Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης
Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου αποφασίσαμε, εγώ με τον φίλο μου τον Θανάση, να πραγματοποιήσουμε άλλη μία επίσκεψη στην υπερχιλιετούς ζωής αυτόνομη και αυτοδιοικούμενη περιοχή του Αγίου Όρους.
Ήταν η 10η συνεχόμενη χρονιά μαζί με τον ορειβάτη-συνοδοιπόρο φίλο μου και 25η, δική μου, φορά στον τόπο της σιωπής και του μυστηρίου.
Όπως τα προηγούμενα εννιά χρόνια, έτσι και φέτος, προγραμματίσαμε να περπατήσουμε στο Περιβόλι της Παναγίας βαδίζοντας, για ακόμη μία φορά, στα γεμάτα από μυστήριο και απερίγραπτης φυσικής ομορφιάς μονοπάτια του και να φιλοξενηθούμε σε Μοναστήρια ακολουθώντας πιστά τους κανόνες λειτουργίας τους, καθώς και το πρόγραμμα εκκλησιασμού τους (φωτ. 1).
Για να μπορέσουμε να επισκεφτούμε το Περιβόλι της Παναγίας ακολουθήσαμε την γνωστή πλέον, μετά από τόσα χρόνια, διαδικασία:
-
Αφού καταλήξαμε στην επιθυμητή ημερομηνία, επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά, 3 μήνες νωρίτερα, με το Γραφείο Προσκυνητών Αγίου Όρους, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, για να αποκτήσουμε τη απαραίτητη άδειας εισόδου.
-
Μετά το «ΟΚ» του Γραφείου, αρχίσαμε, έχοντας πάντοτε στο μυαλό μας το πρόγραμμα των ημερήσιων διαδρομών μας, να επικοινωνούμε τηλεφωνικά ή με φάξ με τις επιθυμητές Ιερές Μονές προκειμένου να εξασφαλίσουμε την φιλοξενία τους και τέλος
-
Αφού όλα πήγαν καλά, αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα σακίδιά μας για το ταξίδι μας στο…περιβόλι… της ψυχικής ηρεμίας και της ορειβατικής ευχαρίστησης.
Όλα τα είχαμε έτοιμα και περιμέναμε τη μέρα της αναχώρησης. Ξημέρωνε 26η Οκτωβρίου 2018. Τα ρολόγια δείχνανε 02.30’ π.μ. Ξεκινούσε μια καινούργια μέρα. Ξεκινούσαμε και εμείς από τη «Μικρή Ιερουσαλήμ», την πόλη της Βέροιας με τις 70 και πλέον Βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες της, για την Ουρανούπολη Χαλκιδικής (φωτ. 2).
Έξω απόλυτο σκοτάδι και κοιτάζοντας ψηλά βλέπαμε τον ξάστερο ουρανό.
Αφήσαμε πίσω μας τους έρημους από κίνηση δρόμους της πρωτεύουσας της Ημαθίας και μπήκαμε στην Εγνατία Οδό με κατεύθυνση προς Καβάλα (φωτ.3).
Αυτοκίνητα στον αυτοκινητόδρομο ελάχιστα και εμείς με τη συζήτηση και ακούγοντας μουσική από το στικάκι με τις επιλογές του Θανάση, που με πολύ μεράκι δημιούργησε μία συλλογή από όμορφα ελληνικά και ξένα ακούσματα, δεν καταλάβαμε για πότε περάσαμε την Θεσσαλονίκη, που ακόμη «κοιμόταν», και φτάσαμε στην έξοδο για «Βρασνά-Ασπροβάλτα» (στο σημείο υπάρχει πινακίδα με την ένδειξη: «Άγιον Όρος»).
Βγαίνοντας από την Εγνατία Οδό ακολουθήσαμε τον ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση προς τον Σταυρό Χαλκιδικής. Μετά τον Σταυρό η οδική συνέχειά μας ήταν: Ολυμπιάδα-Στρατώνι-Ιερισσός-Νέα Ρόδα-Ουρανούπολη. Στον σκοτεινό επαρχιακό ασφαλτόδρομο η κίνηση ανύπαρκτη.
