Γιάννης Αγγελόγλου
Το “παίρνω μέτρα” είναι πολύσημη έκφραση. Συνήθως σημαίνεται με την προσωπική αντωνυμία «μου» (παίρνω τα μέτρα μου) απολύτως συμβατή με τις ιδιοσυγκρασιακές σταθερές ατομισμού των κατοίκων αυτής της χώρας, ενίοτε με την πρόθεση «δια», άλλοτε για… σώβρακο (εκφέρεται ποδοσφαιρικά κι ειρωνικά) κι άλλοτε, (πιο επίκαιρο και πιο μακάβριο) για… φέρετρο. Απαραίτητη προϋπόθεση της θεσμικής πραγμάτωσης είναι ο τονισμός της λεκτικής απόδοσης του ρήματος στη λήγουσα: Περνώ τα μέτρα.
Μετά τον καταιγισμό των εξαγγελιών των Ευρωπαϊκών μέτρων τα οποία τα τελευταία 7 χρόνια των ισχνών αγελάδων (φαραωνική μονάδα μέτρησης της δυστοπίας) «έδιναν κι έπαιρναν», και λίγο πριν την έλευση των «βασιλικών» μικροοργανισμών κορώνα, (διάδημα και θυρεός, το στέμμα τους), με συνώνυμο όμως και την παράφωνη νότα αλλά και την ευπαθή άρια πνευμόνων και στεφανιαίων. (coronaria)…
Με τον αόρατο εχθρό, διηθητό ή όχι, από μάσκα, μια μετάλλαξη μεγεθυμένo από τον ασκό του Αιόλου που ανοίγουν συνήθως τα ανεκδιήγητα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε μέγεθος ακρίδας, ξεκίνησαν κι οι Ελληνικές αρχές να επεξεργάζονται (για πολλούς απεργάζονται), να εξαγγέλλουν, να παίρνουν και να δίνουν μέτρα και μάλιστα για πρώτη φορά ίσως, μέτρα ζωής ή θανάτου, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου…
Δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας τη σύγχρονη Ελλάδα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, αλλέως, στην οποία γεννήθηκε το ρητό «μέτρον άριστον», η ίδια η καθομιλουμένη γλώσσα το παράφρασε προτάσσοντας αυθαίρετα στην αρχή του, τη λέξη παν. Πολλά χρόνια αργότερα με την γλωσσική διαδικασία του ελληνικού δόγματος – πλέον– «έξις δευτέρα φύσις» και του ρωμαϊκού usus norma loquenti** -συμβόλου της πίστεως, επίσης,- κατέληξε να λέγεται σχεδόν απ΄ το σύνολο των κατοίκων της, λανθασμένα μεν, αποδίδοντας σοφά την πραγματικότητα, δε…
Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς συνέβη, ίσως ανέκαθεν στο θυμικό των κατοίκων αυτής της χώρας υπήρχε η προδιάθεση αλλοτρίωσης των πάντων, αλλά στις μέρες μας, παραπέμποντας τα πάντα στον πλεονασμό της ανεκδιήγητης φράσης του συρμού και των γηπέδων, “τα πάντα όλα” ως το άκρον άωτον του επιπολασμού, της ελαφρόνοιας και της αμετροέπειας, παραγνωρίσαμε ότι όλος ο κόσμος της «Ταινίας» είναι το σενάριο, όλος ο κόσμος της Δίκης είναι το κατηγορητήριο, όλος ο κόσμος της Φαρμακολογίας είναι η Δόση. Οπότε δεν μένει παρά να δεχθούμε ότι «ο δηλητήριο» ενσωματώθηκε στο γονιδίωμα των κατοίκων με θεϊκή παρέμβαση…
Είτε του Άρχοντα του Παντός, των σεπτών μας, Orthodox Fathers*** είτε αρχέγονα κι αρχετυπικά με την λαθροχειρία ενός άλλου θεού, ελάσσονος και τρισμέγιστου – του Πάνα – ο οποίος φρόντισε να εξαλείψει απ΄ τη γενική του… με την ουρά του το γράμμα «ταυ», ολοκληρώνοντας τη διαδικασία της «Αρχής», γνωστής ανέκαθεν ως το ήμισυ του Παντός…
Υγ.: Ο Εύθυνος έχει από καιρό πια εξαφανιστεί κι ένας καινούργιος θεός φαίνεται να κυριαρχεί σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη, εκτός απ΄ το Μαμμωνά, που πάνω που είχαν εγκαθιδρυθεί, εν τω μεταξύ, εκατομμύρια άλλοι υποκατάστατοι· υπεύθυνοι, ανεύθυνοι κι ανευθυνοϋπεύθυνοι, φθηνοί και πανάκριβοι, παντού αρμόδιοι και αν… αρμόδιοι, περιστασιακοί επαΐοντες και μη, κήνσορες και θεράποντες απανταχού. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον ξαφνικό και συχνά ανεξήγητο φόβο που ωθούσε τα κοπάδια των αρχαίων -αλλά και τους οπαδούς του οιουδήποτε, των νεοελλήλων- άλλους ν΄ ακινητοποιεί, άλλους να εγκλείει κι άλλους να τρέπει σε φυγή, που κάποτε αποδιδόταν στον περιπλανόμενο ανάμεσά τους Πάνα· τον γνωστό κι άγνωστο ως πανικό…
—————————
* Μέτρον άριστον: Ρητό του Κλεόβουλου του Λίνδιου, 6ος αιώνας π.Χ
** Usus norma loquenti: η χρήση ορίζει τον κανόνα της έκφρασης, αποδίδεται στον ρωμαίο Οράτιο.
*** Orthodox fathers: Οι Πατέρες της Ορθοδοξίας
Γιάννης Αγγελόγλου krousaris@gmail.com
