Περιγραφή – Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Η διοργάνωση του «8ου αγώνα ορεινού τρεξίματος Ξηρολιβάδου», από το Σύλλογο Δρομέων Βέροιας, ήταν η αφορμή να φορτώσουμε τα αυτοκίνητά μας με τα απαραίτητα ενός διήμερου με αντίσκηνα μέσα στο πανέμορφο δάσος υπεραιωνόβιων μαυρόπευκων, που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το ορεινό χωριό.
Σύμφωνα με την προκήρυξη του αγώνα, στο Ξηρολίβαδο θα περνούσαμε ένα σαββατοκύριακο γεμάτο από εκδηλώσεις και δραστηριότητες (φωτ. 1).
Σάββατο 14-07-2018.
Τα ρολόγια δείχνανε 16.00΄. Ήταν η ώρα που φεύγαμε από τη Βέροια και ανηφορίζαμε για το ορεινό χωριό, που «φωλιάζει» στον ορεινό όγκο του Βερμίου, με σκοπό να συμμετάσχουμε σε ένα αθλητικό γεγονός, που έγινε θεσμός πλέον για τη Βέροια και τη Βόρεια Ελλάδα.
Προορισμός μας το πευκόδασος του Ξηρολιβάδου, προκειμένου να συνδυάσουμε την αναψυχή μας με τον αθλητισμό και το αγώνισμα του ορεινού τρεξίματος με την αγάπη μας για το βουνό και τη φύση (φωτ. 2).
Η οδική διαδρομή μας δεν ήταν μεγάλη. Χρειαστήκαμε μόλις 19 χλμ για να φτάσουμε στο οροπέδιο του βουνού Βέρμιο, εκεί που στα 1.220 μέτρα υψόμετρο είναι κτισμένος, πριν από την είσοδο στο πανέμορφο πευκόδασος, ένας από τους ορεινότερους οικισμούς της Ημαθίας (φωτ. 3, 4).
Στο κεντρικό δρόμο του χωριού αντικρίσαμε τα πρώτα δείγματα των ετοιμασιών για τον αγώνα της Κυριακής και συναντήσαμε πολλά παιδιά με ποδήλατα (φωτ. 5, 6).
Συνεχίσαμε, ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο, με κατεύθυνση προς το δασωμένο βουνό που βλέπαμε μπροστά μας.
Περάσαμε ένα απέραντο καταπράσινο λιβάδι που απλώνεται μεταξύ του οικισμού και της εισόδου στο πευκόδασος (φωτ. 7).
Στο λιβάδι αυτό και κοντά στο χωριό υπάρχει μία μικρή χαρακτηριστική λιμνούλα, που οι ντόπιοι την αποκαλούν «Μπάρα» (φωτ. 8).
Χρειαστήκαμε να διανύσουμε μία απόσταση μικρότερη των 2.000 μ., από το χωριό, για να φτάσουμε στο κατασκηνωτικό χώρο μέσα στο δάσος με τα υπεραιωνόβια μαυρόπευκα.
Φτάσαμε. Το τοπίο πανέμορφο και η ατμόσφαιρα δροσερή. Αυτοκίνητα πολλά και σκηνές παντού (φωτ. 9).
Επιλέξαμε και εμείς το «δικό μας» πανύψηλο πεύκο και αρχίσαμε το στήσιμο της σκηνής κάτω από τον ίσκιο του.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και καθίσαμε να πάρουμε ανάσα περιμένοντας τα φιλαράκια που θα έρχονταν για να πάμε όλοι μαζί να παρακολουθήσουμε τη συναυλία γνωστού μουσικού συγκροτήματος «KOZA MOSTRA», που είχε προγραμματιστεί να γίνει μέσα στο δάσος (φωτ. 10).
Στον κατασκηνωτικό χώρο… φωνές παντού. Παιδιά τρέχανε πάνω-κάτω και άλλα κάνανε ποδήλατο.
Οι μεγάλοι στήνανε σκηνές, κάποιοι άλλοι περπατούσαν μέσα στο δάσος και οι καβαλάρηδες περνούσαν από δίπλα μας με τα, όλο καμάρι, άλογά τους (φωτ. 11, 12).
Η ώρα περνούσε και επιτέλους, φάνηκαν κάποια από τα φιλαράκια μας. Τσιπουράκι με λίγο μεζεδάκι…έτσι, για το «καλωσόρισμα» και στη συνέχεια αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για τη βραδινή συναυλία.
