Μουσικό Σχολείο Βέροιας: Συζητώντας για τον ρόλο, τις επιτυχίες του, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει
Το Μουσικό Σχολείο Βέροιας δίνει εδώ και εφτά χρόνια όχι μόνο ένα δυναμικό παρών στον χώρο της Εκπαίδευσης, αλλά και μια διαφορετική νότα στην πολιτιστική ζωή της πόλης, προβάλλοντας με τους μαθητές του την καθημερινή δουλειά τους στο σχολείο σε εκδηλώσεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ο ρόλος ενός τέτοιου σχολείου, οι επιτυχίες του σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο – ιδιαίτερα όταν δίνει ευκαιρίες σε μαθητές χωρίς προηγούμενη μουσική παιδεία ν’ ασχοληθούν με τη Μουσική – αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ζητώντας τη λύση τους, είναι το θέμα του ρεπορτάζ της Φαρέτρας, που ξεκίνησε με τις απόψεις των τελειόφοιτων μαθητών του Σχολείου, που ήδη δημοσιεύτηκαν ΕΔΩ, μετά από επίσκεψή μας στο Σχολείο, που έχει την τύχη να στεγάζεται σ’ έναν χώρο μοναδικού φυσικού κάλλους.
Στη συνέχεια, την ίδια μέρα, ο Διευθυντής του Σχολείου Γιάννης Γεωργουδάκης, ο Υποδιευθυντής Ανδρέας Κοτρίδης και η Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Δέσποινα Παρίση, κατέθεσαν τις δικές τους απόψεις και προτάσεις μιλώντας για το Σχολείο τους όχι απλά με αναμφισβήτητο ενδιαφέρον γι’ αυτό, αλλά με πραγματικό πάθος. Είπαν:
Για τον ρόλο του Σχολείου και τις επιτυχίες του
Γιάννης Γεωργουδάκης: Είναι πραγματικά τύχη να δουλεύεις σ’ ένα τέτοιο σχολείο, που αποτελεί μια κυψέλη μάθησης και πολιτισμού, ανεξάρτητα από το άγχος και την κούραση που μοιραία επιφέρει με τις ιδιαιτερότητές του στον διοικητικό τομέα, αφού συνυπάρχουν το Λύκειο και το Γυμνάσιο.
Ανδρέας Κοτρίδης: Είμαστε τυχεροί ως πόλη, γιατί διαθέτουμε Δημοτικό Ωδείο και άλλα ωδεία, γιατί διαθέτουμε Φιλαρμονική. Έρχεται όμως το Μουσικό Σχολείο και δείχνει κάτι το διαφορετικό. Δηλαδή τα σύνολα, χορωδιακά και ορχηστρικά του σχολείου μας, παραδοσιακής και ευρωπαϊκής μουσικής, είναι όχι μόνο δικός μας πλούτος, αλλά και πλούτος της πόλης.
Δέσποινα Παρίση: Το σημαντικό που καταφέρνει αυτό το σχολείο είναι να κάνει τα παιδιά να καταλάβουν τι σημαίνει Μουσική και να την αγαπήσουν. Όταν έρχονται παιδιά του Δημοτικού που δεν έχουν καμιά σχέση με τη Μουσική και βλέπουν τις παραστάσεις μας για το κοινό, μικρούς καλλιτέχνες στη σκηνή, έχουν την πρώτη τους επαφή με μια μαθητική ορχήστρα και ζητούν από τους γονείς να τα γράψουν στο δικό μας σχολείο. Αυτό είναι μεγάλο κέρδος. Η μύηση στη Μουσική.
Πέρα από το ότι έχουμε τη δυνατότητα να δείχνουμε τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο μας μέσα από τις εκδηλώσεις μας, που πάντα τις αγκαλιάζει το κοινό, εκείνο που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα είναι και το μαθησιακό υψηλό επίπεδο των παιδιών μας.
Υπάρχουν μαθητές μας που πέρασαν στο πανεπιστήμιο χωρίς να έχουν κάνει ούτε μια ώρα φροντιστήριο. Αυτό το θεωρώ σαν τη μεγαλύτερη επιτυχία του σχολείου. Και θέλω να το πω πως πρώτο έρχεται το Γενικό Τμήμα του Σχολείου, το οποίο πετάει, και μετά ακολουθούν τα μουσικά τμήματα.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Πέρυσι πέρασαν 18-19 μαθητές μας και μόνο 7 πέρασαν σε μουσικές σχολές. Και μάλιστα να το πούμε κι αυτό, είμαστε σχολείο που έχουμε πρωτιές σε καλές σχολές.
