Κινηματογραφική Λέσχη εργαζομένων ΕΡΤ3: “Για το τομάρι ενός μπάτσου” Αλέν Ντελόν

Με την ταινία «Για το τομάρι ενός μπάτσου» (Pour la peau d΄un flic, έγχρωμο, Γαλλία, 1981, διάρκεια 105´) συνεχίζεται και την προσεχή Δευτέρα 8 Ιουλίου στις 21:30 το αφιέρωμα «Ασταθείς υποψίες» από την Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της Ε.Ρ.Τ. 3 και το Κ.Ε.Μ.Ε.Σ στο θερινό σινεμά ΑΠΟΛΛΩΝ.

Σε παραγωγή, σκηνοθεσία και πρωταγωνιστικό ρόλο από τον Αλέν Ντελόν και σενάριο  από μυθιστόρημα του Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, συναντάμε ακόμα  την  Άν Παριγιό και την Μιρέιγ Νταρκ  σε βασικούς ρόλους.

Ο Ντελόν  παίζει τον ρόλο  του Σουκά, ενός πρώην αστυνομικού που εργάζεται  πλέον ως ιδιωτικός ντετέκτιβ. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί  για την επίλυση  των υποθέσεων  που αναλαμβάνει  είναι αρκετά ανορθόδοξες ,σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλεί  πολλές αντιδράσεις  από την πλευρά  των «συναδέλφων» του. Μια μέρα δέχεται την επίσκεψη  της Μαντάμ Πιγκό, η οποία  του αναθέτει  να ερευνήσει την  εξαφάνιση της κόρης της. Η νεαρή εξαφανισθείσα είναι τυφλή. Αρχικά ο Σουκά είναι βέβαιος ότι η υπόθεση είναι πολύ απλή, χωρίς περισσότερες δυσκολίες. Σύντομα, ωστόσο, θα διαπιστώσει  ότι πίσω από την εξαφάνιση  κρύβονται  πολλά περισσότερα. Πρώτη ένδειξη είναι η ξαφνική  επίθεση που ο ίδιος δέχεται  από έναν άγνωστο, ενώ στη συνέχεια η Μαντάμ Πιγκό δολοφονείται πριν προλάβει να του δώσει περισσότερες πληροφορίες  για την κόρη της  και την πιθανή σχέση  με τους μυστηριώδεις δολοφόνους. Τα πράγματα θα περιπλακούν ακόμα περισσότερο, όταν ο Σουκά διωχθεί για την δολοφονία ενός αστυνομικού. Καταλαβαίνει πως κάποιοι προσπαθούν να τον παγιδεύσουν και να τον βγάλουν από την μέση. Θα συνεχίσει λοιπόν την έρευνά του μέχρι να ανακαλύψει ποιοι είναι αυτοί που τον θέλουν νεκρό.

Η  καλύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Ντελόν, ένα πικρό, αντιηρωικό φιλμ με εξαιρετικό σενάριο, στιλ και ανατροπές.

Την προβολή θα προλογίσει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου και στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Γιώργου Τζιώτζιου, ενώ το προς συζήτηση θέμα με το τέλος της ταινίας θα είναι: Το γαλλικό  νεονουάρ κατά τον Αλέν Ντελόν.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Ας πάρουμε έναν αφορισμό του τύπου: «ένα αποτυχημένο πράγμα μπορεί να γίνει επιτυχημένο, αρκεί να του αλλάξεις θέση». Είναι κάτι τέτοιο που συμβαίνει στην ταινία του Ντελόν. Ο ήρωάς της (δηλαδή, ο Ντελόν – ήρωας) είναι ένας… αντι-ήρωας. Μόνο του όπλο η προαίσθηση, δηλαδή η ταχύτητα εκείνη που πραγματοποιεί ένα πλεόνασμα εξυπνάδας. Ένα πλεόνασμα ή μάλλον ένα ομοίωμα. Και το ομοίωμα είναι πάντα ένα σύμβολο, ένα σημείο που εσωτερικεύει τις συνθήκες της ίδιας του της επανάληψης. Είπα «επανάληψης». Μ’ αυτήν την έννοια το «Pour la peau d’ un flic» είναι ένα φιλμ περίεργα ντεμοντέ, που κινείται ανάμεσα σ’ αυτό που θα ήθελε να ήταν και στο ριμέικ του. Ένα φιλμ ντεμοντέ ίσως ακριβώς γιατί αναρωτιέται μόλις σήμερα πάνω στο ρόλο του Ντελόν – ήρωα.