Είδαμε μόνο 2-3 αλεπούδες να τρέχουν μπροστά μας, τρομαγμένες από την απρόσμενη παρουσία μας και να μη ξέρουν προς τα που να πάνε να σωθούν, θαμπωμένες από τα δυνατά φώτα του αυτοκινήτου. Περνώντας τη Νέα Ρόδα βλέπαμε, στα δεξιά μας, το Λιμάνι της με τα ferry δεμένα και μπροστά μας, στο βάθος, τα φώτα της κωμόπολης που μας περίμενε.
Φτάσαμε στον…προθάλαμο του Αγίου Όρους… στην Ουρανούπολη, την πιο δημοφιλή πύλη εισόδου στο αγιορείτικο τόπο.Τα ρολόγια δείχνανε 05.00΄ π.μ. και το καντράν του αυτοκινήτου 220 χλμ. Έξω σκοτάδι, η κωμόπολη ακόμη κοιμόταν.
Ο ουρανός καθαρός από σύννεφα και το φεγγάρι να φέγγει πάνω από τον χαρακτηριστικό Πύργο του Προσφορίου, σήμα κατατεθέν της κωμόπολης, που ορθώνεται επιβλητικός και σιωπηλός πάνω από την άσπρη αμμουδιά της παραλίας κοντά στο λιμάνι με τα δεμένα καραβάκια (φωτ. 4).
Άνθρωποι ελάχιστοι. Μόνο κάποιοι σαν και εμάς, ταξιδιώτες με το πρώτο καραβάκι, απολάμβαναν το πρωϊνό τους καφεδάκι περιμένοντας να ανοίξει το Γραφείο Προσκυνητών. Εμείς, έχοντας λίγο χρόνο ακόμη στη διάθεσή μας, κάναμε τη βολτούλα μας να ξεμουδιάσουμε.
Στις 05.30΄ π.μ. κατευθυνθήκαμε προς το Γραφείο, που μόλις είχε ανοίξει (ώρες λειτουργίας 05.30 π.μ-13.30΄), για να παραλάβουμε το απαραίτητο έγγραφο εισόδου, το προσωπικό μας διαμονητήριο (φωτ. 5).
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς στο γραφείο έκδοσης εισιτηρίων, που στεγάζεται λίγο πιο πάνω.
Αφού βγάλαμε τα εισιτήριά μας, πήγαμε στο αυτοκίνητο για να φορτωθούμε τα βαριά σακίδιά μας. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Εκεί, μετά από τον υποχρεωτικό έλεγχο, διαμονητήριο-ταυτότητα-εισιτήριο, επιβιβαστήκαμε στο miniferry «Αγία Άννα».
Η ώρα ήταν 06.30΄ π.μ. όταν το πρωϊνό καραβάκι άρχισε να αφήνει πίσω του το Λιμάνι της Ουρανούπολης ξεκινώντας για το θαλάσσιο ταξίδι του με κατεύθυνση προς το Λιμάνι της Δάφνης Αγίου Όρους και τελικό προορισμό του τα «Καυσοκαλύβια» (φωτ. 6).
Έξω ακόμη σκοτάδι. Όταν άρχισε να ξημερώνει, βγήκαμε στο κατάστρωμα του miniferry για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Κάτι καταφέραμε. Πίσω μας, βλέπαμε το φεγγάρι ακόμη να λάμπει, μετά την πανσέληνο της προηγούμενης νύχτας και μπροστά μας, τον ήλιο να αρχίζει να χρωματίζει τον ορίζοντα με τα υπέροχα χρώματα της ανατολής.
Στα αριστερά μας η χερσόνησος του Αγίου Όρους και στα δεξιά, στο βάθος, διακρίναμε το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής που ακόμη καιγόταν (φωτ. 7, 8).
