“Bona fide*” γράφει ο Λευτέρης Κορυφίδης

Και κάπως έτσι, φίλε μου, φτάσαμε στο δια ταύτα. Γιατί καλείσαι να πιστέψεις και πάλι στο καλόν και ενάρετον. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από σένα για ακόμα μια φορά τι σημαίνει κοινωνική ευθύνη και αγάπη για το (συν)άνθρωπο.

Όχι! Αυτή τη φορά δε θα σου μιλήσουν για την εξαθλίωση των πάσης φύσεως δικαιωμάτων σου. Γιατί ξέρουν καλά πώς να τα διαφυλάττουν και να τα επαναπροσαρμόζουν εις το ορθόν. Γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ ικανός να τα καθορίσεις και να τα στρατολογήσεις στην καθημερινή σου πρακτική. Δε θα μιλήσουν για το πόσο ακριβά (ξε)πληρώνεται ο θάνατος σε συρματοπλέγματα, σε σύνορα και σε θαλάμους νοσοκομείων. Ω! Πρέπει να αισθάνεσαι τόσο ένοχος, φίλε μου, κι αυτοί τόσο αθώοι, γιατί σε προστατεύουν. Είναι πάντα δίπλα σου χρόνια τώρα, για να υπερασπιστούν την παιδεία σου, την υγεία σου την κοινωνική και οικονομική σου θέση. Και εσύ είσαι αχάριστος, φίλε μου, γιατί τολμάς ακόμα να σκέφτεσαι και να (συν)αισθάνεσαι. Και γι΄ αυτό, θα είσαι πάντα ο γραφικός της παρέας, το λιγότερο. Γιατί αυτοί σου λένε πάντα την αλήθεια. Γι’ αυτό και είναι αδικαιολόγητο, όταν υποψιάζεσαι και τρέφεις λιγοστή εμπιστοσύνη.

Γιατί αυτοί ξαφνικά σε αγαπούν πιο πολύ από τη μάνα σου ή από όσο εσύ τον εαυτό σου. Γιατί δε φέρουν καμία ευθύνη, φίλε μου. Εσύ φταις! Δεν το ήξερες ούτε αυτό, ταπεινέ μου! Αλλά ο καθένας τον εφιάλτη του, στο τέλος, τον κλαίει μόνος του στο μαξιλάρι του, φίλε μου.

Υ.Σ. Μην ξεχάσεις να φιλήσεις τους ανθρώπους που σε αγαπούν. Και να τους αγκαλιάζεις σφιχτά. Ακούς, φίλε μου!

Bona fide*: Καλή τη πίστει