Φορέσαμε τα αντιανεμικά μας, πήραμε τους φακούς κεφαλής και προχωρήσαμε ακόμη πιο μέσα στο δάσος, πηγαίνοντας για τον χώρο που έχει ετοιμαστεί κατάλληλα για τη συναυλία (φωτ. 13, 14).
Σκοτείνιασε, οι «KOZA MOSTRA» πάνω στη σκηνή.
Εκεί που το δάσος ήταν «έτοιμο» για ύπνο, το νεανικό συγκρότημα με τους ξέφρενους ρυθμούς της μουσικής τους το…«ξύπνησε», ξυπνώντας συγχρόνως και τη δική μας διάθεση για χορό και τραγούδι.
Ρυθμός, τραγούδι, παλαμάκια, κίνηση. Μια φανταστική ατμόσφαιρα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του δάσους (φωτ. 15).
Ήταν για μας μια ακόμη πρωτόγνωρη εμπειρία. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές για την καταπληκτική τους ιδέα. Μείναμε όλοι, μικροί-μεγάλοι, ευχαριστημένοι από τη μουσική εκδήλωση του σαββατόβραδου.
Μία πρόταση από φιλαράκια, που οι γονείς τους έχουν σπίτι στο χωριό, να συνεχίσουμε, μετά τη συναυλία, με κρασοτσιπουρομεζεκλικοκαταστάσεις, ακούστηκε όμορφα στα αυτιά μας. Πήγαμε και…του «δώσαμε να καταλάβει».
Ψητά κρεατικά, διάφορες σαλάτες, κρασί, τσίπουρο κ.α. Ο οικοδεσπότης κ. Παναγιώτης αποδείχτηκε ένας καταπληκτικός ψήστης και η κ. Μαρία, όλο χαμόγελο και ευγένεια, προσπαθούσε να μας ευχαριστήσει όλους.
Οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλάβουμε. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε, επιτέλους, να φύγουμε. Ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες για την τόσο όμορφη φιλοξενία τους και με το φως των φακών κεφαλής κατευθυνθήκαμε προς το πευκόδασος, εκεί που μας περίμεναν οι σκηνές μας.
Αποκαμωμένοι από τις δραστηριότητες της μέρας, δεν καταλάβαμε για πότε μας πήρε ο ύπνος.
Κυριακή, 15-07-2018.
Ξυπνήσαμε μετά από ένα υπέροχο ύπνο.
Τα ρολόγια δείχνανε 06.00΄ π.μ.
Ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τα κλαδιά των μαυρόπευκων και το τοπίο άρχιζε, από τη μια στιγμή στην άλλη, να χρωματίζεται (φωτ. 16, 17).
Πλυθήκαμε, πήραμε το πρωϊνό μας και ετοιμαστήκαμε για ένα περίπατο στο δάσος, μέχρι να πλησιάσει η ώρα της εκκίνησης των 14ων χλμ. του «8ου αγώνα ορεινού τρεξίματος».
Στο πέρασμά μας αντικρίσαμε αμέτρητες εικόνες. Πολύχρωμες σκηνές, κατασκηνωτές που ετοίμαζαν τον πρωϊνό τους, πανέμορφα άλογα που έβοσκαν στο καταπράσινο λιβαδάκι του δάσους και οι ιδιοκτήτες τους να απολαμβάνουν τον πρωϊνό καφέ τους δίπλα στη ζεστασιά της φωτιάς (φωτ. από 18 έως και 21).
Λίγο πιο πέρα, μέλη του «Λαογραφικού Συλλόγου Ντόπιων Μακροχωρίου και Περιχώρων» ετοίμαζαν τις ψησταριές για να ψήσουν τα κρέατα, προκειμένου να τα προσφέρουν, στη συνέχεια, σε όλους τους συμμετέχοντες δρομείς του αγώνα ορεινού τρεξίματος (φωτ. 22, 23).
Η ώρα της εκκίνησης του κεντρικού αγωνίσματος της μέρας κόντευε. Κατευθύνθηκα προς τη σκηνή για να ετοιμαστώ.
Αποφάσισα να περπατήσω ολόκληρη τη διαδρομή των 14ων χλμ. που θα έτρεχαν οι δρομείς, ξεκινώντας από το σημείο της εκκίνησης και καταλήγοντας στον τερματισμό. Φορτώθηκα, λοιπόν, το μικρό σακίδιο, πήρα το μπατόν και ξεκίνησα με τα πόδια για το χωριό.
