Φωτεινή Χαμιδιελή “Χρονογραμμή”. Από την παραστατικότητα στον ονειρικό εξπρεσιονισμό – Εγκαίνια στο Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας
Με την περιοδική έκθεση «Χρονογραμμή» η εικαστικός Φωτεινή Χαμιδιελή καταθέτει στο Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας τη δουλειά της, πλούσια σε όγκο αλλά ακόμη πλουσιότερη σε συλλήψεις, που μετατρέπονται σε χρώμα αποτυπώνοντας ατμοσφαιρικά τη γυναικεία ψυχή.
Στον υποβλητικό χώρο του Μουσείου, ιδανικό για να φιλοξενήσει τις γυναίκες της, οι φιγούρες της αναδύονται από το σκοτάδι στο φως, κάποιες φορές γήινες και τις περισσότερες δοσμένες στο όνειρο και στη φυγή.
Οι γυναίκες της Χαμιδιελή στοχαστικές, αέρινες, ανάμεσα σε πουλιά ή λουλούδια, γίνονται σύμβολα ενός παράδεισου για πάντα χαμένου και γι’ αυτό οδυνηρά ποθητού και ανέφικτου.
Δυνατή γραμμή, δυνατό χρώμα, που μπορεί να ξεκινά από το πιο σκούρο και σκοτεινό και να ξεχύνεται σε κρουνούς φωτός, μεταμορφώνει τα τελάρα της σε μορφές ικανές να συνομιλήσουν με τους θεατές τους.
Στους ήχους ενός πιάνου κι ενός φλάουτου, (Τάσος Σαρίογλου και Σπύρος Καλατζόπουλος), όπως θα ταίριαζε σε μια τέτοια έκθεση, οι επισκέπτες της έκθεσης στα χθεσινά εγκαίνια γέμισαν ασφυκτικά το χώρο, αποδεικνύοντας ότι γνωρίζουν το έργο της βεροιώτισσας ζωγράφου, που κάθε της έκθεση αποτελεί ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό γεγονός.
Προλογίζοντας, η Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας Αγγελική Κοτταρίδη είπε:
«Η Φωτεινή Χαμιδιελή είναι η μεγάλη κυρία της Τέχνης στη Βέροια. Το πλούσιο έργο της, πραγματικά εξαιρετικό, βρίσκεται ανάμεσα στην παραστατικότητα και στον ονειρικό εξπρεσιονισμό. Έχουμε την τύχη και τη χαρά να μας ξεναγήσει η ίδια η ζωγράφος, να μας πει πώς νιώθει για κάποιο έργο της που είναι και δεν είναι αναδρομικό, που είναι γι’ αυτήν την έκθεση ζωγραφισμένο.
Όταν βλέπω τα έργα της Φωτεινής αισθάνομαι ότι ζωγραφίζει μια γυναίκα που είναι στρατευμένη. Δε μ΄ αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο «γυναικεία τέχνη», γυναίκες και άντρες είναι εξίσου άνθρωποι. Δεν είμαι φεμινίστρια, είμαι γυναίκα.
Με τη Φωτεινή όμως αισθανόμαστε το γυναικείο κόσμο και τον προβληματισμό. Εκείνη όμως θα μας πει περισσότερα. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή μέχρι το τέλος του Απρίλη. Η επόμενη εκδήλωσή μας θα έχει σχέση με την ποίηση και θα είναι μια έκπληξη.
Να ευχαριστήσω τα παιδιά της Εφορείας που δούλεψαν για να γίνει η έκθεση. Το στήσιμό της έγινε από την ίδια τη ζωγράφο, σε συνεργασία με τη Μερόπη Χατζημιχάλη, την αρχιτεκτόνισσά μας, που είναι πίσω απ’ όλες τις εκθέσεις που κάνουμε και πίσω από πολλές μελέτες μνημείων που αναστηλώνονται.»
Και η Φωτεινή Χαμιδιελή πρόσθεσε για τη δουλειά της:
«Να ευχαριστήσω την Αγγελική που δίνει σε μένα αλλά και σε άλλους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να συνυπάρχουμε σ’ έναν τέτοιο καταπληκτικό χώρο.
Επίσης να ευχαριστήσω τη Μερόπη Χατζημιχάλη και τα παιδιά που με βοήθησαν στο στήσιμο της έκθεσης, μέσα από μια γόνιμη συνεργασία.
Γιατί η έκθεση ονομάζεται «Χρονογραμμή». Οι ιδέες δεν έρχονται πάντα ολόκληρες, δεν είναι έτοιμες, ώστε να τις παρουσιάσουμε. Έρχονται κομμάτια-κομμάτια, ένα κομμάτι εδώ, ένα κομμάτι εκεί, σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο.
Αυτά τα κομμάτια τα μάζεψα και βλέπετε στο βάθος εκείνα τα έργα ενωμένα… Προϋπήρχαν κάποιες ιδέες που οδήγησαν με το χρόνο στο αποτέλεσμα που βλέπετε.
Από κει παίρνει η έκθεση τον τίτλο. Ήταν έργα που προϋπήρχαν αλλά δεν καταλάβαινα πού οδηγούσαν. Μ’ αρέσει να δουλεύω ταυτόχρονα σε δύο τελάρα, ώστε να βλέπω πώς εξελίσσονται και οι δύο πλευρές, ώστε να είναι ισοδύναμες, αυτόνομες, όπως ένα ολόκληρο έργο.
Έτσι κάπως ξεκίνησε η ιδέα και έκανα κάτι που για μένα είναι πολύ δύσκολο. Δε γέμισα το έργο, άφησα ελεύθερες επιφάνειες και ήθελα το έργο να συμβαδίζει με τη γραμμή του ορίζοντα.
Τα έριξα στο πάτωμα και καθώς εξελισσόταν ήταν σαν μια ζωφόρος, μια ιστορία που μπορεί να συνεχίζεται με όποιον τρόπο θέλει ο καθένας. Συνεχίστηκε αυτό μέχρι 12 έργα, Μετά άλλαξα το μέγεθος, αλλά τα χαρακτηριστικά που αποτυπώθηκαν εκεί τα χρησιμοποίησα και στα μεγαλύτερα έργα.
Εκείνο που θέλω να πω κλείνοντας είναι πως γυναικεία Τέχνη δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο Τέχνη. Η Τέχνη είναι μία.»
Μια έκθεση που, ανεπιφύλακτα, όσοι την είδαμε, θα προτείναμε να την επισκεφτεί κανείς.
Φωτογραφίες: faretra.info
