“Ορισμένες παρατηρήσεις για την απεργία στο Δημόσιο, στις 14 Νοέμβρη” γράφει ο Γιάννης Μελιόπουλος
Για άλλη μία φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα η απεργία της ΑΔΕΔΥ είχε περιορισμένη συμμετοχή όπως και η απεργιακή συγκέντρωση στην πόλη της Βέροιας. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι υπήρξαν μερίδες εργαζόμενων που ούτε καν αντιλήφθηκαν πως υπήρχε πανελλαδική απεργία με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Όπως πληροφορούμαστε μικρή ήταν και η συμμετοχή και στην υπόλοιπη χώρα και κάτι τέτοιο συμβαίνει παρά τα μεγάλα και σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο.
Η μικρή συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου μας οδηγεί σε ορισμένες διαπιστώσεις:
-
Η περιορισμένη συμμετοχή στην απεργία έρχεται ασφαλώς ως επακόλουθο της παρατεταμένης αγωνιστικής νηνεμίας του εργατικού-λαϊκού κινήματος, ιδιαίτερα έντονη στο διάστημα διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της απογοήτευσης που έχει δημιουργήσει σε πλατιές μερίδες εργαζόμενων και των αυταπατών που συστηματικά καλλιεργούνται.
-
Οι διαφορετικές απεργίες που προκήρυξαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ- η ΓΣΕΕ για τις 28 Νοέμβρη- με ευθύνη των φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων που ηγεμονεύουν σε αυτές (ΠΑΣΚ,ΔΑΚΕ,ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ) υπονόμευσαν τον απαραίτητο ενιαίο αγώνα των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενάντια στο νέο προϋπολογισμό και διασπούν την αναγκαία ενότητα.
-
Το όλο κλίμα αποσυσπείρωσης και χαμηλής συμμετοχής επέτεινε και η στάση δυνάμεων όπως το ΠΑΜΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για απεργία «ταξική» και πέρα από τις ξεπουλημένες ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, αλλά και οι «οβιδιακές» αλλαγές από την πλευρά του ΠΑΜΕ σχετικά με την ημερομηνία διεξαγωγής της. Πρόκειται βέβαια για μία αρνητικότατη κατάσταση που περιπλέκει τα πράγματα στα μάτια των εργαζόμενων και προφανώς δε δίνει καμία απάντηση στο πρόβλημα της συμμετοχής των εργαζόμενων αλλά αντίθετα το κάνει δυσκολότερο.
-
Όλο το προηγούμενο διάστημα αντί τα συνδικάτα των εργαζόμενων στο Δημόσιο να δώσουν βαρύτητα ώστε οι εργαζόμενοι να κινητοποιηθούν ενιαία και μαζικά, με ευθύνη συγκεκριμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων υπήρξε μετατόπιση της συζήτησης στην ημερομηνία της απεργίας και στο ποιος προκηρύσσει την πιο «επαναστατική, ταξική» απεργία, ταχτική διαλυτική και υπονομευτική.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά και πρέπει να απασχολήσουν πρώτα τους εργαζόμενους και τις παρατάξεις που βλέπουν τη διέξοδο στους αγώνες των εργαζόμενων και στη μαζικοποίησή τους:
-Ποιοι ακριβώς και ποιες συνδικαλιστικές απόψεις φέρουν την ευθύνη για την ενίσχυση των τάσεων απαξίωσης των συνδικάτων και τη χαμηλή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις;
-Πώς θα πραγματοποιηθεί και θα οργανωθεί μία αληθινά μαζική απεργία που θα βγάλει τους εργαζόμενους και το κίνημά τους από την κατάσταση που έχουν περιέλθει;
Μπροστά στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, και παρά τα προβλήματα, προβάλλει ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, με αγωνιστικό προσανατολισμό ώστε να γίνει δυνατή η υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που έχουν απομείνει αλλά και για να μπει φραγμός στα νέα κυβερνητικά μέτρα. Είναι επίσης ανάγκη να προστατευτούν σωματεία και συνδικαλιστικές ελευθερίες και γενικότερα τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Σήμερα είναι ανάγκη να ορθωθεί ενιαίο πανεργατικό μέτωπο πάλης ενάντια στην πολιτική που συνθλίβει και λεηλατεί τους εργαζόμενους και απέναντι σε αυτή την ανάγκη των καιρών κρίνονται όλοι , οι θέσεις τους και οι πρακτικές τους στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού κινήματος.
