“Θα ‘χουμε τουλάχιστον ωραίες αναμνήσεις!” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Είναι ωραίο πράγμα ο αυθορμητισμός στον άνθρωπο. Βλέπεις αντιδράσεις, βλέπεις ζωντάνια, βλέπεις αληθινά συναισθήματα που δεν προλαβαίνουν να φιλτραριστούν από σκέψεις και αμφιβολίες, βλέπεις την χαρά, βλέπεις και την θλίψη. Ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, δεν μπορεί να καταταχθεί στα θετικά ή στα αρνητικά μιας και το μέτρο ή η έλλειψη αυτού ορίζουν πότε ο αυθορμητισμός προσμετράται στα προτερήματα και πότε στα ελαττώματα κάποιου.
Υπάρχουν στιγμές που τον εκτιμάμε και τον επιζητούμε. Μια εκδρομή ας πούμε…ως αυθόρμητη παρόρμηση έχει πιθανότητες να είναι πιο διασκεδαστική, ίσως γιατί δεν έχουμε προσδοκίες για την έκβασή της, ίσως γιατί δεν μας πολυνοιάζει αν θα πετύχει ή αν απλά τύχει…και στην τελική τι είχαμε τι χάσαμε, μας έμεινε η εμπειρία. Και γιατί όχι άλλωστε; Ας είμαστε αυτοί που είμαστε, όσοι είμαστε, και ας πάμε όπου να’ ναι, ή να μην πάμε και πουθενά αφού δεν έχουμε ούτε σκοπό, ούτε μέσα, ούτε απαιτήσεις, ούτε σκοτούρες, ούτε να σκεφτούμε το αύριο.
Υπάρχουν πάλι στιγμές, που δεν τον εκτιμάμε και δεν τον επιζητούμε. Είναι οι στιγμές οι σοβαρές, οι στιγμές χωρίς φανφάρες στις οποίες θέλουμε να ακούσουμε τις αλήθειες που αξίζουμε. Είναι οι στιγμές που θέλουμε προσήλωση και αποτελεσματικότητα οπότε επιβάλλεται να γνωρίζουμε πού θα πάμε, με ποιους, πότε, για ποιον σκοπό. Τότε είναι που οι γιορτές συγκρίνονται με τα αληθινά σημαντικά, ιεραρχούνται ως πρέπει, και έρχονται μοιραία τελευταίες διότι προέχουν το νοικοκύρεμα, η δημιουργία, η αποτελεσματικότητα, η συνέπεια.
Όσοι ανταπεξέρχονται στο δεύτερο, καταφέρνουν και το πρώτο. Όσοι διαφημίζονται για το πρώτο δεν μπορούν καν να προσποιηθούν το δεύτερο: προχειρότητα θέλετε; η βόλεψη θέλετε; η εύκολη λύση θέλετε; Κάτι από όλα αυτά. Τους αναγνωρίζουμε όλοι ασφαλώς την χαρά της ζωής και την ανεμελιά που συνοδεύει κάθε τους έκφραση, και προσωπικά ζηλεύω την βεβαιότητα που τους χαρακτηρίζει όταν θέλουν να πείσουν πως όλα θα γίνουν και όλα θα πάνε καλά (από μόνα τους;). Τους αναγνωρίζω επίσης την ικανότητα να επιλέγουν σωστά τις λέξεις που επιθυμούν, όχι αυτές βέβαια που εκφράζουν όσα οι ίδιοι σκέφτονται, αλλά εκείνες που σαγηνεύουν τα αφτιά που ακούνε και θέλουν να πιστέψουν στο ελπιδοφόρο μήνυμα της απλούστευσης των πάντων.
Κάπως έτσι περνάει ο χρόνος σε όλες τις πολιτείες του κόσμου, με αυθόρμητους και εργατικούς, με εργατικούς και αυθόρμητους. Ο χρόνος βέβαια περνάει για όλους και φεύγοντας κάτι πρέπει να μας αφήνει για να πούμε ότι άξιζε: ένα κατόρθωμα, μια επιτυχία, ένα έργο, ένα πρόσφορο έδαφος με γερά θεμέλια για να οικοδομήσουν το μέλλον τους οι «μετά από εμάς».
Περνάει που περνάει ο χρόνος, ας μην μας αφήσει μόνο αναμνήσεις, ας μείνει και κάτι διότι σε αντίθετη περίπτωση θα θυμόμαστε και θα κλαίμε τις χαμένες ευκαιρίες. Μα τι λέω…αν υπάρξει κινητοποίηση, τι θα ‘χει να σιγοτραγουδά ο τζίτζικας κοιτώντας τα μυρμήγκια;
