Άγραφα: Από “Καζάρμα” στο “Βουτσικάκι” και στα συντρίμμια μαχητικών (μέρος Α΄)

Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Άκης Αμοιρίδης

Η βδομάδα μέρα με τη μέρα έφτανε στο τέλος της. Η ελεύθερη, από καθημερινές σκοτούρες, γωνιά μας μάς «καλούσε» κοντά της.

Πλησίαζε η μέρα που έπρεπε να αποφασίσουμε για το «καταφύγιό» μας του τελευταίου σαββατοκύριακου Αυγούστου και να βρεθούμε, για ένα ακόμη διήμερο, μακριά από τη βαβούρα της πολυκοσμίας και τα «πρέπει» της τυποποιημένης καθημερινότητας.

Αρχίσαμε να ψάχνουμε για τον προορισμό.

Πρώτη κίνηση, να μάθουμε για τον καιρό του σαββατοκύριακου στις περιοχές που είχαμε να επισκεφτούμε εδώ και κάποια χρόνια. Οι προβλέψεις της Μετεωρολογικής έδειχναν άστατες καιρικές συνθήκες παντού και καταιγίδες σε κάποιες από αυτές.

Οι επιλογές μας ήταν μετρημένες. Μία από αυτές ο Νομός Καρδίτσας.

Δεύτερη κίνηση, ανοίξαμε τον χάρτη του Νομού  και αρχίσαμε να «ταξιδεύουμε» το βλέμμα μας στην πολυχρωμία του.

Τη ματιά μας «τράβηξαν»: το μπλε, αρχικά, του ακανόνιστου σχήματος της μεγάλης Λίμνης «Ν. Πλαστήρα» και στη συνέχεια, το σκούρο καφετί, που καταλάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα στα δυτικά του Νομού, συμβολίζοντας τον ορεινό όγκο των Θεσσαλικών Άγραφων (φωτ.1).

Δώσαμε μεγαλύτερη βαρύτητα στο σημείο εκείνο και αποφασίσαμε, τελικά, να εκδράμουμε στην περιοχή εκείνη.

Θέλαμε να γράψουμε, στο βιβλίο των ορειβατικών μας εξορμήσεων, τη δική μας εμπειρία στα χωριά που ήταν «άγραφα», κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, στους φορολογικούς καταλόγους λόγω της απόμερης, δύσβατης, άγριας, απόκρημνης περιοχής, σύμφωνα με τη μία από τις ονοματολογικές εκδοχές.

Αφού καταλήξαμε στον προορισμό, αρχίσαμε την απαραίτητη προετοιμασία μας για μια περιπέτεια στην ιστορική οροσειρά που χαρακτηρίζεται από δεκάδες άγριας ομορφιάς κορυφές με την μία να διαδέχεται την άλλη δημιουργώντας έτσι το πιο απομονωμένο ορεινό συγκρότημα της Ελλάδος.

Κυριακή, 26-08-2018, πρωϊ.

Τα ρολόγια δείχνανε 06.30΄ π.μ., τα κοκόρια έξω λαλούσαν ασταμάτητα. Ο ουρανός άρχιζε να χρωματίζεται με το πρώτο φως των αχτίνων του ήλιου (φωτ. 2).

Ήταν η ώρα που εμείς, οι φίλοι ορειβάτες, ξεκινούσαμε από την πόλη της Βέροιας για την ορειβατική μας δραστηριότητα.

Βγαίνοντας από την πόλη, που ακόμη κοιμόταν, πήραμε τον ανηφορικό ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση προς Καστανιά Βέροιας. Εκεί μας περίμενε άλλος ένας συνοδοιπόρος.

Φτάνοντας στην Καστανιά οι καμπάνες της Ι. Μ. Παναγίας Σουμελά δεν κτύπησαν ακόμη. Πήραμε μαζί μας τον φίλο ορειβάτη και συνεχίσαμε την οδική πορεία μας με προορισμό το ορεινό χωριό Λεοντίτο Ν. Καρδίτσας.

Την ανατολή του ήλιου την αντικρίσαμε κατηφορίζοντας την Παλιά Εθνική Οδός «Βέροια-Κοζάνη» και πολύ πριν φτάσουμε στο χωριό Πολύμυλος Ν. Κοζάνης (φωτ. 3).