Ανδρέας Κοτρίδης: Να προσθέσω κάτι, το οποίο θεωρώ σημαντικό για το ρόλο αυτού του σχολείου. Αποφοίτησε από δω μαθητής που δεν είχε πάει ούτε μια ώρα σε ωδείο κι όμως ήταν ταλέντο στη μουσική. Πήρε όλες τις γνώσεις που χρειαζόταν από το σχολείο μας – αυτήν τη στιγμή είναι ένας πάρα πολύ καλός κιθαρίστας – πέρασε στη Μουσικολογία κι όλα αυτά του δόθηκαν από το Δημόσιο και δωρεάν Μουσικό Σχολείο. Και μάλιστα βραβεύθηκε σε διαγωνισμό από την Κρατική Ορχήστρα. Αν, λοιπόν, καταφέρνει αυτό το σχολείο να δείξει έστω και μια μόνο τέτοια περίπτωση στην κοινωνία, έχει πετύχει το στόχο του.
Αλλά έχουμε καταφέρει να έχουμε διακρίσεις ως σχολείο και σε άλλους τομείς, όχι μόνο στον μουσικό τομέα. Βραβεύτηκε το Σχολείο μας πέρυσι με το δεύτερο βραβείο στον Διαγωνισμό Ecomobility και φέτος ανάμεσα σε 250 συμμετοχές με το 2ο βραβείο (silver) στην κατηγορία καινοτομία στη διδασκαλία, βραβεύθηκε στα EducationLeadersAwards2019. Συμμετείχε στο διαγωνισμό με το βιβλίο – παραμύθι «Για μια όμορφη πόλη» και το τραγούδι «Σούπερ οκτώ».
Με την εμπειρία που έχω αποκομίσει από την υποδιεύθυνση του σχολείου συνειδητοποιώ πως αν αγαπήσεις αυτό το σχολείο, θα σου επιστρέψει διπλάσια αγάπη. Αν δουλέψεις σ’ αυτό το σχολείο, η ικανοποίηση θα είναι πολλαπλάσια της δουλειάς. Είναι ένα σχολείο στο οποίο, επειδή κυριαρχεί η δημιουργικότητα, η Τέχνη, είναι πολύ διαφορετικό από κάθε άλλο σχολείο. Γι’ αυτό και το παραμικρό λιθαράκι που βάζει ο καθένας μας αποδίδει τέτοια χαρά, που είναι ανεκτίμητη. Κι επειδή έχω οργανική εδώ, δε θα φύγω ποτέ απ’ αυτό το σχολείο, ένα σχολείο που, παρά τα προβλήματα που ακόμα αντιμετωπίζει, σε γεμίζει χαρά.
Δέσποινα Παρίση: Μετά από μια εφτάχρονη εμπειρία στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, εκείνο που έχω να πω και συμπυκνώνει τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μου είναι πως δυστυχώς δεν έχω κι ένα τρίτο παιδί, για να το στείλω κι αυτό στο Μουσικό Σχολείο! Γιατί; Γιατί είδα τα παιδιά μου να είναι ευτυχισμένα σ’ αυτό το σχολείο. Είδα την κόρη μου να πατάει στα πόδια της και να παίρνει φτερά εδώ, κι αυτό με κάνει να το αγαπώ και να εργάζομαι με πάθος πλάι στους ξεχωριστούς δασκάλους του, αντιμετωπίζοντας μαζί τους οποιοδήποτε πρόβλημα του σχολείου.
Για τα προβλήματα του Σχολείου
Γιάννης Γεωργουδάκης: Η ιδιαιτερότητα ενός Σχολείου φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Δηλαδή με το που ξεκινούν τα άλλα σχολεία τις εξετάσεις τους γνωρίζουν και τη διαδικασία. Εμείς αυτήν τη στιγμή είμαστε σ’ έναν παιδεμό που έχει να κάνει με το Γυμνάσιο-Λύκειο ταυτόχρονα. Τα Γυμνάσια τελειώνουν στις 29, τα Λύκεια τελειώνουν στις 10.
Εδώ, σε αντίθεση με τα άλλα σχολεία, που είναι ξεκαθαρισμένο πώς θα προχωρήσουν, κάνουμε το εξής: Το Γυμνάσιο κάνει κανονικά το πρόγραμμά του και το Λύκειο δίνει εξετάσεις. Αυτό θα συμβεί. Είναι κάτι που μας απασχολεί, γιατί δεν βρέθηκε ένας άλλος τρόπος να τελειώνουν όλα τα σχολεία ταυτόχρονα. Επιπλέον μας ταλαιπωρεί και το απίστευτο χαρτομάνι Γυμνασίου-Λυκείου, ειδικά αυτές τις μέρες. Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί για τα 50 μουσικά σχολεία της Ελλάδας, δεν είναι ακατόρθωτο.
