“Τα κύματα του Δουνάβεως” στη Βέροια. Υψηλή ποιότητα από τα Μπαλέτα της Βουδαπέστης και την Ορχήστρα RAJKΟ
Είκοσι δύο άτομα πάνω στη σκηνή, μουσική και χορός υψηλής ποιότητας και τεχνικής, πλούσιο ρεπερτόριο και διάθεση να ικανοποιήσουν το κοινό τους, ήταν τα χαρακτηριστικά της μουσικής παράστασης «Τα κύματα του Δουνάβεως», που δόθηκε στο Χώρο Τεχνών χθες το βράδυ, από τα Μπαλέτα της Βουδαπέστης και την Ορχήστρα RAJKΟ.
Με κύριο κορμό του ρεπερτορίου κομμάτια του Γιόχαν Στράους, που το όνομά του έχει ταυτιστεί με το πασίγνωστο «Τα κύματα του Δουνάβεως», η καταπληκτική Ορχήστρα RAJKΟ έπαιξε κοντά στις δυόμιση ώρες κομμάτια που αναδείκνυαν τη δεξιοτεχνία των μουσικών της και ταυτόχρονα κομμάτια όχι μόνο γνωστά στο κοινό αλλά και πολύ αγαπημένα.
‘Έτσι ξεκινώντας με Στράους, πέρασε στον Μπραμς, τον περίφημο Ουγγρικό Χορό του Νο 5, για να συνεχίσει με εμβόλιμους ανάμεσα στα κομμάτια του Στράους τον Λιστ με την “Ουγγρική Ραψωδία” του και τον αβανταδόρικο «Κουρέα της Σεβίλλης» του Ροσσίνι.
Στο δεύτερο μέρος τα κομμάτια του Στράους συνεχίζουν να είναι ο συνδετικό ιστός κι ανάμεσά τους το μελωδικότερο ίσως βαλς όλων των εποχών, το Νο 2 του Σοστακόβιτς, το διαδέχεται Χατσατουριάν, για να σμίξει με τσιγγάνικες μελωδίες, που κυριολεκτικά τις απογείωσαν οι πέντε ούγγροι βιολιστές.
Οι πέντε βιολιστές, που πλαισιώνονταν από τα υπόλοιπα πέντε εξαιρετικά μέλη της Ορχήστρας, απέδειξαν τη σημασία του όρου «βιρτουόζος» σ΄ όλο της το μέγεθος!
Ακούραστοι όλοι, χωρίς παρτιτούρες, με διάθεση όχι απλά να «ντύσουν» μουσικά το μπαλέτο, αλλά να χαρίσουν στο κοινό τους πραγματική και υψηλού επιπέδου ψυχαγωγία, επικοινώνησαν μαζί του σ’ ένα ταξίδι συναρπαστικών ήχων.
Τα Μπαλέτα της Βουδαπέστης, που συνοδεύονταν από την Ορχήστρα, ξεχύθηκαν στη σκηνή πλημμυρίζοντάς την με την αρμονία της κίνησης στους ήχους της μουσικής, χαρίζοντας στα μάτια χαρούμενες χρωματικές εναλλαγές με τα ατέλειωτα κοστούμια που άλλαζαν κάθε φορά.
Έξι χορευτές και έξι χορεύτριες στροβιλίστηκαν πάνω στη σκηνή άλλοτε με χάρη κι άλλοτε με μεγαλοπρέπεια, δοσμένοι απόλυτα στη μαγεία του χορού.
Μ’ ένα πέρασμα από το «Ζορμπά» του Θεοδωράκη, η ορχήστρα έκλεισε με «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι, κάνοντας το κοινό να δίνει με τα χέρια του το ρυθμό.
Οι εκδηλώσεις του κοινού, το επίμονο και ενθουσιώδες χειροκρότημα στο τέλος, ήταν πραγματικά δείγμα του θαυμασμού που προκάλεσαν Ορχήστρα και Μπαλέτα μαζί, καθώς το τελευταίο βαλς του Στράους, το «Radetzky Marsch», έβγαλε και τους 22 πάνω στη σκηνή να αποχαιρετούν τον κόσμο, αφήνοντας θετικότατες εντυπώσεις.
Όμως, επειδή το κοινό της Βέροιας είναι συνηθισμένο σε παραστάσεις υψηλού επιπέδου, χάρη στο Χώρο Τεχνών που διαθέτει και ο οποίος επιτρέπει τέτοιου είδους παραστάσεις, θα έπρεπε να σημειωθεί πως στη χθεσινή παράσταση έλειπε το σκηνικό, έστω ένα υποτυπώδες σκηνικό, που θα έκανε την παράσταση πλουσιότερη και πειστικότερη. Κι αν επιτέλους ούτε αυτό υπήρχε, δε θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιοι φωτισμοί, που θα έκαναν την παράσταση ατμοσφαιρικότερη; Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης που έπαιξαν την προηγούμενη από τη Βέροια μέρα, ήταν χωρίς σκηνικό και με τον ψυχρό αυτό φωτισμό; Απορίας άξιον.
Φωτογραφίες: faretra.info