Μετά τον Πολύμυλο, Εγνατία Οδός με κατεύθυνση προ Ιωάννινα μέχρι την έξοδο δεξιά,  με την πράσινη πινακίδα στο σημείο εκείνο να έχει την ένδειξη: «Τρίκαλα – Γρεβενά Νότια».

Βγήκαμε από την Εγνατία και ακολουθήσαμε τις πινακίδες των επαρχιακών ασφαλτόδρομων. Δύο ώρες χαλαρής οδήγησης και να, μπροστά μας, οι θεόρατοι επιβλητικοί κάθετοι βράχοι που οι κορυφές τους έδειχναν σαν να ακουμπούσαν τον… ουρανό.

Τα γνωστά Μετέωρα με τα πολλά Μοναστήρια της περιοχής να «φωλιάζουν» στους πιο πάνω βράχους και τους μοναχούς των Ιερών Μονών να προσεύχονται κοντά στον…Θεό.(φωτ. 4, 5).

Θαυμασμός, φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Στα φανάρια της διασταύρωσης: «Καρδίτσα-Τρίκαλα-Πύλη», στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση προς Πύλη.

Στο Παλιομονάστηρο, πριν φτάσουμε στην Πύλη, κάναμε αριστερά. Συνεχίζοντας αρχίσαμε να διακρίνουμε τα πρώτα σπίτια του Μουζακίου που ήταν περικυκλωμένα από την καταπράσινη πλούσια βλάστηση στους πρόποδες του Ιτάμου (φωτ. 6)..

Το Μουζάκι, που είναι κτισμένο κοντά στις όχθες του ποταμού Πάμισου και στο ΝΔ άκρο του Θεσσαλικού κάμπου, δεν απείχε πολύ από την διασταύρωση με τα φανάρια.  Μόλις 20 λεπτά της ώρας δρόμου. Στα 180 μέτρα υψόμετρο αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση για ξεμούδιασμα.

Η ζεστή τυρόπιτα μετά από ένα ταξίδι τριών περίπου ορών ήταν ό,τι καλύτερο εκείνη τη στιγμή. Ξεμουδιάσαμε. Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Μια τελευταία ματιά στους δρόμους της κωμόπολης και ξεκινήσαμε (φωτ. 7).

Όσο προχωρούσαμε άρχιζαν τα δύσκολα. Ο ασφαλτόδρομος ανηφορικός και με πολλές στροφές. Οι αμέτρητες τρύπες στην άσφαλτο, οι κατολισθήσεις και οι σκόρπιες πέτρες σε πολλά τμήματα του δρόμου κάνανε την οδήγηση προσεκτική και τη ταχύτητα χαμηλή.

Φτάσαμε, επιτέλους, στο διάσελο του Αγίου Νικολάου. Μέχρι εδώ κάναμε 4 ώρες, με στάσεις, από το χωριό Καστανιά Βέροιας. Βρισκόμασταν σε ένα ξέφωτο με το ολόλευκο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου κτισμένο στα 1.520 μέτρα υψόμετρο (φωτ. 8)

Στα δεξιά της εκκλησούλας το μικρό κτίσμα του κυνηγετικού συλλόγου και στα αριστερά ο πίνακας με τον χάρτη των ορειβατικών και πεζοπορικών διαδρομών που ξεκινούσαν από το σημείο εκείνο. Μια πολύ καλή δουλειά  του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Καρδίτσας (φωτ. 9).

Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την ανηφορική πορεία μας. Η μέρα με ήλιο. Στο βάθος, πίσω μας, κάποια σύννεφα που δεν έδειχναν να είναι και τόσο απειλητικά. Πήραμε τα πιο απαραίτητα και ξεκινήσαμε. Μπήκαμε στο μονοπάτι που ξεκινά από το εκκλησάκι. Η σήμανση πολύ καλή.

Ακολουθήσαμε τα κίτρινα μεταλλικά σημάδια με την ένδειξη: «Β4» που μας οδηγούσαν στις κορυφές του προορισμού μας (φωτ. 10).

Περάσαμε δίπλα από κάποιες στάνες που συναντήσαμε λίγα μόλις μέτρα μετά το εκκλησάκι και βρεθήκαμε στην ποτίστρα με τρεχούμενο νερό (φωτ. 11, 12).

