Δίον – 48ο Φεστιβάλ Ολύμπου: Τέσσερις εντυπωσιακές εικαστικές προτάσεις
Στο Δίον, στο Κέντρο Μεσογειακών Ψηφιδωτών, τέσσερις καλλιτέχνες καταθέτουν τη δουλειά τους προτείνοντας προσωπικές οπτικές, στα πλαίσια του 48ου Φεστιβάλ Ολύμπου.
Με έργα εγχάρακτης ζωγραφικής, ζωγραφικής, φωτογραφίας και ηχοτοπίου, οι τέσσερις καλλιτέχνες δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να έρθει σε επαφή με το έργο τους σ’ ένα ιδανικό εκθεσιακό περιβάλλον.
Ξεκινώντας από την πρώτη αίθουσα -όλες έχουν και το όνομα μιας από τις εννιά μούσες- ο Αστέρης Γκέκας εκθέτει τη δική του δουλειά με τίτλο «Στο δωμάτιο με τον Γιοσέφ Ελιγιά».
Αφιερωμένη η έκθεση στον γιαννιώτη ελληνοεβραίο ποιητή Ελιγιά, τον αγνό επαναστάτη της γενιάς του 1920, που τον επηρέασε βαθιά, ο Γκέκας δίνει πλευρές της ποίησής του, τον ύμνο στη γυναίκα και τον έρωτα αλλά και στην καταπιεσμένη εργατική τάξη, παραθέτοντας μαζί με τα έργα του και ποιήματα του Ελιγιά, καταγραμμένα από τον ίδιο με την «ομιλούσα» καλλιτεχνική προσωπική του γραφή.
Έτσι, έργα του Γκέκα αφιερωμένα στη γυναίκα, που υψώνεται ως σύμβολο του έρωτα, πλάι σε έργα του που μιλούν για αγώνα και αντίσταση στο άδικο, συνθέτουν ένα πορτρέτο του ποιητή εύκολα αναγνώσιμο και από όσους δεν τον γνωρίζουν.
Ξύλο χαραγμένο και ζωγραφισμένο με έξοχα χρώματα από τον καλλιτέχνη, φιγούρες ατμοσφαιρικές πλάι σε γήινες εγκαταστάσεις, όπως μια παλιά καρέκλα με επιχρίσματα του χρόνου και των χρωμάτων, κάνουν την πρώτη έκθεση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για τον επισκέπτη.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης βρίσκεται καθημερινά στην είσοδο του Αρχαιολογικού Πάρκου του Δίου, όπου εκθέτει σε μια δεύτερη έκθεση έργα καινούργια και παλιότερα, δουλεύοντας παράλληλα στον ίσκιο των δέντρων και κουβεντιάζοντας με τους επισκέπτες. Σ’ αυτήν την έκθεση τον κύριο κορμό της αποτελούν τα «Παλίμψηστα», έργα πρωτότυπα, που εκτέθηκαν πριν από μερικούς μήνες στο Μουσείο των Αιγών και στο Βυζαντινό Μουσείο της Βέροιας.
Στη συνέχεια, στη δεύτερη αίθουσα, ο ζωγράφος Χαράλαμπος Κατσατσίδης, εντυπωσιάζει όχι μόνο με το μέγεθος των έργων του, που τα καθιστούν σίγουρα δύσκολα στην αποτύπωση και την επεξεργασία της αρχικής ιδέας, αλλά και με το πάθος και την εκρηκτική διάθεση να περάσει στον αποδέκτη της τέχνης του τα μηνύματά του.
Με τίτλο της έκθεσης τον εύστοχο «Διόνυσος Άναξ», συμπλέκει το χάος με την αρμονία, το φως με το σκοτάδι, τη φύση με τη δημιουργία, τη χαρά της ζωής με το φόβο του θανάτου, αποδίδοντας όλ’ αυτά με χρώματα γήινα και πινελιές φαινομενικά ατίθασες, που όμως πειθαρχούν σε αυστηρούς καλλιτεχνικούς νόμους.
Κοιτάζοντας τα έργα του Κατσατσίδη, ο επισκέπτης σαφώς αισθάνεται να του επιβάλλονται όχι μόνο με το γιγάντιο μέγεθός τους αλλά και με το πλήθος των μηνυμάτων τους, που συμπορεύονται με τον φιλοσοφικό στοχασμό.
