6η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων – Έπαινοι και βραβεία

6η  Θεατρική Άνοιξη Εφήβων Γυμνασίων & Λυκείων

Έπαινοι, βραβεία και κείμενα τεκμηρίωσης

ΕΠΑΙΝΟΙ – ΒΡΑΒΕΙΑ 2018

Κείμενο τεκμηρίωσης βραβείου καλύτερης παράστασης

Όταν ο John Adams, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα διατύπωνε την θέση :”…δίδαξε τους πολιτική και πόλεμο, ώστε οι γιοί τους να σπουδάσουν ιατρική και μαθηματικά, για να δώσουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να μελετήσουν αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική και θέατρο” δεν ξέρω τί ακριβώς μπορεί να σκεφτόταν.

Αυτό που μπορώ εύκολα να υπολογίσω , δεδομένου πως μιλά για 3 γενεές και συνυπολογίζοντας την χρονική διάρκεια κάθε γενιάς σε 35 χρόνια, είναι πως σίγουρα η σημερινή γενιά των εφήβων που συμμετείχαν για άλλη μια χρονιά στη Θεατρική Άνοιξη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της Βέροιας, ανήκουν σίγουρα στην τρίτη γενιά.

Και είμαι βέβαιη πως όλοι οι μαθητές που ξεπερνούν τους 100 και φέτος απέδειξαν, σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τα θεατρικά παιδιά τους, πως και ζωγραφική και μουσική και θέατρο μελετούν.

Πως αλλιώς να αιτιολογηθεί το ό,τι για 3 μέρες η Αντωνιάδειος Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών πλημμύρισε από χορό, από μουσική, από εικαστικό και σκηνικό διάκοσμο, από υποκριτική, από λόγο ποιητικό και ποιοτικό.

Πως αλλιώς να ερμηνευτεί ο πλουραλισμός εικόνων, η πληθώρα μουσικών μοτίβων, η αέρινα δυναμική κίνηση και ο καταιγισμός συναισθημάτων που κατέκλυσε την σκηνή και διοχετεύτηκε στην πλατεία.

Πως αλλιώς να κατανοηθεί πως μαθητές μοιράστηκαν και συνυπήρξαν, εκφράστηκαν και ευφράνθηκαν, δημιούργησαν και σαγήνευσαν, εξέθεσαν εαυτούς μπρος σε κοινό για να κοινωνήσουν τα μύχια του ψυχισμού τους.

Πώς αλλιώς παρά μονάχα μέσα από την σπουδή της Τέχνης κρατώντας σαν θησαυρό – θαρρείς πως και τα γνώριζαν – τα λόγια του Κάρολου Κουν “…η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάσουμε στο ανάστημά μας ..”

Για αυτό και όλοι τους άξιοι επαίνων.
Για αυτό και όλοι τους άξιοι συγχαρητηρίων.
Για αυτό και όλοι τους άξιοι του Θέσπιδος το άρμα να ακολουθούν.

Πάρα ταύτα επειδή η Τέχνη δεν είναι παρά λεπτομέρειες, όπως λέει ο Καβάφης υπάρχει μια ομάδα που άγγιξε με περίσσια φροντίδα και αισθητική αγάπη όλες τις θεατρικές λεπτομέρειες και βραβεύεται για αυτόν τον με το Βραβείο Καλύτερης Παράστασης.

Μια ομάδα που σεβάστηκε τους αισθητικούς κανόνες της Τέχνης που δεν είναι άλλες από την ισορροπία, την ενότητα, την αντίθεση και την αρμονία.

Μια ομάδα που ορμώμενη από το “εν αρχή ην ο λόγος” επέλεξε να αναμετρηθεί με ένα κείμενο πολυδιάστατο, σημαίνον και πολυεπίπεδο.
Ένα κείμενο που κάτω από το πέπλο της ανάλαφρης μουσικής κωμωδίας πραγματεύεται το δίπολο της παράδοσης και της εξέλιξης.
Καταπιάνεται με την δημιουργική ανασύνθεση της παράδοσης μέσα από το υγιές μπόλιασμα της εξέλιξης.
Και που κατάφερε δημιουργικά να το φέρει στα μέτρα τα δικά της.
Και να το ταυτοποιήσει με το σήμερα.
Και επιπλέον βρήκε τον μαγικό τρόπο να το εμπλουτίσει κρατώντας το όμως συμπαγές.

