“Βέροια – Στοκχόλμη: Ταξιδεύοντας με τα φτερά της ΑΛΗΘΕΙΑΣ του θεάτρου ενός Βεροιώτη δημιουργού”. Γράφει η Δέσποινα Παπαγιαννούλη

Από την παράσταση του Ομίλου Φίλων Θεάτρου Βέροιας, «Ο αμίλητος, αμείλικτος καθρέφτης»

Δέσποινα Παπαγιαννούλη

Διπλή η χαρά του Βεροιώτη θεατή το βράδυ της Παρασκευής. Μέρα  γιορτής θεάτρου στην Αντωνιάδειο Στέγη στην παράσταση ενός ντόπιου δημιουργού, που διοργάνωσε ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου της πόλης μας, του ανήσυχου συναδέλφου-εκπαιδευτικού, Φώτη του Σιμόπουλου.

Ο Φώτης, μια γνωστή, φιλική παρουσία και σημείο αναφοράς στις παρέες της εποχής της Μεταπολίτευσης, έγινε αιτία, το βράδυ της Παρασκευής, να μαζευτούμε στον ίδιο χώρο.  Καιρό είχα να δω τόσα γνωστά κι αγαπημένα πρόσωπα στο Φουαγιέ της Στέγης. Τα περισσότερα από την εποχή του Ομίλου Φίλων Θεάτρου της δεκαετίας του ’70. Τότε που οι νεαρές κυρίες κυκλοφορούσαμε με τα οριεντάλ, ινδικά, χαχόλικα ρουχαλάκια μας ενώ οι νεαροί κύριοι με τα ζιβάγκο μπλουζάκια που τα πλαισίωνε, συχνά, το μούσι και η νεανική φρεσκαδούρα. Αλλαγμένοι όλοι στην όψη  αλλά με τα ίδια λαμπερά βλέμματα καθώς  συναντιούνται  στον ίδιο χώρο που κουβαλάει τόσες από τις νεανικές μας αναμνήσεις.

Γινόμαστε, έτσι, κοινωνοί μιας αλλιώτικης νοσταλγικής επικοινωνίας που συνεχίζεται στην αίθουσα όπου ανεβαίνουμε σε λίγο και παίρνουμε θέση θεατή με τα βλέμματα στραμμένα στο ημίφως της σκηνής. Η παράσταση αρχίζει.

Μπροστά μας, ο χώρος της σκηνής χωρισμένος σε τρία νοερά επίπεδα. Το πρώτο, ο συμβατικός χώρος ενός  μικροαστικού διαμερίσματος. Το δεύτερο , ο εξωτερικός, εικονικός κόσμος του σήμερα που ξεπηδάει μέσα από τον Η/Υ που υπάρχει στη μία πλευρά του σκηνικού. Τέλος, το τρίτο επίπεδο στην άλλη πλευρά, ο εσωτερικός κόσμος  του αποκοιμισμένου συνειδητού που τον εκπροσωπεί ένας καθρέφτης που χάσκει, αμίλητος συνομιλητής.

Ο χρόνος του έργου κινείται ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες. Ή καλύτερα στο σήμερα που το ορίζει το χθες. Ένα χθες μέσα από αναμνήσεις ερώτων αλλά και ποιητικές αναπολήσεις παιδικής ηλικίας.

Τα πρόσωπα του έργου είναι η Νανά, η φίλη της Ματίνα, ο Σωκράτης, ο αγαπημένος της Νανάς. Ένα τρίο, όχι κατ’ανάγκη ερωτικό. Τέλος, η υποβλητική απρόσωπη  παρουσία του  αμείλικτου καθρέφτη, που από αμίλητος γίνεται ομιλών μέσα από την ενσάρκωση της αλήθειας και της  μαγικής  διαδικασίας του αυτοπροσδιορισμού της χαμένης Νανάς. Είμαστε μπροστά στην  ανατομία του αυτοπροσδιορισμού του ίδιου του θεάτρου. Του θεάτρου που είναι  η ανατομία της Αλήθειας. Η Αλήθεια της ίδιας μας της ζωής.