Η πορεία μας ανηφορική. Όσο ανηφορίζαμε, τόσο απομακρυνόμασταν από τη  ζώνη του δάσους. Το τοπίο, πλέον, γυμνό από δένδρα και θάμνους. Η ποώδης βλάστηση παντού. Ανηφορίζοντας, περάσαμε από ένα κομμάτι με ψηλή και πυκνή φτέρη, που ήταν και το μοναδικό της διαδρομής (φωτ. 13).

Μετά τη φτέρη, που έκανε τη διαφορά στο τοπίο, ακολούθησαν οι χορτολιβαδικές εκτάσεις που κυριαρχούσαν σε όλον τον ορεινό όγκο. Συνεχίζαμε το ανηφορικό μονοπάτι που ήταν βατό, χορταριασμένο και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Αντικρίζαμε ορεινούς όγκους, βουνοκορυφές, διάσελα και κοιτώντας χαμηλά, βλέπαμε δάση, το ρέμα που χωρίζει την «Καράβα» από το «Βουτσικάκι» και στις καταπράσινες πλαγιές του διακρίναμε τους σκορπισμένους οικισμούς που τους συνέδεε οδικά ο οφιοειδούς πορείας ασφαλτόδρομος (φωτ. 14, 15, 16).

Προχωρούσαμε νομίζοντας πως ήμασταν οι μόνοι στον ορεινό όγκο της «Καζάρμα». Κι όμως, υπήρχαν κι άλλοι επισκέπτες στην περιοχή !!! Αγελάδες ελεύθερης βόσκησης, που μας κοιτούσαν αιφνιδιασμένες με τα μικρά τους στο πέρασμά μας (φωτ. 17, 18).

Ανηφορίζαμε ακολουθώντας τη σήμανση «Β4» του μονοπατιού. Περάσαμε δίπλα από παλιούς, φθαρμένους από τον χρόνο, μεταλλικούς ανεμοδείκτες (φωτ. 19, 20).

Κοντεύαμε στην πρώτη τούμπα πριν την κορυφή του προορισμού μας. Πλαγιά βραχώδης με μεγάλη κλήση (φωτ. 21, 22, 23).

Στο ψηλότερο σημείο της τούμπας σταματήσαμε να θαυμάσουμε την γύρω εικόνα. Φωτογραφίες και συνεχίσαμε.

Στα αριστερά μας φάνηκε, επιτέλους, ο κάμπος του Νομού Καρδίτσας με την πρωτεύουσά του να διακρίνεται δύσκολα στο βάθος. Και μπροστά μας, η δεύτερη τούμπα πριν την κορυφή του προορισμού μας (φωτ.24, 25).

Άρχισε να μας επισκέπτεται η ομίχλη. Εμείς συνεχίζαμε.

Ανεβήκαμε στη δεύτερη τούμπα και να…!!  Φάνηκε, επιτέλους, η κορυφή του προορισμού μας. Στα αριστερά της «Καζάρμα» βλέπαμε ένα τμήμα της Λίμνης «Ν. Πλαστήρα», της γνωστής τεχνητής λίμνης που το επίσημό της όνομα είναι «Λίμνη Ταυρωπού» (φωτ. 26).

Κοντεύαμε. Θέλαμε λίγα λεπτά της ώρας, ακόμη, για την κορυφή. Στο κάθε βήμα μας προς τα μπρός το πυροφυλάκιο αποκτούσε τις κανονικές του διαστάσεις.

Γύρω μας, ο απέραντος ορεινός βοσκότοπος. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής και στην απόλυτη σιωπή του βουνού ακούστηκαν τα γαυγίσματα των τσοπανόσκυλων. Λίγο πιο πέρα είδαμε πρόβατα να βόσκουν αμέριμνα (φωτ. 27).

Κοντεύαμε στην κορυφή. Το εγκαταλελειμμένο πυροφυλάκιο όσο το πλησιάζαμε, τόσο ορθώνονταν μπροστά μας (φωτ. 28).

Πίσω μας, όλη η πλαγιά και η κορυφογραμμή που ανηφορίσαμε (φωτ. 29).

Φτάσαμε στην κορυφή. Κάναμε 1 ώρα και 15 λεπτά ανηφορικής πορείας για να φτάσουμε στο πέτρινο  πυροφυλάκιο (φωτ. 30).

Όλη αυτή η προσπάθειά μας άξιζε τον κόπο. Η «Καζάρμα» από τα 1.977 μέτρα υψόμετρο προσφέρει στον επισκέπτη καταπληκτική θέα προς τη Λίμνη, προς τα γύρω βουνά και προς την ψηλότερη κορυφή της περιοχής, το «Βουτσικάκι» (φωτ. 31).

