«Δεν χρειάστηκε να μας το πούνε. Καταλάβαμε αμέσως ότι έπρεπε να βοηθήσουμε. Και βγήκαμε στη θάλασσα να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Τίποτε παραπάνω. Και τίποτε λιγότερο». Έτσι απλά όρισε την ευθύνη του, την ανταπόκρισή του σε ό,τι ένιωσε σαν χρέος του, ένας από τους ψαράδες της Ραφήνας. 
Με τόση πίκρα μέσα του απ’ όσα είδε σε θάλασσα και στεριά, ούτε τη γοητεία της κάμερας είχε καμιά όρεξη να προσκυνήσει ούτε κανένα μπράβο ήθελε ν’ ακούσει. Εκανε το καθήκον του. Εσωσε με το ψαροκάικό του αποκαμωμένους ανθρώπους, που ο εύλογος πανικός μπροστά στις φλόγες που τους κυνηγούσαν τούς είχε ωθήσει στη θάλασσα. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Δεν ήταν ο μόνος. Ευτυχώς. Γιατί ώσπου να πάρει μπρος ο αργοκίνητος, αποσυντονισμένος κρατικός μηχανισμός, η θάλασσα από ελπίδα σωτηρίας θα είχε γίνει τάφος για πολύ περισσότερους. Στις μεγάλες δοκιμασίες, το ξέρουμε, η καλοσύνη των ανθρώπων, η ίδια η ανθρωπινότητά τους δηλαδή, βρίσκει τον φυσικό της δρόμο και εκδηλώνεται χωρίς προϋποθέσεις και όρια. Εγκαταλείπουμε τις συνήθειές μας, πετάμε την αρματωσιά που φτιάξαμε με πρώτη ύλη όσα μας προσφέρει ο εγωισμός μας, ο φιλοτομαρισμός μας μάλλον, και νοιαζόμαστε. Φερόμαστε επιτέλους αυθόρμητα.
Θα λέγαμε όμως ψέματα αν ισχυριζόμασταν ότι η ανθρωπιά που θριαμβεύει όταν μας πλήττουν τραγωδίες αφήνει γερή μνήμη πίσω της, ικανή να αντιμετωπίσει το πάγωμα των αισθημάτων που έρχεται κάποια στιγμή αναπόφευκτα, μόλις μας απορροφήσουν ξανά τα δικά μας. Η περιπέτεια των ερανικών χρημάτων που προορίζονταν για τους πυρόπληκτους της Ηλείας, το 2007, δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις. Οταν τα ονόματα Μάκιστος και Αρτέμιδα έφυγαν από το προσκήνιο και έπαψαν να σημαίνουν θάνατος και ισόβιο πένθος, η κακότητα και η απληστία ξαναπήραν το πάνω χέρι.
Ψέματα θα λέγαμε επίσης αν διατεινόμασταν ότι και τώρα ακόμα, με άταφους τους νεκρούς μας και με δεκάδες αγνοούμενους, η φιλαλληλία είναι ο αυτονόητος τρόπος όλων. Οι ύαινες, λίγες πλην υπαρκτές, έπιασαν ήδη δουλειά. Μπουκάρουν σε καμένα σπίτια για ν’ αρπάξουν ό,τι βρουν. Βουτάνε καγκελόπορτες για να τις πουλήσουν στα τσακάλια, που λιώνουν στα χυτήριά τους από κλοπιμαία νεκροταφείων έως ράγες. Στήνουν ψεύτικους τραπεζικούς λογαριασμούς «αλληλεγγύης». Και υβρίζουν τον πόνο των ανθρώπων ανεβάζοντας φωτογραφίες αγνώστων στα σοσιαλμίντιά τους, χάριν παιδιάς. Είδος μεικτό ο άνθρωπος. Ένα θηρίο που αρκετές φορές ο πολιτισμός του είναι σκέτο λούστρο.