Το θαλάσσιο ταξίδι μας συνεχιζόταν με τις εικόνες, από τη μια, να εναλλάσσονται σε όλη τη διαδρομή και από την άλλη, με κάποιες απρόσμενες παρουσίες να μας προκαλούν τον θαυμασμό. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν δελφίνια, που με τη δική τους χορευτική χάρη μας «καλωσόριζαν» στο αγιορείτικο τόπο και με την ταχύτητά τους προσπαθούσαν να προσπεράσουν την «Αγία Άννα».
Ο ελάχιστος πρωινός φωτισμός δεν μας επέτρεψε να τα βγάλουμε φωτογραφία. Ήμασταν, όμως, τυχεροί που καταφέραμε να τα βιντεοσκοπήσουμε στο πέρασμά τους. Φτάναμε στο λιμανάκι (Αρσανά) ενός από τα 20 Μοναστήρια του Όρους. Πρώτη αποβίβαση προσκυνητών στον Αρσανά της Ι. Μ. Ζωγράφου (Βουλγάρικο) (φωτ. 9).
Το λιμανάκι της Ι. Μ. Κωσταμονίτου το προσπεράσαμε (φωτ. 10).
Ακολούθησαν οι αποβιβάσεις επισκεπτών-προσκυνητών στα λιμανάκια των παρακάτω Μονών με τη σειρά:
2ος. Αρσανάς Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, με τους χαρακτηριστικούς Αρχαγγέλους στην είσοδο της Μονής, από το λιμανάκι
3ος. Αρσανάς Ιεράς Μονής Ξενοφώντος
4ος. Αρσανάς Ιεράς Μονής Παντελεήμονος (Ρώσικο), με τον χαρακτηριστικό χρωματισμό των τρούλων (φωτ. από 11 έως και 16).
Φτάναμε στη Δάφνη, το Λιμάνι του Αγίου Όρους. Τα ρολόγια, όταν αποβιβαστήκαμε από το miniferry, δείχνανε 08.30΄ π.μ. Πατούσαμε πλέον στο αγιορείτικο τόπο (φωτ. 17).
Από τη στιγμή αυτή, αφήναμε πίσω μας όλα τα «κοσμικά», ημερομηνίες-ώρες, και «μπαίναμε», κατά κάποιο τρόπο, στην…Βυζαντινή εποχή. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο Περιβόλι της Παναγίας θα ακολουθήσουμε, πρώτον: το Ιουλιανό ημερολόγιο (παλιό), υπολογίζοντας τις ημερομηνίες με διαφορά 13ων ημερών από τις «δικές μας» και δεύτερον: το βυζαντινό ωρολόγιο, υπολογίζοντας την ώρα με διαφορά 4 ωρών από εκείνη του «έξω κόσμου».
Για ενημέρωση αναφέρω ότι, στο αγιορείτικο τόπο η μέρα αρχίζει με τη δύση του ήλιου και όχι από τα μεσάνυχτα. Έτσι, όταν τα ρολόγια μας δείχνουν 00,00΄, στο Άγιον Όρος θα δείχνουν 04.00΄ π.μ. (φωτ. 18).
Δραστηριότητες 1ης μέρας. Παρασκευή 26-10-2018.
Στο λιμάνι δεν καθυστερήσαμε πολύ, γιατί μας περίμενε μια δύσκολη και πολύωρη προγραμματισμένη πορεία της μέρας.
Ένα ολιγόλεπτο χάζεμα στα μαγαζάκια που μόλις είχαν ανοίξει ήταν αρκετό για την προσαρμογή μας με το περιβάλλον (φωτ. 19).
Όλες οι μετακινήσεις μας από δω και πέρα θα γίνονται με τα πόδια, περπατώντας μέσα από μονοπάτια και βαδίζοντας πάνω στους δασικούς δρόμους, που οι διάνοιξη των περισσότερων από αυτούς κατέστρεψε πολλά από τα πανέμορφα καλντερίμια και μαγευτικά παλιά περάσματα.