Η εντυπωσιακή έκθεση φωτογραφίας-instalation της Ρενέ Ρεβάχ με την ηχητική εγκατάσταση του συνθέτη Δημήτρη Μπάκα, αποτελεί μια ατμοσφαιρική και προκλητική για τον επισκέπτη καλλιτεχνική κατάθεση, καθώς δεν έχει συνηθίσει σε ανάλογες προχωρημένες εκφράσεις.
Η έκθεση με τίτλο «Tehom- Άβυσσος» ξεκινά από την προσωπική ιστορία της εβραίας φωτογράφου Ρενέ Ρεβάχ, που ο παππούς της Αλβέρτος, κρυμμένος στην Αθήνα, περιμένει τον γυρισμό των αγαπημένων του απ’ τα στρατόπεδα της γερμανικής θηριωδίας, μαθαίνοντας τελικά πως από την κόλαση του Μπίρκεναου δεν ήταν να γυρίσει πια κανείς από τους δικούς του.
Με τις φωτογραφίες των χαμένων, όχι μόνο συγγενών της αλλά και άλλων προσώπων, να κοιτάζουν τον επισκέπτη σ’ έναν από τους τοίχους, αιχμαλωτίζοντας τη μνήμη και ζητώντας δικαίωση, η φωτογράφος αναπλάθει καλλιτεχνικά το γεγονός, δίνοντας στο χρόνο τη διάσταση της αιωνιότητας, όπου η ανθρώπινη μοίρα επαναλαμβάνεται από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, πιασμένη στα δίχτυα του αναπότρεπτου.
Με εκπληκτικές φιγούρες αποτυπωμένες πάνω σε πανί, κρεμασμένες ανάλαφρα να κινούνται στην αίθουσα με το αεράκι, η Ρενέ Ρεβάχ δίνει στο νερό, όπου οι φιγούρες της αναδεύονται, τη διάσταση της γενέθλιας πνοής αλλά και της κάθαρσης.
Με τη μουσική του συνθέτη Κώστα Μπάκα, άκρως υποβλητική, όπως και οι φωτογραφίες που ντύνει ηχητικά, προκαλούνται πλήθος συναισθημάτων που ενεργοποιούν όχι μόνο την ψυχή αλλά και τη σκέψη. Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ευθύνη όλων; Πόσο μπορεί κανείς να είναι αμέτοχος στα όσα συμβαίνουν δίπλα του; Πού και πόσο χωρά η συγχώρεση;
Σίγουρα το εβραϊκό ολοκαύτωμα με τη συγκεκριμένη έκθεση βρίσκει μια από τις καλύτερες προτάσεις ανάδειξης του γεγονότος.
Στην τέταρτη αίθουσα ο Ανδρέας Ζαχαράτος με την έκθεσή του «Greek Ιcon» μεταφέρει με τις φωτογραφίες του τον επισκέπτη στην Ελλάδα των τελευταίων 40 χρόνων, όπου το τοπίο -ύπαιθρος ή πόλη- λειτουργεί πάνω στον άνθρωπο ως σφραγίδα πολλαπλών εσωτερικών αλλά και εθνικών καταβολών.
Η παιδική ηλικία της αθωότητας, η θρησκευτικότητα, το γλέντι ως μορφή πρωτογενούς έκφρασης, αλλά και το ιστορικό παρελθόν, ως αναπότρεπτος προσδιορισμός του παρόντος και του μέλλοντος, αποτελούν μορφές έκφρασης της ελληνικής ταυτότητας, που καταγράφεται με το φακό του Ζαχαράτου περίφημα.
Ευαισθησία, εναργές πνεύμα που σαρκάζει ή προβληματίζει, που σκύβει τρυφερά πάνω στον άνθρωπο και την εικόνα του, πάνω στον τόπο και την εικόνα του, ο Ανδρέας Ζαχαράτος δίνει μ’ αυτήν του την καλλιτεχνική οπτική ένα πορτρέτο της Ελλάδας εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Για τους πιστούς του Φεστιβάλ Ολύμπου, αλλά και για τον καθένα, που κάθε χρόνο παρακολουθούν τις εκδηλώσεις του, η συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατάθεση των τεσσάρων δεν μπορεί παρά να αποτελέσει μια γοητευτική πρόσκληση και πρόκληση.
Φωτογραφίες: faretra.info