Ο Άκης, όπως κάθε φορά, μάς περιέγραφε το κάθε τι που αντικρίζαμε. Τοπωνύμια περιοχών, υψόμετρα βουνών, την μορφολογία τους και τις δυσκολίες που παρουσιάζει το κάθε ένα από αυτά κ.α. Εμείς τον παρακολουθούσαμε και μαθαίναμε.

Η ομίχλη με τα παιχνίδια της. Ερχόταν-έφευγε, πύκνωνε-αραίωνε.

Αποφασίσαμε να μη καθίσουμε πολύ γιατί είχαμε να ανεβούμε και στην ψηλότερη κορυφή, το «Βουτσικάκι». Γράψαμε τα ονόματά μας στο βιβλίο επισκεπτών, βγάλαμε την αναμνηστική ομαδική φωτογραφία και αναχωρήσαμε (φωτ. 33, 34, 35).

Συνεχίσαμε το μονοπάτι «Β4» με προορισμό την ψηλότερη κορυφή, το «Βουτσικάκι» (φωτ. 36).

Κατηφορίσαμε την πλαγιά μέχρι τον ορεινό χωματόδρομο που ξεκινά από το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου και οδηγεί στον αυχένα Καζάρμας και Βουτσικάκι. Τον ακολουθήσαμε μέχρι τη θέση «Παλιομάντρι»,  που βρίσκεται στα  1.745 μέτρα υψόμετρο.

Από το κομμάτι αυτό της διαδρομής αντικρίσαμε απερίγραπτες εικόνες. Μπροστά μας να ορθώνεται ο ορεινός όγκος με την ψηλότερη κορυφή του προορισμού μας, το «Βουτσικάκι».

Στα αριστερά μας η Λίμνη, στα δεξιά μας οι δεκάδες κορυφές και πίσω μας όλη η πλαγιά της «Καζάρμα» που κατηφορίσαμε (φωτ. από 37 μέχρι και 41).

Αφήσαμε τον ορεινό χωματόδρομο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την ομαλή πλαγιά του βουνού μέχρι την ράχη. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, έκπληκτοι συναντήσαμε έναν νεαρό να κάθεται με το κινητό στο χέρι και λίγο πιο πέρα μια enduro μηχανή. Στη μπλούζα του η λέξη «Extreme». Τον ρωτήσαμε από περιέργεια και μας απάντησε πως βρισκόταν εκεί με σκοπό να παρακολουθεί το κοπάδι τους που έβοσκε στον απέναντι λόφο;! Ήταν ένας σύγχρονος και μοντέρνος βοηθός του πατέρα του κτηνοτρόφο (φωτ. 42, 43).

Καθίσαμε να ξαποστάσουμε και ανοίξαμε κουβέντα μαζί του. Μπράβο στον Λάμπρο, το χειμώνα σχολείο και το καλοκαίρι βοηθός του πατέρα.

Η στάση μας ολιγόλεπτη.

Χαιρετήσαμε τον extreme νεαρό και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την ράχη του βουνού. Η διαδρομή, πέρα από τη μεγάλη κλίση, δεν είχε τεχνικές δυσκολίες και το μονοπάτι ήταν βατό (φωτ. 44, 45, 46).

Κοντεύαμε στην κορυφή. Πριν φτάσουμε στην κορυφογραμμή, μας περίμενε μια δεύτερη έκπληξη. Κοιτάζοντας ψηλά, είδαμε έκπληκτοι ένα πολύχρωμο μπαλόνι να «προσπαθεί» να «προσγειωθεί» κοντά στα 2.154 μ. υψόμετρο. Θα έφυγε φαίνεται από κάποιο χέρι παιδιού και χάνοντας τη δύναμη του αέριου στο εσωτερικό του δεν μπορούσε να ανέβει ψηλότερα.

Ο Άκης το έπιασε και το κράτησε για ενθύμιο σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή (φωτ. 47).

Φάνηκε η ψηλότερη κορυφή στην περιοχή, το «Βουτσικάκι» (υψ. 2.154 μ.).

Θέλαμε ελάχιστα μόλις λεπτά της ώρας για να φτάσουμε εκεί. Τα σύννεφα με τα παιχνίδια τους. Όσο πλησιάζαμε στην κορυφή, τόσο πύκνωναν (φωτ. 48).