Είναι η δική μας απόφαση ετών, να μη χρησιμοποιήσουμε κανένα μεταφορικό μέσον με το πάτημα του ποδιού μας στο Περιβόλι της Παναγίας. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την πολύωρη πορεία μας: Δάφνη-Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα-Ι.Μ. Γρηγορίου-Ι. Μ. Διονυσίου-Ι. Μ. Αγίου Παύλου.
Για όσους γνωρίζουν πολύ καλά την περιοχή θα κατάλαβαν πως πρόκειται για μια διαδρομή με πολλά δύσκολα περάσματα. Γεμίσαμε τα παγούρια μας και αφού φορτωθήκαμε τα 16κιλα βαριά σακίδιά μας, ξεκινήσαμε (φωτ. 20).
Η πορεία μας, αρχικά, πάνω στο πολύ καλό, αλλά χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον, χωματόδρομο που οδηγούσε προς την Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρα. Ανηφορίζοντας, είχαμε τα καταγάλανα νερά του Σιγγιτικού Κόλπου (Κόλπος του Αγίου Όρους), από τα δεξιά μας και από τα αριστερά μας, τις πλαγιές με τη χαμηλή θαμνώδη βλάστηση.
Κοιτάζοντας πίσω μας χαμηλά, βλέπαμε τη Δάφνη και ταξιδεύοντας το βλέμμα μας, ψηλότερα στην πλαγιά, διακρίναμε την Ι. Μ. Ξηροποτάμου (φωτ. 21).
Ο καιρός καταπληκτικός, η μέρα ηλιόλουστη και η θερμοκρασία, ακόμη, κατάλληλη για μια πορεία σε ένα γυμνό από δένδρα τοπίο.
Προσπεράσαμε μια ομάδα πατεράδων με τους γιούς τους σχολικής ηλικίας, που εκμεταλλεύτηκαν το τριήμερο αργίας στη Θεσσαλονίκη και επισκέφτηκαν το Άγιον Όρος (φωτ. 22)
Όσο ανηφορίζαμε, βλέπαμε, στο βάθος και δεξιά μας, το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής και από πάνω του τον μαύρο καπνό από τη φωτιά που κατέκαιγε τμήμα της Σιθωνίας.
Με τις πιο πάνω εικόνες και περνώντας από διάφορα χαρακτηριστικά κομμάτια της, χωρίς πολλά ενδιαφέροντα, διαδρομής δεν καταλαβαίναμε το πως περνούσε η ώρα (φωτ. 23, 24. 25).
Χρειαστήκαμε 1ώρα και 45 λεπτά πορείας, από τη Δάφνη, για να αντικρίσουμε από ψηλά την επιβλητική επταώροφη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα, το τολμηρότερο οικοδόμημα του Όρους, ένα θαύμα μοναστηριακής αρχιτεκτονικής. (φωτ. 26, 27, 28).
Φωτογραφίες και μια ολιγόλεπτη στάση, για να τη θαυμάσουμε έτσι όπως στεκόταν κυριολεκτικά σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα απότομο βράχο και αγνάντευε με όλη την επιβλητικότητά της τη θάλασσα της νοτιοδυτικής πλευράς της χερσονήσου.
Κοντεύοντας περάσαμε δίπλα από το Σπήλαιο που ασκήτευε ο Όσιος Σίμων, ο κτήτορας της Μονής (φωτ. 29, 30).
Στο «χριστιανικό Θιβέτ», όπως αποκαλούν κάποιοι την Σιμωνόπετρα, δεν καθυστερήσαμε καθόλου. Είχαμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας και μας περίμεναν πολύωρα απαιτητικά περάσματα από πετρώδη μονοπάτια σε πλαγιές με πολύ μεγάλη κλίση. Μονοπάτια που περνούσαν από χαράδρες και μέσα από πυκνούς ψηλούς θάμνους-δένδρα.
Βγάλαμε φωτογραφίες και το προσπεράσαμε μπαίνοντας σε ένα όμορφο κατηφορικό καλντερίμι που στη συνέχειά του γίνεται μονοπάτι, το οποίο τελικά καταλήγει σε χωματόδρομο λίγα μόλις μέτρα πριν την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου (φωτ. από 31 έως και 36).
