“Πρωτογενές  πλεόνασμα  και οικογενειακός προϋπολογισμός –  Ωρέ πού πάμε;” γράφει ο Τεύκρος

Μία από τις προεκλογικές  εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης  ήταν και  η  μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος κάτω του 3,6% που άφησαν ως… παρακαταθήκη οι προηγούμενοι.   Ήταν φαίνεται  σίγουροι, οι σημερινοί, ότι οι δανειστές, εταίροι και σύμμαχοι,  θα δεχόταν να μειωθεί αυτό το εξοντωτικό ποσοστό για το 80% τουλάχιστον του ελληνικού πληθυσμού. Όμως άλλα ο «θεός» κελεύει. Στον προϋπολογισμό που κατατέθηκε στη βουλή προβλέπεται αυτό το ποσοστό.

Και βέβαια, για να επιτευχθεί αυτό το τόσο υψηλό ποσοστό πλεονάσματος απαιτείται αφενός η διατήρηση της υψηλότατης φορολογικής αφαίμαξης  -άσχετα με τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί του αντιθέτου- και αφετέρου η συνέχιση της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, υγεία, παιδεία κλπ.

Η όλη κυβερνητική  προσπάθεια τώρα, συνεπικουρούμενη από τα κυρίαρχα ΜΜΕ,  αφού δεν επετεύχθη η μείωση του πλεονάσματος, είναι να αγνοηθεί  η σημασία και ο ρόλος του.

Το τι σημαίνει όμως πρωτογενές πλεόνασμα θα γινόταν περισσότερο κατανοητό, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, αν αναφερόμασταν αντί σε προϋπολογισμό κράτους, σ’ αυτόν μιας οικογένειας.

Αν υποθέσουμε ότι οι μηνιαίες ανάγκες για την αξιοπρεπή διαβίωση μιας οικογένειας είναι 1000 ευρώ, ενώ έχει εισόδημα 700 ευρώ, της επιβάλλεται να ζήσει με τα 400 ευρώ και να περισσέψει τα υπόλοιπα τα οποία  θα πάνε υπέρ «τρίτου»!

Και ενώ αυτό το γεγονός αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται, σημαία γίνεται το γεγονός της επιστροφής από τον τρίτο στην οικογένεια μερικών ευρώ το μήνα! Κοινωνικό μέρισμα αυτό βαφτίζεται!

Έτσι, αυτός που προκαλεί την οικογενειακή οικονομική αφαίμαξη παρουσιάζεται  και ως ευεργέτης κι από πάνω!

Κι αν φέρναμε στη μνήμη μας ατάκα ελληνικής κωμωδίας, θα αναφωνούσαμε: «Ωρέ, κατά πού πάμε;», για να θυμηθούμε και τον μεγάλο Βασίλη Αυλωνίτη. Μόνο που σ’ εμάς δεν πρόκειται για κωμωδία αλλά για δράμα δίχως τέλος.

ΥΓ. Κι όμως, αυτοί που αποφασίζουν για μας και τη… σωτηρία μας, μάλλον δεν βγαίνουν φτωχότεροι και φυσικά χαμένοι από την όλη ιστορία. Ίσως και γι αυτό με τόσο πάθος κυνηγούν την καρέκλα! Ή μήπως δεν είναι έτσι;