Ένα προφυλακτικό δρόμος!
Τις ημέρες που διανύουμε, οι κρίσεις τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας έχουν απορροφήσει το ενδιαφέρον μας με αποτέλεσμα ακόμα και θετικές ειδήσεις να περνούν απαρατήρητες. Μια τέτοια είδηση είναι ότι στις 10 Μαρτίου 2020*, είδε το φως της δημοσιότητας μια άκρως ενδιαφέρουσα και ελπιδοφόρα επιστημονική εργασία η οποία εξετάζει, στοιχειοθετεί και καταλήγει πως θεραπεύτηκε και δεύτερος άνθρωπος που νοσούσε από τον ιό HIV, τον ιό που προκαλεί αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως Σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας (Ειτζ -AIDS).
Ο ιός αυτός αναγνωρίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80’. Αν και σε παιδική ηλικία τότε, θυμάμαι έντονα τις ομιλίες του καθηγητή Λικ Μοντανιέ ο οποίος απομόνωσε τον ιό και μαζί με συνεργάτες του βραβεύτηκε για αυτό το επίτευγμα με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (2008). Το μέλημά του ήταν η πρόληψη η οποία επικεντρωνόταν σε δύο σημεία: χρήση προφυλακτικού και χρήση αποστειρωμένων βελόνων μιας χρήσεως.
Τα χρόνια πέρασαν. Εξαιτίας του ιού χάθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι των οποίων δεν γνωρίζουμε τα ονόματα, μα και διάσημοι όπως ο ηθοποιός Ροκ Χάντσον, ο τραγουδιστής των Queen Φρέντυ Μέρκιουρι, ο μοναδικός στο είδος του Νουρέγιεφ, και ο ταλαντούχος εκπάγλου καλλονής σχεδιαστής μόδας Μπίλι Μπο, και δυστυχώς πολλοί άλλοι.
Πλέον, μαζί με αυτά τα ονόματα μπορούμε με ελπίδα να θυμόμαστε δύο ακόμα ονόματα, αυτόν που ήταν γνωστός ως «ο ασθενής του Βερολίνου», ο πρώτος άνθρωπος που θεραπεύτηκε από AIDS, και που ακούει στο όνομα Τίμοθι Μπράουν, και εκείνον που ήταν γνωστός ως «ο ασθενής του Λονδίνου», ονόματι Ανταμ Καστιλέχο, ο οποίος είναι ο δεύτερος άνθρωπος που θεραπεύτηκε και του οποίου η κλινική περίπτωση εξετάζεται στην προαναφερθείσα επιστημονική εργασία.
Δεν ήταν υποχρεωμένοι, αλλά αποκάλυψαν την ταυτότητά τους με αυτό το ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο γιατί ήθελαν να μαθευτεί ο αγώνας τους και να βοηθήσουν και άλλους. Μπορεί κάποιοι να σκεφτούν…πέρασαν τόσα..αυτό θα τους έφταιγε; Ναι. Αυτό θα τους έφταιγε.
Σε μια κοινωνία που όταν εμφανίστηκε η νόσος οι μισοί κοιτούσαν από την άλλη με αποστροφή διότι θεωρούσαν με το φτωχό τους το μυαλό πως κάποιος μπορεί να φταίει που αρρώστησε. Δεν κοιτούσαν να προφυλαχθούν, πίστευαν πως δεν θα τους τύχει, έτσι απλά. Βλέπετε, η γενική απενοχοποίηση (παρά τους ειδικούς που το φώναζαν) είχε αποφανθεί πως είναι νόσος που αφορά τους ομοφυλόφιλους, όσους πρωταγωνιστούσαν σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου, και στους χρήστες ναρκωτικών. Οπότε ο γενικός πληθυσμός θεωρούσε πως μπορούσε να κοιμάται ήσυχος. Οι ιδέες του Μάη του ’68, ερχόντουσαν σε πλήρη σύγκρουση με όσα διαφαινόντουσαν στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Στην Γαλλία ζούσα όταν ανακάλυψαν οι επιστήμονες την ασθένεια. Στην Γαλλία ζούσα και όταν έβαλαν σκοπό να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην γνωρίζει τι είναι το AIDS και πώς το αποφεύγεις. Η ελεύθερη και χωρίς ενοχές κοινωνία τους, επέτρεψε να γνωρίζουν όλοι και όλες, Η προτροπή να βγαίνουν όλοι «σκεπασμένοι», γίνεται κατανοητή χωρίς ανόητα γελάκια. Ούτε περιστροφές, ούτε γελοιότητες. Όταν μιλάμε σοβαρά, μιλάμε σοβαρά.
Όταν διάβασα αυτό το άρθρο, σκέφτηκα πως πριν από δυο μήνες όταν ξέσπασε ο κοροναιός, αυξήθηκαν οι πωλήσεις μασκών, αντισηπτικών, γαντιών μιας χρήσης. Και καλά έκαναν. Θα ήθελα όμως τόσο πολύ να αυξανόταν και οι πωλήσεις των προφυλακτικών…έτσι…για να μην βγει καμιά ευχαρίστηση ξινή σε κανέναν και σε καμιά.
Και κάτι ακόμα. Πέρα από τα δυο ονόματα των ανθρώπων που βγήκαν νικητές, χωρίς πρόθεση αδικίας, θέλω να ξεχωρίσω από την συγγραφική ομάδα της εργασίας της οποίας ηγήθηκε ο καθηγητής Ravindra Kumar Gupta, τις δυο ελληνίδες ερευνήτριες ιολόγους-ανοσολόγους, την Δρ Δήμητρα Πέππα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και την Δρ. Ελένη Ναστούλη του Νοσοκομείου του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL). Μπορεί να μην τις δούμε ποτέ στην τηλεόραση, να μην μάθουμε τίποτα παραπάνω για αυτές πέρα από το όνομά τους. Επειδή πολύ απλά το όνομά τους και μόνο αρκεί για να σώσει τον κόσμο. Δρ. Πέππα και Δρ Ναστούλη.
Να τις χαίρονται οι γονείς τους και να είναι αυτές καλά για να είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι. Επειδή η αριστεία δεν ήταν ούτε θα είναι ποτέ ρετσινιά. Θα είναι πάντα ένα αξιοποιημένο ταλέντο.
*Στον ακόλουθο σύνδεσμο, όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει την εν λόγω επιστημονική έρευνα.
https://www.thelancet.com/journals/lanhiv/article/PIIS2352-3018(20)30069-2/fulltext