Ο Ντελόν – Ζουκάς ξέρει (αντίθετα με τον Μπελμοντό – Μπομόν) πως «ένας έχει πάντα άδικο», γι’ αυτό και διαθέτει έναν αφανή συνεταίρο. Αυτός ο συνεταίρος δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα κρυμμένο χαρτί της μυθοπλασίας. Που ανασύρεται για να φανερώσει την αδυναμία του Ντελόν – Ζουκάς. Σε τι συνίσταται αυτή η αδυναμία; Πριν απ’ όλα, είναι μια αδυναμία σωματική. Κι ύστερα – είναι επόμενο-  είναι μια αδυναμία ψυχολογική. Που δεν αποβαίνει σε βάρος της μυθοπλασίας, αλλά υπέρ της, μιας και της προσδίδει ένα πρόσθετο πάθος, το πάθος του να επιμένει «παρ’ όλα αυτά»…

Το φιλμ του Ντελόν είναι ακόμα μια ταινία «φρενήρης» (πήγαινα να πω αυτοκτονική, ίσως όχι άδικα) και η «κούρσα» του Ντελόν δεν είναι παρά ένα ιλιγγιώδες βλέμμα – τράβελινγκ, όπου ο τόπος και το μάτι συγχέονται ασταμάτητα. Γι’ αυτό και η σκηνή της καταδίωξης – ενάντια- στο ρεύμα συνοψίζει καλύτερα από κάθε άλλη τη διάθεση του φιλμ.

Πάρτε τη σκηνή όπου ο Ντελόν – Ζουκάς τραυματίζεται στο χέρι. Η Σαρλότ –  γραμματέας τον περιποιείται κι αυτός μορφάζει από πόνο. «Ο Μπελμοντό δεν θα αντιδρούσε ποτέ έτσι» του απαντά επιτιμητικά εκείνη. Ή ακόμα την τελευταία σκηνή, όπου συναντάμε τον Ντελόν – Ζουκάς μέσα σε γύψο. Τι άλλο είναι ένας γυψωμένος ήρωας στο σινεμά, αν όχι κάτι αρκετά γελοίο; Ο Μπελμοντό, αντίθετα, δεν μπορεί παρά να πέσει ηρωικά.»

(Απόσπασμα από το κείμενο «Toubib or not toubib?» του Γιώργου Τζιώτζιου, από το τεύχος αρ. 7 του περιοδικού ΟΘΟΝΗ, που αναφερόταν συγκριτικά στα φιλμ «Ο επαγγελματίας» του Ζορζ Λοτνέρ και «Για το τομάρι ενός μπάτσου» του Αλέν Ντελόν).

Ταινίες που πλησιάζουν στο στιλ του «Για το τομάρι ενός μπάτσου» είναι: «Ωραίος, σκληρός και αδίστακτος» του Ζορζ  Λοτνέρ, «Τρεις φορές σκληρός» του Ζακ  Ντερέ, «Ραντεβού  με τον θάνατο» του Έντουαρτ Ντμίτρικ, «Υπόθεση Πάραλαξ» του Άλαν Τζ. Πακούλα.

Η επόμενη προβολή της λέσχης στις 15 Ιουλίου είναι το αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ  «Ο άγνωστος του εξπρές» .

Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία απευθύνεστε στο kemes.wordpress.com ή  kemesfacebook.