H είδηση φαντάζει συγκλονιστική:
Στις ΗΠΑ δημιουργήθηκαν in vitro πρόβατα με κύτταρα ανθρώπων.
Αλλά υπάρχει και συγκλονιστικότερη:
Στο ποιμνιοστάσιο, κοινώς, μαντρί, της ΕΕ, την Ελλάδα, εδώ και οκτώ χρόνια δημιουργούνται in vivo άνθρωποι με κύτταρα προβάτων!
Παρακολουθώντας σήμερα τις εξελίξεις και κυρίως τις γεωστρατηγικές στη χώρα μας και την Κύπρο, πώς είχαμε ξεχάσει τόσα χρόνια, δήθεν, ευρωπαϊκής βοήθειας και αλληλεγγύης τα λόγια του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού;
“Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ’ ανάσασιν καμιά
Aλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά”…
In vitro = στον δοκιμαστικό σωλήνα, πειράματα στο πειραματικό εργαστήριο με μέρη, πχ κύτταρα, ενός οργανισμού.
In vivo = στη ζωή, πειράματα στη ζωή με ολοκληρωμένους οργανισμούς και στη συγκεκριμένη περίπτωση της χώρας μας για τη δημιουργία ευρωπροβάτων.
Και “οποίος φύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος”, όπως είχε πει σε μια στιγμή ειλικρινούς αυτογνωσίας ένας πολιτικός του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ή όπως τραγούδησε ο Μίκης Θεοδωράκης για το σφαγείο της στρατιωτικής χούντας, που ήταν αρσακειάδα μπροστά στην ακαδημία της οικονομικής χούντας:
“είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα εσύ αύριο εγώ”.
ΔΑ