Στην πορεία μας μέσα από το μονοπάτι συναντούσαμε κουμαριές, με καρπούς έτοιμους να μας δροσίσουν και να ξεγελούσαν κατά κάποιο τρόπο την πείνα μας (φωτ. 37).
Από κάποιο σημείο του μονοπατιού, πριν βγούμε στο χωματόδρομο, μπορέσαμε και είδαμε το Μοναστήρι κτισμένο πάνω σε θαλασσόβραχους που ορθώνονται πάνω ακριβώς από τη θάλασσα (φωτ. 38)
Χρειαστήκαμε 50λεπτη πορεία, από τη Σιμωνόπετρα, για να φτάσαμε στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου.
Και εδώ δεν καθυστερήσαμε πολύ. Γεμίσαμε τα παγούρια μας και την προσπεράσαμε μπαίνοντας στο δυσκολότερο και το πιο απαιτητικό μονοπάτι που οδηγούσε στην Ι. Μ. Οσίου Διονυσίου (φωτ. από 39 έως και 43).
Ανηφορίζοντας κοιτάξαμε πίσω μας και είδαμε το Μοναστήρι που ορθώνονταν επιβλητικά σε βράχο πάνω από τη θάλασσα (φωτ. 44).
Βρισκόμασταν σε μονοπάτι που περνούσε μέσα από άγριας ομορφιάς φαράγγια. Στο μονοπάτι που είχε πολλά σκαμπανεβάσματα σε πλαγιές με πολύ απότομες κλίσεις.
Το πέρασμά του θέλει πολύ προσοχή και απαιτεί αρκετή προσπάθεια-επιμονή-κουράγιο, όχι μόνο λόγω των μεγάλων κλίσεων, αλλά και λόγω της πετρώδους κατασκευής του, που ο φθοροποιός χρόνος το έχει καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό που οι πέτρες διάφορων μεγεθών να δυσκολεύουν πολύ εκείνους που το τολμούν.
Εάν το περπατήσει κανείς, μόνο τότε θα μπορέσει να διαπιστώσει πως η περιγραφή είναι πολύ κατώτερη από την πραγματικότητα που θα βιώσει. Ευτυχώς που δεν είχε βρέξει, αλλιώς οι πέτρες θα γλιστρούσαν και θα μας δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο (φωτ. από 45 έως και 52).
Σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής ακούσαμε τον ήχο από τρεχούμενα νερά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω τα είδαμε να πέφτουν από ψηλά, σχεδόν «γλύφοντας» τους κάθετους γκριζωπούς βράχους. Περνούσαμε από την περιοχή του καταρράκτη «Γραβανιστής» (φωτ. 53).
Φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Ανηφορίζαμε τις απότομες πλαγιές. Τα βήματά μας αργά, οι ανάσες βαθιές και στα 16κιλα σακίδια που κουβαλούσαμε στην πλάτη να «προστίθεται» και άλλο βάρος. Ο φθινοπωρινός ήλιο από πάνω να καίει.
Από κάποιο σημείο του μονοπατιού διακρίναμε, επιτέλους, την Ι. Μ. Οσίου Διονυσίου να ορθώνεται κτισμένη πάνω σε ένα στενό και απόκρημνο βράχο, 80 περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Κοιτάζοντας προσεκτικά την πλαγιά πίσω από το Μοναστήρι διακρίναμε το μονοπάτι που θα συνεχίζαμε για τη Μονή Αγίου Παύλου, καθώς και τον Αρσανά (λιμανάκι) του που φαινόταν χαμηλά (φωτ. 54, 55).
Μετά από μια δύσκολη πορεία μιας ώρας και 45 λεπτών σε ένα πολύ απαιτητικό μονοπάτι, φτάσαμε στην Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου.