Στο πέρασμά μου, αντίκρισα εικόνες που έβλεπα για πρώτη φορά και τις θαύμασα. Είδα ζώα, σε αυλές σπιτιών, να συνυπάρχουν αρμονικά. Μικρά ζαρκάδια με τα ημιάγρια γουρούνια να βρίσκονται κοντά-κοντά με πρόβατα και λίγο πιο πέρα, σε άλλη αυλή, στρουθοκάμηλος να πηγαινοέρχεται (φωτ. 24, 25)
Μπαίνοντας στο χωριό πέρασα δίπλα από το οίκημα του ΠΟΞ (Πολιτιστικού Ομίλου Ξηρολίβαδου), μέλη του οποίου με τη συμμετοχή τους υποστήριζαν τη διοργάνωση του διημέρου (φωτ. 26).
Όσο πλησίαζα προς το σημείο εκκίνησης–τερματισμού έβλεπα κόσμο παντού.
Είδα μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες να βρίσκονται σε συνεχή κίνηση. Έβλεπα άλλους να περιμένουν να προμηθευτούν το νούμερο της συμμετοχής τους, άλλους να εγγραφούν στους καταλόγους και κάποιους άλλους, που είχαν ήδη τακτοποιηθεί, να κάνουν το ζέσταμά τους. Οι συμμετέχοντες στο κεντρικό αγώνισμα της μέρας έφτασαν, απ’ ότι άκουσα, τους 500 και όλα έδειχναν πως έρχονταν και άλλοι της τελευταίας στιγμής.
Τα μικρούλια…στον κόσμο τους…πάνω-κάτω με τις φωνές τους.
Οι διοργανωτές και οι εθελοντές σε εγρήγορση και έτοιμοι να τους εξυπηρετήσουν όλους.
Η μουσική από τα μεγάφωνα δημιουργούσε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα σε όλο το σκηνικό της πολυκοσμίας (φωτ. από 27 έως και 30).
Εγώ πιστός στην απόφασή μου, αφού έβγαλα μία αναμνηστική φωτογραφία, ξεκίνησα από το σημείο της εκκίνησης να περπατήσω ολόκληρη τη διαδρομή (φωτ. 31).
Δεν περίμενα την εκκίνηση των 300 παιδιών που θα συμμετείχαν στον αγώνα τρεξίματος με την ονομασία «Γύρος λίμνης 1.500 μέτρων» και ούτε εκείνη των 500 και πλέον δρομέων που θα συμμετείχαν στον αγώνα ορεινού τρεξίματος των 14ων χλμ., για να μπορέσω να βγάλω φωτογραφικά στιγμιότυπα από διάφορα σημεία της διαδρομής, έχοντας στο κάδρο και τους συμμετέχοντες δρομείς.
Όταν ξεκίνησα την πορεία μου, υπολείπονταν ελάχιστα μόλις λεπτά της ώρας για τις εκκινήσεις των πιο πάνω αγωνισμάτων που διοργάνωνε ο Σύλλογος Δρομέων Βέροιας σε συνεργασία με το Αθλητικό τμήμα του Κ.Α.Π.Α. Δήμου Βέροιας.
Στο πέρασμά μου, μικροί και μεγάλοι έτρεχαν χαλαρά κάνοντας το ζέσταμά τους (φωτ. 32).
Προχωρούσα. Τα περάσματα, από το λιβάδι και μέσα από το δάσος, κατάλληλα διαμορφωμένα μετά από την καλή δουλειά των διοργανωτών. Τα έχουν προβλέψει όλα.
Πριν μπω στο δάσος οξυάς, άκουσα μουσικά ακούσματα παιγμένα από δύο οργανοπαίχτες της περιοχής. Αμέσως κατάλαβα πως έφταναν οι πρώτοι δρομείς (φωτ. 33).
Όλο το σκηνικό καταπληκτικό.
Σε ένα καταπράσινο τοπίο, μουσικοί να παίζουν ακορντεόν+νταούλι και τραγουδώντας να δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα που έδινε δυνάμεις και κουράγιο στους συμμετέχοντες δρομείς. Ήταν άλλη μία πολύ έξυπνη ιδέα των διοργανωτών (φωτ. 34, 35).
Λίγο πιο πέρα, εθελοντής πάνω στο φορτηγάκι, με την κατάλληλα προσαρμοσμένη στο καρότσι του κατασκευή, χειριζόταν τα μπεκ της υδρονέφωσης για να δροσίζονται οι δρομείς που περνούσαν από το σημείο εκείνο (φωτ. 36, 37).