Πέρα από τις όποιες αδυναμίες μιας ερασιτεχνικής παράστασης, ο Σιμόπουλος, συγγραφέας και σκηνοθέτης μαζί,  κατάφερε να μας δώσει, πολύ καθαρά, την ουσία του θεάτρου μέσα από τις ζωές δύο γυναικών της διπλανής πόρτας που είναι τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες συνάμα. Δύο γυναικών που τις ενώνει η μοναξιά,η αδυναμία αυτοπροσδιορισμού, η ανασφάλεια, ο φόβος του θανάτου.

Η πρωταγωνίστρια Νανά, που κινείται και μιλά, ασταμάτητα, στα όρια της υστερίας, ενσαρκώνει την ατόφια εικόνα της γυναικείας εκδοχής του καταναλωτικού ανθρώπου.  Παραπαίοντας ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό ψάχνει, σχεδόν εμμονικά, να ζήσει.

Οι ανατροπές του έργου είναι καθοριστικές και μαρτυρούν την αισιόδοξη ματιά του συγγραφέα. Η απουσία του Σωκράτη δίνει το έναυσμα για την πρώτη ανατροπή. Είναι ο χρόνος όπου εμφανίζεται ο αμείλικτος καθρέφτης στη ζωή της Νανάς. Τώρα που έχει γερά πατημένα τα σαράντα, τώρα που είναι στου δρόμου τα μισά, επιτέλους, κατανοεί την αλήθεια της, ξέρει ποια είναι και τι θέλει.

Στη συνέχεια, η δεύτερη ανατροπή είναι ο Λάμπης, ο ανέλπιστος έρωτας της Ματίνας, μετά από πολλά  χρόνια.

Η τελευταία ανατροπή του έργου έρχεται με την επιστροφή του Σωκράτη, γνώστη και εραστή της ζωής αλλά και αγαπημένου της Νανάς που πλέον κατανόησε τον εαυτό της.

Δύο εισιτήρια μετ’επιστροφής για Στοκχόλμη, για τον ίδιο και για τη Νανά ―τόπο όπου έζησε ο συγγραφέας―ανοίγουν το δρόμο να δούνε τη θέση τους στον κόσμο. Να αγγίξουν την ευτυχία. Γιατί, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος« απ’την έρμη την απόσταση παίρνει υπόσταση η κάθε μας μορφή».  Έτοιμοι πια, έτσι που τη ζωή τη νιώσανε, μπορούν, με γεμάτες τις αποσκευές, να επιστρέψουν στη γενέθλια πόλη.

Στις ερμηνείες, τόσο  η πρωταγωνίστρια Νανά,  Κάτια Κουπίδου όσο και  Ματίνα, η γειτόνισσα της Νανάς, Σοφία Γκότση ξεδίπλωσαν, πληθωρικά, πάνω στη σκηνή τους ρόλους του.

Ο Σπύρος Καραγιάννης με το πηγαίο τεατράλε του, απέδωσε, άψογα, το ρόλο του Σωκράτη.

Εξαιρετικός, επίσης, στο ρόλο της οπτασίας του «Αμείλικτου Καθρέφτη», ο Άρης Ορφανίδης.

Από αυτή την παράσταση, φίλες και φίλοι, κρατάμε τη μοναδική χαρά του θεατή που μοιράσθηκε  σκέψεις και διαδρομές με οδηγό έναν από μας. Κάποιον που ζει, σκέφτεται, προβληματίζεται, αναπνέει και μοιράζεται τον ίδιο αέρα, την ίδια καθημερινότητα, την ίδια πόλη με μας.  Κρατάμε τη χαρά αυτής της μικρής όασης, αυτού του βασανιστικού αλλά και τόσο όμορφου νοερού ταξιδιού αυτοπροσδιορισμού, μέσα στην τόση φθήνεια λόγων και έργων που μας  περιβάλλουν, μας προσβάλλουν και μας πληγώνουν.

Φωτογραφίες: faretra.info