Η ιστορία της ελληνικής κρίσης μάς έχει κάνει όλους πολύ σοφότερους σε ό,τι αφορά το πώς μας βλέπουν οι διάφοροι φίλοι, εταίροι, σύμμαχοι. Πώς διαχειρίζονται τις κρίσεις μας, πώς βλέπουν τις δυσκολίες μας, πόσο ανταποδίδουν αυτά που εμείς προκαταβολικά συνήθως προσφέρουμε στον βωμό των συμμαχιών και των εταιρικών μας σχέσεων. Το συμπέρασμα – και γι’ αυτούς που δεν καταλάβαιναν σε παλαιότερες εποχές – είναι απλό: Κανείς δεν σου δίνει στο πιάτο αυτό που δεν μπορείς να κερδίσεις. Ιδιαίτερα όταν αυτό που ζητάς εμπλέκεται με αυτά που οι σύμμαχοί σου θέλουν να προστατεύσουν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 – ανεξάρτητα από τις δικαιολογημένες αμφιβολίες για τις προθέσεις του – δεν είχε καμιά ελπίδα να λάβει «χάρες», διότι, όπως οι πολύ σημαντικοί Ευρωπαίοι έχουν κατ’ επανάληψη ομολογήσει, προείχε η προστασία των τραπεζών τους από τη μετάδοση της ελληνικής κρίσης. Η ευθύνη των ιδίων και των τραπεζών τους για τον υπερδανεισμό της Ελλάδας ώστε να καταναλώνει τα οπλικά και άλλα βιομηχανικά τους προϊόντα παρεγράφη εν ριπή οφθαλμού.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος είχε τολμήσει να ψελλίσει κάτι προεκλογικά για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ελάχιστα μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας του το 2012 υποχρεώθηκε να δηλώσει την υποταγή του παρουσία της Μέρκελ στο Βερολίνο με το περίφημο «Ουδείς αναμάρτητος». Νωρίτερα είχε αναγκαστεί να συμπράξει στο περίφημο PSI, το οποίο αφαίρεσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης.
Παρότι, προς το τέλος της θητείας του, ζήτησε επανειλημμένα από τους δανειστές να επιδείξουν καλή θέληση για να ολοκληρωθεί η πολύ δύσκολη πέμπτη αξιολόγηση απειλώντας ότι «θα έρθει ο Τσίπρας», η απάντηση των Ευρωπαίων υπήρξε απολύτως κυνική: «Να περάσει ο επόμενος».
Ο Αλέξης Τσίπρας, κατειλημμένος από τις «αυταπάτες» που ο ίδιος έχει ομολογήσει, ανακάλυψε εν ριπή οφθαλμού ότι οι εταίροι μας – «εμβολιασμένοι» πλέον έναντι του κινδύνου μετάδοσης της ελληνικής κρίσης – δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τον σύρουν έως την άκρη του γκρεμού και να του δείξουν την πολιτική και οικονομική άβυσσο με μόνη εναλλακτική την υπογραφή και την εμπροσθοβαρή εφαρμογή του τρίτου μνημονίου με όρους πολύ χειρότερους από αυτούς που ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί την περίοδο της «αυταπάτης».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε προεκλογικά ότι θα πάει στους εταίρους, θα τους δείξει τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, θα εκτινάξει την ανάπτυξη, θα αποκαταστήσει την τρωθείσα αξιοπιστία της χώρας, θα αξιοποιήσει την ιδεολογική του συγγένεια με τα κεντροδεξιά αφεντικά της ευρωζώνης και των μηχανισμών της και θα απαλλάξει τη χώρα από τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα. Ε, λοιπόν, έφτασε η ώρα της προσγείωσης στον πλανήτη «Ευρώπη»…