Συνέχιζα την πορεία μου.
Με προσπερνούσαν δρομείς που είχαν έρθει από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Όλο το τοπίο γέμισε από χρώματα. Χρώματα λευκά, κίτρινα, κόκκινα, γαλάζια κ.α. να κινούνται μέσα στο καταπράσινο δάσος (φωτ. από 38 μέχρι και 47).
Τα ακούραστα και δραστήρια μέλη της ομάδας Motor Sports Team (River enduro) στις θέσεις τους (φωτ. 48).
Έφτασα στο πρώτο σταθμό τροφοδοσίας (φωτ. 49).
Έχω διανύσει τα πρώτα 5 χλμ και συνέχισα.
Πέρασα από το σημείο που υλοτόμοι ξεφόρτωναν και στοίβαζαν τους κομμένους κορμούς δένδρων (φωτ. 50).
Μέλη της ΛΕΜΟΒ (Λέσχης Μοτοσικλετιστών Βέροιας) πηγαινοέρχονταν, συμβάλλοντας στη διοργάνωση (φωτ. 51).
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής οι δρομείς πέρασαν δίπλα από αγελάδες που έβοσκαν αμέριμνες, συνηθισμένες μετά το πέρασμα των εκατοντάδων δρομέων (φωτ. 52).
Έχω περπατήσει τα 7 χλμ της διαδρομής. Ήθελα άλλα τόσα για τον τερματισμό.
Παρασυρμένος από τους εκατοντάδες δρομείς, που με προσπέρασαν τρέχοντας, αποφάσισα να τρέξω και γώ την υπόλοιπη διαδρομή. Ήταν ευκαιρία να δοκιμάσω τις αντοχές μου στο τρέξιμο με το μικρό σακίδιο στην πλάτη και το μπατόν στο χέρι.
Παντού εθελοντές, μέλη του ΠΟΞ, του Συνεταιρισμού διαχείρισης συνιδιοκτησίας Ξηρολιβάδου, της ΕΡΒΑΝ κ.α.
Με χειροκροτούσαν στο πέρασμά μου. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή, εγώ πάντως έκανα αυτό που ήθελα (φωτ.53).
Πλησίαζα στο 2ο σταθμό τροφοδοσίας. Έχω τρέξει, ήδη, τα 3 χλμ. (φωτ 54, 55).
Ο κατασκηνωτικός χώρος με τις σκηνές δεν ήταν μακριά.
Κάποια στιγμή τα ρουθούνια μου τα «γαργαλούσαν» οι μυρωδιές από ψητά κρέατα. Ήταν εκείνα που τα μέλη του «Λαογραφικού Συλλόγου Ντόπιων Μακροχωρλιου και Περιχώρων» τα έψηναν για να τα μοιράσουν στη συνέχεια στους συμμετέχοντες δρομείς.
Φτάνοντας στο σημείο, η αποθέωση. Μόλις με είδαν να πλησιάζω τρέχοντας, άρχισαν να με χειροκροτούν (φωτ. 56).
Συνέχισα τρέχοντας. Βγήκα από το δάσος και μπροστά μου, στα 100 μέτρα, άλλο ένα σημείο με υδρονέφωση για να δροσιστούν οι δρομείς πριν μπουν στο απέραντο λιβάδι (φωτ. 57).
Η απόσταση μέχρι τον τερματισμό άρχισε να μικραίνει. Τα σπίτια του χωριού κάνανε την εμφάνισή τους.
Μπήκα στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής ακολουθώντας κάποιους δρομείς (φωτ. 58).
Μετά το απέραντο λιβάδι, βρέθηκα, επιτέλους, στον κεντρικό δρόμο του χωριού.
Λίγα, μόλις, μέτρα πριν τον τερματισμό οι τυμπανιστές από την Έδεσσα «χρωμάτιζαν» μουσικά την ατμόσφαιρα, με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Η παρουσία τους, ο ρυθμός, ο ιδιαίτερος ήχος των τυμπάνων, η όλη εικόνα, έδινε κουράγιο στους δρομείς που πλησίαζαν στον τερματισμό (φωτ. 59).
Τερματισμός. Τα συναισθήματά μου ανάμεικτα.
