ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΟ
Από την Δευτέρα 13 Μαίου η κινηματογραφική λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το Κέντρο Μελετών και Ερευνών για το Σινεμά (ΚΕΜΕΣ) περνάνε σ΄έναν πολύ ενδιαφέροντα κύκλο προβολών με θέμα Μειδιάματα. Τρείς κωμωδίες υψηλού επιπέδου με στιλ , διαφορετικότητα ,με κορυφαίες υπογραφές. Αυτή την Δευτέρα στις 21:00 το υπέροχο Playtime (έγχρωμο Γαλλία-Ιταλία 1967 ,διάρκεια 115´)του Ζάκ Τατί με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο που κέρδισε Αργυρό βραβείο στη Μόσχα και βραβείο Bodil καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας.
Ο σκηνοθέτης περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού και αντιμετωπίζει την νέα πολεοδομία και τεχνολογία.
Προλογίζει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου ,στο κοινό θα διανεμηθεί έντυπη κριτική του Δημήτρη Μπάμπα, ενώ με το τέλος της προβολής το προς συζήτηση θέμα είναι: Το ιδιαίτερο σύμπαν του Ζάκ Τατι.
Με ένα καταπληκτικό ανάλαφρο στιλ ,με αναφορές στην «βουβή» κωμωδία , ο μέγας Γάλλος δημιουργός χτίζει έναν κόσμο παράλογο και αντιφατικό.
Η προς διανομή κριτική είναι η ακόλουθη:
«Συνεχιστής των μεγάλων κωμικών του βωβού κινηματογράφου, του Charlie Chaplin και του Buster Keaton, ο Γάλλος Jacques Tati στην τέταρτη και τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία απαρνείται την εικόνα του κυρίου Hulot. Κουρασμένος από τον χαρακτήρα που υποδύθηκε στις κλασσικές ταινίες «Μέρα Γιορτής», «Οι διακοπές του κυρίου Hulot» και «Ο Θείος μου», επέλεξε για την ταινία «Playtime» μια λιγότερο δυναμική παρουσία ως ηθοποιού, αλλά περισσότερο ενεργητική ως σκηνοθέτη.
Η ταινία αποτελεί μια περιπλάνηση με όχημα τη διακριτική ειρωνεία και το γεμάτο γαλατική ευγένεια χιούμορ, στους χώρους μιας σύγχρονης μεγαλούπολης. Με αφετηρία το αεροδρόμιο του Παρισιού, όπου ένα γκρουπ Αμερικανών τουριστών καταφθάνει για την συνήθη τουριστική περιήγηση, ο σκηνοθέτης περιπλανιέται στη σύγχρονη μεγαλούπολη. Το βλέμμα του, ειρωνικό και αποστασιοποιημένο απέναντι στον παραλογισμό του μοντέρνου πολιτισμού, καταγράφει τη μεταμόρφωση του χώρου: η παράδοση και η παλιά πόλη έχει μετασχηματισθεί σε μια συγκέντρωση όγκων τσιμέντου και γυαλιού, στη μοντέρνα πόλη. Οι μηχανές και η σχέση των ανθρώπων μαζί τους, η κίνηση της ανθρώπινης μορφής μέσα στο χώρο, η απουσία του διαλόγου (ο λόγος υπάρχει μόνο ως ήχος) και η δημιουργία ενός ηχητικού περιβάλλοντος που υπογραμμίζει και επιτείνει την δύναμη της εικόνας αποτελούν κεντρικά στοιχεία της σκηνοθετικής γραμμής.
Θεωρούμενη, όχι άδικα, ως το αριστούργημα του Tati, η ταινία απαίτησε από τον δημιουργό της σχεδόν μια δεκαετία προετοιμασιών. Η δαπανηρή κατασκευή των σκηνικών (για τις ανάγκες της κατασκευάστηκαν δύο πολυκατοικίες) και η ψυχρή υποδοχή που επιφυλάχθηκε στην ταινία (προβλήθηκε το 1967) οδήγησαν τον δημιουργό της στην χρεοκοπία. Όμως η ταινία παραμένει, 35 χρόνια μετά, μια απόδειξη της σκηνοθετικής του ιδιοφυίας: στις εικόνες της ο Tati, με μέσο το κωμικό, συλλαμβάνει και εκφράζει το πνεύμα των καιρών, το κενό της σύγχρονης ζωής, το αδιέξοδο του μοντέρνου πολιτισμού»
Ταινίες που πλησιάζουν το στιλ του Playtime είναι: «Ο θείος μου », «Οι διακοπές του κ.Υλώ» του Τατί , «΄Ενας μεγάλος έρωτας», «Γιό-γιό» του Πιέρ Ετεξ, «Μοντέρνοι καιροί» tου Τσάρλυ Τσάπλιν και άλλες.
Υ.Γ Την Δευτέρα 20 Μαίου , στο ίδιο αφιέρωμα η υπέροχη κωμωδία τoυ Πιερ Ετεξ «Γιό-γιό»
Για οποιεσδήποτε επικαιροποιημένες πληροφορίες γύρω από τις ταινίες διαβάζετε kemes.wordpress.com και kemes facebook