Τα σημαντικότερα προβλήματα της δικής μας καθημερινότητας είναι στα όρια του γραφικού. Για παράδειγμα, μαθαίνουμε τις αλλαγές που μας αφορούν μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα. Απίστευτο! Δεν έχουμε άμεση επίσημη ενημέρωση! Μέσα στο Σαββατοκύριακο έγιναν σημαντικότατες αλλαγές, που δεν ήρθαν ακόμα στο σχολείο μας. Κι όμως υπάρχουν στον ηλεκτρονικό τύπο! Παράδειγμα αποφάσεις για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, θέμα τόσο σημαντικό! Το βλέπουμε στο εκπαιδευτικό site ΑΒ κι εδώ δεν έχει έρθει.
Δέσποινα Παρίση: Τα παιδιά θα πάνε να δώσουν εξετάσεις πανελλαδικά χωρίς παρτιτούρες. Απίστευτο! Που σημαίνει ότι οι άνθρωποι που πήραν αυτήν την απόφαση δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, δηλαδή τι σημαίνει ένας μαθητής να μπαίνει να παίξει για έξι λεπτά χωρίς παρτιτούρες!
Γιάννης Γεωργουδάκης: Πήρα το πρωί τηλέφωνο στο Υπουργείο και το μόνο που είχαν να μου πουν ήταν ότι θα αναφέρουν το αίτημά μας! Και το σπουδαιότερο είναι πως αυτό τα παιδιά δεν το ξέρανε, ήταν απροετοίμαστα.
Δέσποινα Παρίση: Και το τραγελαφικό είναι πως βγάλανε την απόφαση για τα Μουσικά Πανεπιστήμια, Ιόνιο και ΠΑΜΑΚ, πως τα παιδιά δεν θα δίνουν όπως πριν στις Πανελλαδικές αρμονία και ντικτέ, θα δίνουν Ιστορία, Μουσική Τεχνολογία και μάλιστα χωρίς ύλη. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ύλη; Είπαν στα παιδιά να διαβάσουν ό,τι βρούνε σχετικό.
Πρέπει τώρα οι γονείς να κάθονται τελευταίες μέρες και να ξεφυλλίζουν βιβλία του Γυμνασίου, να ψάχνουν στο ίντερνετ, ένα χάος… Το μάθημα λέγεται «Μουσική Αντίληψη και Γνώση».
Γιάννης Γεωργουδάκης: Τα παιδιά θα πάνε χωρίς ύλη. Θα μπουν μέσα πραγματικά μ’ ένα χάος στο κεφάλι τους. Αυτό είναι φοβερό! Και το σπουδαίο είναι πως βγήκε ο υπεύθυνος του Υπουργείου και αναγνώρισε πως τα φετινά παιδιά θα αδικηθούν.
Δέσποινα Παρίση: Το Πανεπιστήμιο Ιονίου λέει πάλι από τη μεριά του πως οτιδήποτε ξεκινάει γίνεται πειραματικά. Δηλαδή παραδέχονται και πως θα πειραματιστούν πάνω στα παιδιά μας και πως θα αδικηθούν! Καταλαβαίνετε για τι Παιδεία μιλάμε;
Εδώ πασχίζουμε τόσοι γονείς και προπαντός οι καθηγητές τους να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν στα παιδιά μας, όχι μόνο στις ώρες της διδασκαλίας αλλά και έξω απ’ αυτές – και το τονίζω όλοι οι καθηγητές, όχι μόνο των μουσικών ειδικοτήτων – για να έχουμε μαθητές που βγαίνοντας από ‘δω μπορούν να σταθούν όρθιοι στα πόδια τους, κι αντιμετωπίζουμε μια τέτοια κατάσταση από το Υπουργείο.
Μιλώ με την Πανελλήνια Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων Μουσικών και Καλλιτεχνικών Σχολείων και οι άνθρωποι είναι εξουθενωμένοι και απογοητευμένοι. Είναι κάθε εβδομάδα στο Υπουργείο, ακούγοντας κάθε φορά και κάτι καινούριο. Είμαστε 48 σχολεία σ’ όλη την Ελλάδα. Μπορεί να είμαστε λίγα σχολεία, αλλά πρέπει ενωμένοι να διεκδικήσουμε δυναμικά.