Φτάσαμε στην κορυφή. Κάναμε 2 ώρες και 10’ από την κορυφή «Καζάρμα». Επιφωνήματα επιτυχίας, του κατορθώματος. Ήταν η δεύτερη κορυφή μέσα σε μια μέρα και ακολουθούσε συνέχεια.

Στα  2.154 μ. υψόμετρο δεν καθίσαμε πολύ. Θέα δεν είχαμε και ούτε μπορέσαμε να βγάλουμε μία αναμνηστική ομαδική φωτογραφία. Δεν μας το επέτρεψαν τα σύννεφα.

Αποφασίσαμε να φύγουμε. Συντροφιά μας το πολύχρωμο μπαλόνι. Η επιστροφή από την βορειοδυτική πλευρά του βουνού, την απότομη και βραχώδη. Ήμασταν εκτός μονοπατιού. Χαράξαμε το δικό μας.

Φτάνοντας στην κόψη, τα σύννεφα αραίωσαν. Κρίμα που δεν μας επέτρεψαν, νωρίτερα, να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Η πορεία μας προσεκτική, για την αποφυγή ανεπιθύμητου τραυματισμού.  (φωτ. από 49 μέχρι και 54).

Κατηφορίζοντας βλέπαμε, στα δεξιά μας, την πλαγιά του ορεινού όγκου «Καράβα». Κοιτάζοντας στο βάθος, αριστερότερα, διακρίναμε τις κορυφές του ορεινού όγκου «Ντεληδήμι», του βουνού δηλαδή που προγραμματίσαμε να ανεβούμε αύριο, μέρα Δευτέρα.

Ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω, βλέπαμε όλη την κορυφογραμμή που περπατήσαμε κάποια λεπτά νωρίτερα (φωτ. 55, 56, 57).

Κάπου στη μέση της απότομης βραχώδους πλαγιάς, πέσαμε πάνω στα πρώτα απομεινάρια συντριμμιών πολεμικών αεροσκαφών της Ελληνικής Αεροπορίας. Όσο κατεβαίναμε αυτά γίνονταν όλο και περισσότερα (φωτ. από 58 έως και 61).

Αργότερα μάθαμε, από κατοίκους του ορεινού χωριού Λεοντίτο, ότι στην περιοχή, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, συντρίβησαν, λόγω ομίχλης, δύο πολεμικά αεροσκάφη πραγματοποιώντας μια άσκηση χαμηλής πτήσης. Τα παλικάρια, Έλληνες πιλότοι, σκοτώθηκαν. Κρίμα.

Αφήσαμε τον τόπο της τραγωδίας, το «νεκροταφείο» συντριμμιών και συνεχίσαμε την κατηφορική πορεία μας (φωτ. 62).

Λίγο πιο κάτω, αφήναμε το γυμνό, από ψηλή βλάστηση, τοπίο και πλησιάζαμε στη ζώνη του δάσους. Πριν μπούμε στο ελατόδασος, συναντήσαμε πηγή με τρεχούμενο κρύο νερό. Ξεδιψάσαμε, γεμίσαμε τα παγούρια μας και συνεχίσαμε την κατηφορική πορεία μας στο μονοπάτι με τις ερυθρόλευκες κορδέλες.

Η διαδρομή μας μέσα στο καταπράσινο τοπίο μεικτής χλωρίδας ήταν πανέμορφη.

Στο βάθος, χαμηλά, βλέπαμε τον ασφαλτόδρομο και κάποια σπίτια οικισμού, σημείο του προορισμού μας στην περιοχή (φωτ. 63, 64, 65).

Φτάσαμε στον ασφαλτόδρομο. Από την κορυφή μέχρι το σημείο αυτό κάναμε 2 ώρες κατηφορικής πορείας με στάσεις για φωτογραφίες.

Στα σπίτια του οικισμού μας περίμενε κοινός μας γνωστός, παλιός ορειβάτης και παραθεριστής στην περιοχή, για να μας μεταφέρει με το αυτοκίνητό του μέχρι τον αυχένα Αγίου Νικολάου. Είχε ενημερωθεί τηλεφωνικά, πολύ νωρίτερα, από την άφιξή μας στο σημείο.

Στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου πήραμε το αυτοκίνητό μας και ακολουθήσαμε τον φίλο μας που θα μας φιλοξενούσε στο Λεοντίτο.

