“Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «προσωπικότητες» πιέζουν για «συμβιβασμό» με την Τουρκία” γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Σαν ομοβροντία πέφτουν πλέον οι παρεμβάσεις διαφόρων οπαδών της «συνεννόησης» με την Τουρκία, οι οποίοι ανεβάζουν τους τόνους τους όσο περισσότερο αναβαθμίζονται οι απειλές, οι αυθαιρεσίες και οι πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας σε όλο το φάσμα των διεκδικήσεων που προβάλλει έναντι της Ελλάδας.
Μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών, δημοσιογράφων, «διανοουμένων» και άλλων «προσωπικοτήτων», προερχόμενων από (σχεδόν) το σύνολο του πολιτικού φάσματος (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΚΙΝΑΛΛ και άλλα κόμματα, που δεν υπάρχουν πια) διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι, στο όνομα της διπλωματίας, της ειρήνης και της καταπολέμησης του εθνικισμού, η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει σοβαρά τις τουρκικές διεκδικήσεις με απώτερο στόχο την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Πρώτη και καλύτερη η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία θεωρεί ότι «πρέπει να συμφωνήσουμε στη διαδικασία με την Τουρκία, στο συνυποσχετικό, και πιστεύω πως πρέπει να πάμε (στη Χάγη), γιατί στην εξωτερική πολιτική το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα».
Το ενδιαφέρον ωστόσο στην παρέμβασή της δεν είναι η άποψή της περί προσφυγής στη Χάγη, αλλά η σκόπιμη ασάφεια ως προς το περιεχόμενο της προσφυγής: η πρώην υπουργός Εξωτερικών ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «πρέπει οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν ποιο θα είναι το θέμα». Και είναι ενδιαφέρον διότι η εθνική γραμμή δεκαετιών λέει ότι το μόνο θέμα για το οποίο θα μπορούσε να υπάρξει προσφυγή στη Χάγη είναι ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας…
Δύο άλλοι υπουργοί Εξωτερικών, του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, οι Νίκος Κοτζιάς και Γιώργος Κατρούγκαλος, έχουν κατά καιρούς δείξει… κατανόηση για τις τουρκικές διεκδικήσεις και την προοπτική συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Ο μεν Κοτζιάς καλώντας τους Έλληνες να μην είναι… «μοναχοφάηδες», ώστε να μην αποτελούν «μέρος του προβλήματος», ο δε Κατρούγκαλος διερωτώμενος: «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;»
Συμβιβασμός – «σκούπα»
Οι ιδέες περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία και περί ενός συμβιβασμού – «σκούπα», ο οποίος θα περιλαμβάνει όλα τα θέματα που έχουν κατά καιρούς προσδιοριστεί ως ελληνοτουρκικά, δεν είναι ούτε νέες ούτε περιθωριακές.
Αντιθέτως έχουν δημιουργήσει μια «σχολή σκέψης» που θεωρεί ότι, αν σήμερα δώσουμε στην Τουρκία ένα μέρος από αυτά που διεκδικεί, θα υποστούμε μεν μια απώλεια, αλλά το «θηρίο» θα καθίσει στη γωνιά του για να ξεκοκαλίσει τη λεία του και θα μας αφήσει ήσυχους να προκόψουμε.
Μια εκδοχή αυτών των αντιλήψεων εκφράζει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος, τον Ιούνιο του 2019, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές, έγραφε στην «Καθημερινή»:
«Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, τη συμπαράσταση τόσο της Ε.Ε. όσο και των ΗΠΑ».
Στο ίδιο πνεύμα, αν και πολύ πιο επιθετικά, έχει κινηθεί εσχάτως και ο Θάνος Ντόκος, παλαιό στέλεχος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), ενός think tank που έχει διακριθεί επί δεκαετίες για τις απόψεις του περί ελληνοτουρκικής προσέγγισης και συμβιβασμού, ο οποίος προσφάτως, υπό την τρέχουσα ιδιότητα του αναπληρωτή συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, έχει δηλώσει: «Ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης (kazan – kazan) μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο».
Με άλλα λόγια, δεν έχει σημασία ποια είναι η θέση της Ελλάδας για τυχόν προσφυγή στη Χάγη (μόνο για την υφαλοκρηπίδα), αλλά τι παραπάνω μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι ύστερα από την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός εφ’ όλης της ύλης.
Ενοχοποίηση του αμυνόμενου
Ο Ντόκος ωστόσο είναι ένας από τους ελάχιστα… ειλικρινείς, καθώς οι περισσότεροι εκ των θιασωτών του ελληνοτουρκικού «συμβιβασμού» προτιμούν να αποκρύπτουν την ατζέντα τους και να καλύπτονται πίσω από:
● Ασάφειες για το τι ακριβώς πρέπει να συμπεριληφθεί σε έναν «συμβιβασμό».
● Τη δαιμονοποίηση κάθε ιδέας για αμυντική θωράκιση της χώρας και τον χαρακτηρισμό της ως επιθετικής / εθνικιστικής πολιτικής.
● Την εκ των προτέρων ενοχοποίηση της Ελλάδας, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, αφού, κατά την αντίληψή τους, την ευθύνη δεν θα φέρει ο επιτιθέμενος, αλλά ο αμυνόμενος, ο οποίος δεν έσπευσε να προβεί σε παραχωρήσεις για να αποφύγει τη σύγκρουση.
Θα είχε συνεπώς μεγάλο ενδιαφέρον οι οπαδοί της εν λόγω σχολής σκέψης – ιδιαίτερα όταν είναι πολιτικοί ή δημοσιογράφοι –, αντί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κάθε φορά που προπαγανδίζουν τον «συμβιβασμό» με την Τουρκία καλυπτόμενοι πίσω από την προσφυγή στη Χάγη, να καταθέτουν και μια πλήρη λίστα των θεμάτων που πιστεύουν ότι πρέπει να παραπεμφθούν προς επίλυση στο Διεθνές Δικαστήριο.
Ίσως έτσι γίνει αντιληπτό και στην κοινωνία ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν μιλάμε καν περί συμβιβασμού, αλλά περί πλήρους υποταγής στις ακόρεστες διαθέσεις των αγαπητών μας γειτόνων και στην επείγουσα ανάγκη των εξαίρετων συμμάχων μας να απαλλαγούν από μερικές περιφερειακές «εκκρεμότητες», ώστε να πάνε κατ’ ευχήν και οι ενεργειακές τους μπίζνες…