Καταφέραμε να σταματήσουμε το νομοσχέδιο για τα Μουσικά Σχολεία. Κάναμε μία συγκέντρωση εδώ στο δικό μας σχολείο και άλλων Μουσικών Σχολείων και το σταματήσαμε στο παρά πέντε. Με τη σύσσωμη στήριξη και του Δημοτικού Συμβουλίου της Βέροιας το σταματήσαμε.
Δεν γίνεται όμως ο γονιός να είναι κολλημένος στο ίντερνετ και να ψάχνεται με ποιον πρέπει να μαλώσει, για να δοθούν τα αυτονόητα. Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο που δεν ξέρω αν τα προβλήματα που συσσωρεύθηκαν είναι αντιμετωπίσιμα. Και θα γίνουν αξεπέραστα, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Αυτά είναι τα προβλήματα που έχουν σχέση με τις εξετάσεις και περνώντας αυτές θα ξεχαστούν μέχρι την επόμενη χρονιά. Μας ταλαιπωρούν όμως κι άλλα μόνιμα προβλήματα, που αποτελούν προβλήματα επιβίωσης του σχολείου.
Φέτος θα πάρουμε ένα ακόμη τμήμα. Παίρνουμε δύο τμήματα στην Α’ Γυμνασίου, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από γονείς και μαθητές, έχουμε 65 αιτήσεις κιόλας, και θα φτάσουν οι αιτήσεις στις 100. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς θα πάρουμε 40 παιδιά.
Δέσποινα Παρίση: Εδώ πρέπει να προσθέσω, διακόπτοντας, ότι όταν πρωτοξεκίνησε το σχολείο πασχίζαμε να έχουμε αιτήσεις, δεν είχαμε πολλές. Το ενδιαφέρον το σημερινό στην υποβολή αιτήσεων οφείλεται στη δουλειά που το ίδιο το σχολείο έχει αποδείξει πως κάνει. Και το απέδειξε με τη σωστή προβολή της δουλειάς του προς τα έξω, ώστε να γίνει γνωστή στο πλατύ κοινό.
Είναι, λοιπόν, άδικος ο περιορισμός να σου ορίζουν πόσα παιδιά πρέπει να πάρεις, ενώ υπάρχει τόσο ενδιαφέρον για επιλογή του σχολείου μας. Συμμετέχουν στις εισαγωγικές τα παιδιά, περνούν και δεν μπορούν τελικά να μπουν.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Το πρόβλημά μας είναι επίσης πώς θα μπορέσουμε να χωρέσουμε. Είναι γνωστή η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για εγκατάστασή μας στο Χώρο του Μουσείου Εκπαίδευσης, αλλά παρόλο που έπρεπε να γίνει στις 5 Μαΐου, δεν έγινε.
Σε συζήτηση που κάναμε και με την ΚΕΠΑ μάς είπαν πως δεν διέθεταν υπαλλήλους για τη μεταφορά. Μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς, γονείς και καθηγητές. Πρέπει να αδειάσει ο χώρος, για να μεταφερθούμε. Φοβάμαι την αναβολή, γιατί οι ανάγκες τρέχουν.
Δέσποινα Παρίση: Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ξεκινήσαμε πριν από εφτά χρόνια από το μηδέν. Καθηγητές, γονείς, Δήμος, δώσαμε μεγάλο αγώνα, για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Θα πρέπει να ολοκληρωθεί κάποια στιγμή, αλλά να μην ξεχνάμε πού ήμασταν και πού φτάσαμε.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Αν πάρουμε το κτίριο, θα είμαστε πολύ ικανοποιημένοι, αλλά δεν έχει προκηρυχθεί ακόμη ο μειοδοτικός διαγωνισμός κι αυτό μας ανησυχεί. Βέβαια, με το που θα αδειάσουν οι αίθουσες θα βρούμε τρόπο να λειτουργήσουμε και στην πορεία θα καλυφθούν σιγά-σιγά οι ανάγκες μας.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα οι μεταφορές των μαθητών. Οι μεταφορείς βρίσκουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, αλλά φέτος πιστεύουμε πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα με μια καινούρια ρύθμιση.
Δέσποινα Παρίση: Πρέπει όμως να ξεκινήσει η διαδικασία από την Αντιπεριφέρεια, να γίνει ο διαγωνισμός τη στιγμή που πρέπει. Αυτό το θέμα μάς απασχολεί ακόμα πολύ, γιατί πέρυσι, ενώ είχαμε τις ανάλογες διαβεβαιώσεις για την εύρυθμη λειτουργία των μεταφορών, διαψευστήκαμε. Το πρόβλημα είναι μεγάλο για το δικό μας σχολείο, γιατί έχουμε παιδιά απ’ όλο το Νομό. Φανταστείτε ένας γονιός να χρειάζεται να φέρει από τη Νάουσα το παιδί του στο σχολείο με το αυτοκίνητό του.