Φτάσαμε στο ορεινό χωριό που, σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία και αναφορές, πέρασε τα παιδικά του χρόνια ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Κτισμένο στα 980 μέτρα υψόμετρο, μέσα στην κατάφυτη απο λογής-λογής δένδρα πλαγιά, ενθουσιάζει με την πρώτη κιόλας ματιά τον φυσιολάτρη.

Οι εικόνες που αντικρίσαμε μας γοήτευσαν. Το είδαμε «φωλιασμένο» ανάμεσα σε δάση από έλατα, κέδρους, πλατάνια και περιτριγυρισμένο από ορεινούς όγκους, να μας «καλωσορίζει» φιλόξενο σε ένα τοπίο που χαρακτηρίζεται από τις ψηλές του Αλπικές κορυφές, από τις απότομες πλαγιές, από τις βαθιές χαράδρες που δημιουργήθηκαν από τα ορμητικά νερά των ποταμών που καταλήγουν στον Αχελώο (φωτ. 66, 67, 68).

Αρχίσαμε να τακτοποιούμε τα πράγματά μας. Έκανα το ντουσάκι μου και μέχρι να ετοιμαστούν οι συνοδοιπόροι μου, πήγα να περιηγηθώ στο χωριό. Πήρα τον κεντρικό δρόμο (χωματόδρομο) και προχώρησα προς την πλατεία. Γιατί από την πλατεία, όπως συμβαίνει παντού, ξεκινούν όλα.

Κοντεύοντας, η λιθόκτιστη βρύση μπροστά μου. Στα αριστερά μου, χαμηλά, η πλακοσκέπαστη πλατεία με τον θεόρατο πλάτανο στο κέντρο της, σήμα κατατεθέν του χωριού, να στέκετε εκεί αγέρωχος εδώ και μια χιλιετία περίπου, προσφέροντας τη δροσιά του με το πλούσιο φύλλωμά του.

Το ευλόγησε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σύμφωνα με την παράδοση, περνώντας από την περιοχή αυτή. Και στα δεξιά μου, ψηλότερα, το παλιό πέτρινο σχολείο που φιλοξενεί πλέον διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις (φωτ. 69, 70, 71).

Φωτογραφίες και προχώρησα. Ανηφόρισα τον χωματόδρομο πηγαίνοντας για την Ι.Μ. Αγ. Χαραλάμπους, με την χαρακτηριστική της πλίνθινη σκεπή. Δεν απέχει πολύ από το χωριό. Οι εκκλησία και οι κτιριακές εγκαταστάσεις ανακαινισμένες και καλοδιατηρημένες «φωλιάζουν» μέσα στα έλατα (φωτ. από 72 μέχρι και 75).

Επισκέφτηκα τους χώρους της Μονής, προσκύνησα και πήρα στη συνέχεια το δρόμο της επιστροφής.

Μεταξύ του χωριού και της Μονής υπάρχει μία μικρή παλιά εκκλησούλα, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (φωτ. 76).

Δεν άργησα να επιστρέψω. Οι συνοδοιπόροι μου ήταν ήδη έτοιμοι. Τσιμπήσαμε για να ξεγελάσουμε την πείνα μας και μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει πήγαμε όλοι μαζί στο μοναδικό ταβερνάκι της πλατείας για κρασάκι.

Στο γραφικό ταβερνάκι, που κάλυπτε την κάθε επιθυμία, ο ιερέας του χωριού, με το ράσο κρεμασμένο πίσω από την πόρτα, φιλόξενος και με χιούμορ μας έψησε σουβλάκια που ήταν τόσο νόστιμα. Τα φάγαμε με όρεξη, ήπιαμε το κρασάκι μας. Μιλήσαμε με τους λιγοστούς κατοίκους και με τους τελευταίους παραθεριστές που βρέθηκαν εκεί.

Η ώρα ήταν περασμένη. Αφού τους καληνυχτίσαμε όλους, πήγαμε να ξεκουραστούμε μετά από μια μέρα γεμάτη δραστηριότητες (φωτ. 77) .

Αύριο, Δευτέρα 27-08-2018, μας περίμενε μία άλλη ορειβατική εξόρμηση στο δύσβατο αυτή τη φορά ορεινό όγκο των Άγραφων Ν. Καρδίτσας με ψηλότερη κορυφή «Ντεληδήμι» (υψ. 2.163 μ.).

( ακολουθεί μέρος Β΄)