Και εδώ δεν καθυστερήσαμε πολύ. Είχαμε προγραμματίσει να φιλοξενηθούμε στη Διονυσίου την επόμενη μέρα, μετά από μια προγραμματισμένη πορεία αναγνώρισης, κατηφορίζοντας από τον «Αντιάθωνα» (φωτ. από 56 έως και 59).
Φωτογραφίες και συνεχίσαμε μπαίνοντας σε μονοπάτι που έχει σχεδόν την ίδια δυσκολία με το προηγούμενο, αλλά το μήκος του είναι μικρότερο και φτάνοντας στον Αρσανά της Μονής Αγίου Παύλου καταλήγει σε χωματόδρομο (φωτ. από 60 έως και 64).
Κοντεύαμε στον προορισμό της πρώτης μέρας. Το μαρτύριο των μονοπατιών έφτανε προς το τέλος του (φωτ. 65, 66, 67).
Χρειαστήκαμε μία ώρα και 10 λεπτά, από τη Μονή Διονυσίου, για να φτάσουμε επιτέλους στον προορισμό μας [συνολικός χρόνος πορείας, από τη Δάφνη, 6 ώρες και 21 λεπτά] (φωτ. 68, 69).
Κατευθυνθήκαμε προς το Αρχονταρίκι. Εκεί ο Αρχοντάρης, αφού μας πρόσφερε τσίπουρο, λουκούμι, νερό (το κέρασμα φιλοξενίας), μας υπέδειξε και το δωμάτιό μας.
Πλησίαζε η ώρα του εσπερινού, 15.30΄ «κοσμική ώρα» (19.30΄, περίπου, βυζαντινή). Είχαμε αποφασίσει με τον Θανάση, από την πρώτη κιόλας φορά που επισκεφτήκαμε το Περιβόλι της Παναγίας, να παρακολουθούμε όλες τις ακολουθίες των Μονών-Σκητών από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό της διάρκειάς τους (φωτ. 70).
Έπρεπε, λοιπόν, να βιαστούμε, γιατί είχαμε ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μας. Μετά τον Εσπερινό πήγαμε στη τράπεζα για φαγητό. Τα ρολόγια μας δείχνανε 16.45΄. Σε 15 περίπου λεπτά, όσο δηλαδή χρόνο ο μοναχός διάβαζε αποσπάσματα από τις πράξεις των αγίων, φάγαμε ρεβίθια-ελιές-κουνουπίδι τουρσί-ψωμί-κρασί-σταφύλια.
Μετά τη τράπεζα προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα και στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τον απόδειπνο που ξεκίνησε στις 18.30΄ «κοσμικής ώρας». Το κιόσκι στην είσοδο της Μονής μας περίμενε, μετά τον απόδειπνο, για να αποθανατίσουμε τη δύση του ήλιου πίσω από τα βουνά του μεσαίου ποδιού της Χαλκιδικής (φωτ. 71)
Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.
Έξω επικρατούσε σκοτάδι.
Πέσαμε νωρίς για ύπνο, γιατί ήμασταν στο πόδι από τις 02.00΄ π.μ. και έπρεπε να σηκωθούμε τα ξημερώματα της επόμενης μέρας την ίδια ώρα για να πάμε να παρακολουθήσουμε την πρωινή λειτουργία που άρχιζε στις 02.30΄ π.μ.«κοσμική».
Στο σημείο αυτό έφταναν στο τέλος τους οι δραστηριότητες μιας ολόκληρης μέρας…οδήγηση-πολύωρο περπάτημα-παρακολουθήσεις ακολουθιών.
Απολογισμός δραστηριοτήτων 1ης μέρας.
Διαδρομή: Δάφνη – Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρα – Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου
– Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου- Ι.Μ. Αγ. Παύλου
(δρόμος+μονοπάτια+δρόμος).
Υψομ. διαφορά: 1.020 μέτρα (ένδειξη GPS)
Διάρκεια πορείας: 6 ώρες και 21 λεπτά (συνολικός χρόνος με στάσεις, ένδειξη GPS).
Απόσταση: 18, 2 χλμ. (ένδειξη GPS)
