Επιστρέφει, λοιπόν, η σημαία –ακόμα και- των Δημοτικών Σχολείων στα χέρια των αρίστων, αφού λερώθηκε, θαρρείς, από τα χεράκια μαθητών ή μαθητριών που μπορεί να είχαν 9 στα Μαθηματικά, ή 8 στη Γλώσσα, ή –ο Θεός να φυλάει- 7 στη Γεωγραφία. Το προφανές σκεπτικό πίσω από αυτήν την απόφαση είναι πως η μόνη επίδοση που αξίζει να ανταμείβεται μέσα στο Σχολείο είναι η ακαδημαϊκή και καμία άλλη.
Αλήθεια, ποιο ήταν το μήνυμα που έστελνε το σύστημα που ίσχυσε τα δύο προηγούμενα χρόνια στα παιδιά, την μαθητική κοινωνία, την κοινωνία; Κατά τη γνώμη μου απηύθυνε στα 12χρονα παιδιά έναν χαιρετισμό που με λίγα λόγια ήταν ο εξής:
Εμείς, η Πολιτεία, πιστεύουμε και μ’ αυτήν την απόφασή μας κάνουμε πράξη την πεποίθησή μας πως καθένας και καθεμιά από σας είναι ένα παιδί που για κάποιον λόγο αξίζει να μπει σ’ αυτήν την κλήρωση, γιατί όλα είστε κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο που για κάποιον λόγο αξίζει να είναι παράδειγμα για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.
– Εσύ γιατί γράφεις τέλεια ποιήματα
– Εσύ γιατί βρήκες ένα πορτοφόλι και το παρέδωσες
– Εσύ γιατί οι ζωγραφιές σου είναι υπέροχες
– Εσύ γιατί είσαι τζίνι στα μαθηματικά
– Εσύ γιατί έχεις αγγελική φωνή
– Εσύ γιατί ήρθες στην Ελλάδα πριν δυο χρόνια και κατάφερες να συμβαδίζεις σήμερα με το σχολειό σου και τις απαιτήσεις του
– Εσύ γιατί κάθε απόγευμα βοηθάς την συμμαθήτριά σου που ήρθε στην Ελλάδα πριν δυο χρόνια και δυσκολεύεται
– Εσύ γιατί έχασες έναν γονιό, κι όμως παλεύεις με τον θυμό σου και τα καταφέρνεις να συνεχίζεις
– Εσύ γιατί παίζεις μουσική σε όλες τις σχολικές εκδηλώσεις
– Εσύ γιατί είσαι ο πρώτος στην οικογένειά σου που τελειώνει το Δημοτικό και πηγαινοέρχεσαι κάθε μέρα από τον καταυλισμό
– Εσύ γιατί είσαι ΕΣΥ και είσαι ένα υπέροχο παιδί, όπως είναι όλα τα παιδιά.
Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Μόνο οι άριστοι θα σηκώνουν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις. Η Πολιτεία θα τιμά μόνο αυτούς. Και θα συγχαίρει μόνο τις δικές τους οικογένειες, αφού βεβαίως η τιμή αντανακλά και στην οικογένεια του/της σημαιοφόρου. Με λίγα λόγια οι μόνες οικογένειες που μπορούν με την άδεια του Υπουργείου να καμαρώνουν το μεσημέρι της 28ης Οκτωβρίου ή της 25ης Μαρτίου για το παιδί τους είναι αυτές που έχουν ένα «δεκάρι», και μόνο ένα «δεκάρι» μπορεί να είναι πρότυπο για τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.
Με άλλα λόγια, ένα παιδί που βρίσκει ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και το παραδίδει ακόμα κι αν στο σπίτι του μαγειρεύεται κρέας δυο φορές το μήνα, δεν μπορεί να μπει στην κλήρωση αν έχει 9 στα Μαθηματικά. Η οικογένειά του δεν αξίζει αυτήν την τιμή. Ένα ορφανό παιδί που ζει με μια γιαγιά κι έναν παππού κι όμως παλεύει με τα συναισθήματά του και τις συνθήκες και τα καταφέρνει ή ένα παιδί που διακρίνεται σ’ έναν διαγωνισμό ζωγραφικής, δεν θα μπει στην κλήρωση αν έχει 8 στη Γλώσσα. Η οικογένειά του δεν αξίζει αυτήν την τιμή. Ένα παιδί που παλεύει με λογοθεραπευτή και εργοθεραπευτή να ξεπεράσει τα μαθησιακά ζητήματά του κι όμως συνεχίζει τα μαθήματα μουσικής ή ζωγραφικής, δεν θα μπει στην κλήρωση αν έχει –ο Θεός να φυλάει- 7 στη Γεωγραφία. Η οικογένειά του δεν αξίζει αυτήν την τιμή.
Λες και δεν είναι αρκετά τα γυμνασιακά και τα λυκειακά χρόνια για να εκπαιδευτούν τα παιδιά στην συνειδητοποίηση πως δεν είναι όλοι ίσοι στα θρανία, όπως δεν είναι και πουθενά αλλού…
Πόπη Φιρτινίδου, μουσικός