Τερμάτισα και εγώ, όχι σαν δρομέας-αθλητής, αλλά σαν ένας απλός περιπατητής που θέλησε να κάνει όλη τη διαδρομή των 14ων χλμ. συνδυάζοντας: περπάτημα+τρέξιμο+τράβηγμα φωτογραφιών+βιντεολήψη στιγμών.
Το χειροκρότημα του κόσμου που εισέπραξα και ο θαυμασμός κάποιων άλλων ήταν για μένα η αναγνώριση της ιδιαίτερης προσπάθειάς μου να ικανοποιήσω τα «θέλω» μου.
Στον χώρο του τερματισμού δεν καθυστέρησα πολύ. Αποφάσισα να επιστρέψω στο δάσος για τη συνέχεια.
Φτάνοντας στον χώρο των απονομών αντίκρισα μία…λαοθάλασσα. Μικροί και μεγάλοι παντού…ένα πραγματικό πανηγύρι (φωτ. 60, 61).
Μεγάλη κινητικότητα στο σημείο εκείνο.
Μέλη του «Λαογραφικού Συλλόγου Ντόπιων Μακροχωρίου και Περιχώρων» προσέφεραν ένα ελαφρύ γεύμα ψητών κρεάτων σε όλους τους συμμετέχοντες δρομείς (φωτ. 62, 63).
Μέλη του Συλλόγου Δρομέων Βέροιας ετοίμαζαν τα μετάλλια και τακτοποιούσαν τα χειροποίητα μαρμάρινα λευκά αγαλματίδια που φιλοτέχνησε ο Ιωάννης Τζίμας, δρομέας και μέλος του συλλόγου (φωτ 64).
Πολλοί παρευρισκόμενοι επισκέφτηκαν το περίπτερα των «Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών ‘‘Ημαθίας’’» για να συμπληρώσουν τα σχετικά έντυπα (φωτ. 65).
Έφτασε η ώρα των απονομών.
Χειροκροτήσαμε τους πρώτους των πρώτων, καθώς και τους τρείς πρώτους των διάφορων κατηγοριών του 8ου αγώνα ορεινού τρεξίματος, που φέτος ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του Γιατσεκ Μποκοτς, διακεκριμένου Βεροιώτη αθλητή (ενδεικτική φωτ. 66).
Μετά τις απονομές το…«έλα να δείς». Μία γιορτή.
Οι τυμπανιστές από Έδεσσα «γέμισαν» την ατμόσφαιρα με τους χαρακτηριστικούς ήχους των τυμπάνων και με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μας «έσπρωξαν» σε χορευτικούς ρυθμούς (φωτ. 67).
Η συνέχεια ακόμα καλύτερη. Μέλη του Λαογραφικού Συλλόγου από το Μακροχώρι χόρεψαν στους ήχους των χάλκινων, κάνοντας πολλούς επισκέπτες να τους ακολουθήσουν.
Χοροί παραδοσιακοί και όχι μόνο (φωτ. 68, 69).
Το κάθε όμορφο έχει και το τέλος του.
Έτσι και για μας, έφτασε κάποια στιγμή και η ώρα που έπρεπε να πάμε στις σκηνές μας να χαλαρώσουμε, μετά από μια μέρα γεμάτη κίνηση και δράσεις.
Αργά το απόγευμα αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας.
Στο σημείο αυτό έφτανε στο τέλος του το υπέροχο διήμερο που ήταν γεμάτο από εκδηλώσεις-αγωνίσματα .
Πολλά συγχαρητήρια στα ακούραστα μέλη του Συλλόγου Δρομέων Βέροιας που με τη συνεργασία του Αθλητικού Τμήματος του Κ.Α.Π.Α. Βέροιας και την υποστήριξη: του συνεταιρισμού διαχείρισης συνιδιοκτησίας Ξηρολιβάδου, του Π.Ο.Ξ., της ΛΕΜΟΒ, της ομάδας Motors Sports Team (River enduro), της ΕΡΒΑΝ, του Λαογραφικού Συλλόγου από το Μακροχώρι και τη συμμετοχή πολλών εθελοντών, έφεραν σε πέρας τον τόσο πετυχημένο αθλητικό γεγονός-θεσμό.
Γεμάτοι από όμορφες εικόνες, που θα μας συντροφεύουν, πλέον, σαν ευχάριστες αναμνήσεις, αφήσαμε πίσω μας το ορεινό χωριό της Βέροιας, το Ξηρολίβαδο και επιστρέψαμε στη Βέροια..
