, να αφήνει τους ανασφάλιστους, τους απολυμένους, τους ηλικιωμένους, έρμαια της τύχης τους. Κάθε πολίτης που δεν προσφέρει στον δημόσιο κορβανά, δεν του αξίζει να ζήσει.
Μία Απρίλη, 2020. Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα όλο αυτό που ζούμε.
Όλη μέρα δύο σκέψεις τριβελίζουν το νου μου.
Εκεί, στο σύνθημα: Ψωμί- παιδεία- Ελευθερία, προαπαιτούμενο είναι η Υγεία. Το δικαίωμα να σου βάλουν αναπνευστήρα, κι ας μην έχεις στον ήλιο μοίρα.
Και οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου:
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