Παλιά αντιμετωπίζαμε πρόβλημα και στη σίτιση, το οποίο λύθηκε, γιατί ο Αντιδήμαρχος Παιδείας αναλαμβάνει πια με τη λήξη του σχολικού έτους να ξεκινήσει η διαδικασία για την επόμενη χρονιά. Όλα τα παιδιά σιτίζονται εδώ, όπως γίνεται στα αντίστοιχα σχολεία σ’ όλη την Ελλάδα. Φέτος ήμασταν το μόνο σχολείο που ξεκίνησε να σιτίζεται στην ώρα του.
Αυτά, λοιπόν, τα ζητήματα δεν είναι θέμα νομοθεσίας, η νομοθεσία υπάρχει. Έχουν να κάνουν με τον αρμόδιο που θα ασχοληθεί. Πώς κατάφερε ο Αντιδήμαρχος κ. Σοφιανίδης εδώ και τέσσερα- πέντε χρόνια να λύνει το θέμα;
Γιάννης Γεωργουδάκης: Σημαντικό πρόβλημα είναι και οι τουαλέτες του Λυκείου. Το κτίριο αυτό δεν έχει τουαλέτες για τους μαθητές και αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες του κτιρίου της σίτισης. Ελπίζουμε ο Δήμος να τις κατασκευάσει το συντομότερο, γιατί υπάρχει ο ενδεδειγμένος χώρος. Ενώ έχουν ληφθεί οι ανάλογες αποφάσεις, κάπου η γραφειοκρατία καθυστερεί ζητήματα που έχουν ζωτική σημασία.
Σημαντικό πρόβλημα και η έλλειψη επιστάτη και γραμματέα. Το δικό μας σχολείο, που παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, έχει απόλυτη ανάγκη και των δύο.
Ανδρέας Κοτρίδης: Έχουμε δύο σχολεία, Γυμνάσιο-Λύκειο, που απλώνονται σε τέσσερα διαφορετικά κτίρια. Οργανωτικά χρειαζόμαστε στήριξη, γιατί υπάρχουν σχολεία που είναι σ’ ένα κτίριο κι όλα είναι πιο εύκολα σ’ αυτά, και ο έλεγχος και η οργάνωση. Στα τέσσερα κτίρια καταβάλλεται τεράστιος κόπος, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι το επιδιωκόμενο.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Άλλο πρόβλημα η ύπαρξη ωρομισθίων καθηγητών. Τεράστιο το ποσοστό τους στο Νομό. Εμείς έχουμε εννιά. Όλοι καταθέτουν κυριολεκτικά την ψυχή τους στο σχολείο γιατί αγαπούν τα παιδιά. Έρχονται από Κατερίνη ή Θεσσαλονίκη για 8 ώρες τη βδομάδα, παίρνοντας ελάχιστα λεφτά.
Δέσποινα Παρίση.: Στέλνουν έστω ωρομίσθιους, για να καλύψουν τις ανάγκες. Είμαστε όμως μέχρι να έρθουν δυο άνθρωποι συνεχώς στο τηλέφωνο ώσπου να το πετύχουμε.
Γιάννης Γεωργουδάκης: Φέτος 4 ωρομίσθιοι ήρθαν μετά το Πάσχα. Μέχρι τότε, αντί να κάνει ο χ μουσικός μάθημα με ένα παιδί, έκανε με πέντε. Έτσι όμως υποβιβάζεται η ποιότητα των σπουδών. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μη μπορούν να έχουν μια θέση στα σχολεία; Μας λένε από το Υπουργείο Παιδείας έχετε απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρεστε, όμως δυστυχώς μας σταματά το Υπουργείο Οικονομικών…
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως, δουλεύοντας σ’ ένα τέτοιο σχολείο, από τη μια νιώθεις τυχερός που είσαι ενταγμένος σ’ αυτό και το υπηρετείς, ξέροντας καλά την αξία του, αλλά κι από την άλλη νιώθεις την τρομερή κούραση από τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, προσπαθώντας να τα επιλύσεις.
Ας ελπίσουμε η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη. Εμείς, όλοι μαζί, καθηγητές και γονείς θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε για το σχολείο μας.
