Οι παλαιότεροι θυμούνται τις ηρωικές εποχές στη δεκαετία του 90 όταν, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων των βαλκανικών χωρών, άνοιγε ο δρόμος για την ελληνική επιχειρηματικότητα που θα αποκτούσε ηγετικό ρόλο στην περιοχή. Πολύ σύντομα, ωστόσο, έγινε απόλυτα σαφές, πολλές φορές μάλιστα με οδυνηρό τρόπο, ότι το βαλκανικό οικόπεδο ήταν «πιασμένο». Κανένας δεν μπορούσε να κάνει σοβαρή δουλειά εκεί αν δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη του μεγάλου αφεντικού – Αμερικανών κατά κύριο λόγο και Γερμανών, οι οποίοι ήλεγχαν το νέο πολιτικό σύστημα και τη συνεπακόλουθη μαφία. Από αυτήν την ηρωική εποχή της ελληνικής επιθετικής επιχειρηματικότητας απέμειναν κάποιες αρπαχτές, κάποιοι μικρομεσαίοι συνεταιρισμοί ήσσονος σημασίας, κάποια μικρομάγαζα και πολλά προβλήματα. Το σημαντικότερο εξ αυτών ήταν το πρόβλημα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Αυτό το πρόβλημα που επέλυσαν υπακούοντας σε αμερικανικές οδηγίες οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, υποτίθεται ότι θα ανοίξει και πάλι στην ελληνική επιχειρηματικότητα τον δρόμο για τις βαλκανικές ευκαιρίες.
Κρίνοντας ωστόσο την ελληνική παρουσία στις όμορες με την Ελλάδα και τη Βόρεια (πια) Μακεδονία χώρες, δυσκολεύεται κάποιος να συμμεριστεί τον υπέρ αισιόδοξο τόνο που δίνουν η κυβέρνηση και επικοινωνιακοί αβανταδόροι της στα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει στη Βόρεια Μακεδονία, όπως επίσης στην Αλβανία και τη Βουλγαρία, τίποτε άξιο λόγου να «αγοραστεί» που δεν έχει ήδη καπαρωθεί από τους μεγάλους παίκτες.
Όσο για την υποτιθέμενη πολιτική επιρροή στη Βόρεια Μακεδονία που υποτίθεται ότι αγόρασε η Αθήνα με τη Συμφωνία των Πρεσπών, εύκολα μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι θα είναι ανάλογης σημασίας και σπουδαιότητας αυτής που έχει η Αθήνα στη Σόφια ή στα Τίρανα.
Τα Βαλκανικά προτεκτοράτα των Αμερικανών έχουν πια αμερικανοσπουδαγμένες ηγεσίες, άμεση επαφή με τους προστάτες τους στην Ουάσιγκτον και μάλλον δεν έχουν καμία ανάγκη από τοπικό τοποτηρητή της αμερικανικής τάξης, όπως ονειρεύεται την Ελλάδα η κυβέρνησή της και ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα.
