Κατερίνα Αναστασίου – Πρωτότυπα εικαστικά παιχνίδια με τον πανδαμάτορα χρόνο και τη φθορά του
Η εικαστικός Κατερίνα Αναστασίου παίζει με το χρόνο, τη φθορά και τον απόηχό του στη ζωή, με την έκθεσή της στο Χώρο «Κυριώτισσας Ουτοπία», που την φιλοξενεί.
Η εικαστικός, με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες που εκφράζονται κάθε φορά με διάφορες μορφές, επιλέγει αυτήν τη φορά να παίξει με το χρόνο, τον πανδαμάτορα χρόνο, εκθέτοντας σ’ ένα χώρο που αναδεικνύει τη φθορά αλλά και τη σφραγίδα του πάνω στον άνθρωπο, αφού χώρος και άνθρωπος μοιραία επικοινωνούν, και αλληλοεπιδρούν.
Στο μισόφωτο του ισόγειου χώρου της «Ουτοπίας», με το παλιό σπασμένο παράθυρο μόλις να αφήνει να μπαίνει το φως, παλιά ρολόγια, που σταμάτησαν να μετρούν το χρόνο κρατώντας στους μεταλλικούς μηχανισμούς τους στιγμές ζωής, κρύβονται σε σιωπηλές γωνιές, άλλα φτεροκοπούν σαν πουλιά κρεμασμένα από αόρατες κλωστές της μνήμης, κι άλλα υποδηλώνουν το χρόνο πλάι σ’ ένα λευκό φόρεμα που μαύρισε από το κάρβουνο της φωτιάς που έσβησε, έχοντας στα πόδια του μικρές τούφες από κομμένα ξανθά μαλλιά.
Ο χώρος, υποβλητικός καθώς είναι, πολλαπλασιάζει το δυναμισμό του αποτελέσματος των προθέσεων της καλλιτέχνιδας, που δηλώνει για την έκθεσή της:
«Η βασική αίσθηση που έχω για τον χρόνο βασίζεται σε μια ιδέα για το τι είναι αυτό που δεν φαίνεται, αλλά περνάει συνέχεια από δίπλα μου και χάνεται. Προδίδει την ύπαρξή του μόνο μέσα από εικόνες και φθορά. Εικόνες που στροβιλίζονται στο μυαλό μου και είναι απλά μεταμορφώσεις των στιγμών.»
Η εικαστικός πριν από δύο χρόνια συγκέντρωσε πάνω από χίλια παλιά ρολόγια που έδωσαν στη συγκεκριμένη έκθεση με την καθοριστική παρουσία κάποιων απ’ αυτά ένα δείγμα των προθέσεων που η ίδια ήθελε βασανιστικά να αποτυπώσει, την προσωπική σχέση της με το χρόνο, αλλά και την αιωνία σχέση του «πανδαμάτορα» με την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Κάπου εδώ δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι, γιατί μαζεύω στιγμές, ή, αν τελικά πρέπει να λυπάμαι, επειδή μαζεύονται στιγμές. Ο χρόνος μου τελειώνει φέρνοντας τη φθορά…» συμπληρώνει.
Η εγκατάσταση οφείλει την ολοκληρωμένη προβολή της στην τεχνική υποστήριξη που της παρείχε ο Χάρης Κουρουζίδης.
Στα εγκαίνια της έκθεσης, όπως μας περιέγραψε η Κατερίνα Αναστασίου, έδωσε μια άλλη ηχοκινητική διάσταση με την πρωτότυπη performance της, φορώντας το λευκό φουστάνι, που τώρα κρέμεται πλάι στο ρολόι του τοίχου, τραγουδώντας ένα θρακιώτικο δημοτικό τραγούδι και κόβοντας τούφες από τα μακριά μαλλιά της, σπονδή στον αήττητο πανδαμάτορα χρόνο.
Μια ανήσυχη καλλιτεχνική προσωπικότητα η δημιουργός, ενδιαφέρουσα εικαστική κατάθεση η σύλληψη και το αποτέλεσμα της αρχικής ιδέας της.
Σύντομο βιογραφικό της εικαστικού-περφόμερ Κατερίνας Αναστασίου
Η Κατερίνα Αναστασίου από την Βέροια, σπούδασε από το 2012-2017 στο Τμήμα Εικαστικών κ Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ στο 2ο εργαστήριο ζωγραφικής,με καθηγητές τούς Κυριάκο Μορταράκο, Δημήτρη Ζουρούδη και Στέλιο Κουπέγκο. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος project και δράσεων με σημαντικότερα:
2019 «νήματα-νοήματα», Γκαλερί Παπατζίκου, Βέροια, Ελλάδα.
2019 «Time lags», Yedi Kule Project, Γεντί Κουλέ, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.
2019 «Αναπαράσταση ενός σουβενίρ», SKG Bridges Festival, Βυζαντινό Λουτρό, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.
2018 «An Elephant in the Room”, Phoenix Gallery, Aθήνα, Ελλάδα.
2018 «La beaute urbaine du 68 Mai”, Εθνικό Ωδείο, Αθήνα, Ελλάδα.
2018 «Cavafy After”, Βυζαντινό Μουσείο, Βέροια, Ελλάδα.
2017 «Τύχην εύχεσθε», Γκαλερί Παπατζίκου, Βέροια,Ελλάδα.
2017 «Αβέρωφ», Θωρηκτό Αβέρωφ, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.
2017 «Dada No Dada”, Μουσείο Προσφύγων, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.
2017 «Πρόσωπο ή προσωπείο», Βυζαντινό Μουσείο, Βέροια, Ελλάδα.
2016 «Εικαστικοί διάλογοι με την πόλη», Γενί Τζαμί, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.
Παράλληλα έχει ασχοληθεί με θεατρικό παιχνίδι, αφήγηση παραμυθιών, παιχνίδια μυθοπλασίας, κουκλοθέατρο, κατασκευές, ζωγραφική σε Δημοτικό Παιδικό Σταθμό όπου εργάζεται, ενώ από το 2007 συνεργάζεται ως Εμψυχώτρια στην Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας.
Φωτογραφίες: faretra.info