Μια ομάδα που προσέφερε την παράστασή της σκηνοθετικά δομημένη.
Με ροή και αλληλουχία.
Με θέση και άποψη.
Με κορυφώσεις και παύσεις, με διακυμάνσεις και εναλλαγές.

Μια ομάδα που ευρηματικά αξιοποίησε τη δωρικότητα της σκηνογραφικής της επιλογής.
Που μας απέδειξε πως ου εν τω πολλώ το ευ.
Που μας έμαθε πως σημασία έχει το πώς και όχι απαραίτητα το τί.
Που μας έπεισε πως αν καταφέρει ο καλλιτέχνης και βρει αυτό που θέλει να πει το βλέπουν και οι θεατές.

Μια ομάδα που με την συνέπεια και την προσήλωση στην προσέγγιση των ρόλων τους κατάφεραν σαν σύνολο και επιπροσθέτως σαν μονάδες να μας αποδείξουν πως δεν εγκλωβίστηκαν στην αναπαράσταση απλώς των ηρώων που υποδύονταν, αλλά πέτυχαν να δημιουργήσουν ανασυνθέτοντας εξ αρχής χαρακτήρες.

Μια ομάδα καλλίφωνη και μουσικά κουρδισμένη. Με μαθητές που ασυνόδευτοι εκφράστηκαν και μέσα από το τραγούδι. Που πέτυχαν να συνδυάσουν λυρισμό και λόγο χωρίς επιτύδευση.

Μια ομάδα που αγάπησε την παράσταση της. Που κόπιασε και δούλεψε για αυτήν.
Μια ομάδα που λειτούργησε σαν σύνολο,
Μια ομάδα που ο καθένας είχε τη θέση του και την ευθύνη του.
Μια ομάδα .

Που κατάφερε να μας σηκώσει ως τα σύννεφα.
Πατώντας πάνω στην στέγη.
Στην στέγη του Βιολιστή της.

Η Ομάδα “Του Βιολιστή στη Στέγη” , του 5ου ΓΕΛ Βέροιας.

 Κείμενο τεκμηρίωσης 2ης καλύτερης παράστασης

Το να είσαι μέλος μιας κριτικής επιτροπής είναι ευθύνη μεγάλη. Οφείλεις να στέκεσαι γόνιμα κριτικά απέναντι στη δημιουργία.

Το να είσαι μέλος μιας κριτικής επιτροπής μιας Θεατρικής Αναμέτρησης, στο πολυδιάστατο επίπεδο που καθορίζει τη Θεατρική Τέχνη, δυσκολεύει περισσότερο τη θέση σου, καθώς η ματιά σου πολυδιάστατη πρέπει να είναι, ταυτόχρονα εστιασμένη στο σύνολο αλλά και μοιρασμένη στις επιμέρους λετομέρειες.

Το να είσαι μέλος μιας κριτικής επιτροπής  ενός διαγωνισμού, όπου οι συμμετέχοντες είναι έφηβοι δυσχεραίνει  ακόμα περισσότερο το ρόλο σου. Υποχρεούσαι να στέκεσαι αγαπητικά κριτικά απέναντι τους.

Το να είσαι όμως μέλος της κριτικής επιτροπής της 6ης Θεατρικής Άνοιξης Εφήβων που διοργανώνει για 6η συνεχόμενη χρονιά το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ  της Βέροιας είναι ευδαιμονία.

Πρόκειται απλά για ευτυχία.

Και εξηγούμαι.

Έχεις την τύχη την καλή να ζείς μέσα από τη δημιουργία νέων κάθε γόνιμη ανησυχία τους.

Έχεις την σπάνια χαρά να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους.

Έχεις την συγκηρία  να οσμίζεσαι την πραγματικότητα μέσα από την δροσερή ανάσα τους.

Έχεις την μοναδική  ευκαιρία να κάνεις φίλους.

Και εγώ φέτος έκανα ένα φίλο.

Ἑναν πολύ ιδιαίτερο και χαρισματικό τύπο.

Με  φρέσκιες ιδέες και ειλικρινή λόγο.
Έντονα εύστοχο και εξόχως σταθερό σε μια στάση ζωής μαχητική.
Με βαθιά αισθαντική  ενσυναίσθηση και ανυπέρβλητα δωρικό.

 Φωτογραφίες: Σοφία Ελευθεριάδου