Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το πρόβλημα της ρύπανσης που προέρχεται από την ακαταλόγιστη χρήση της πλαστικής σακούλας. Οι εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων αγγέλλουν με πηχυαίους τίτλους τον σχεδιαζόμενο περιορισμό της χρήσης της, για να μειωθεί η μόλυνση του περιβάλλοντος. Τίγκα με σκουπίδια οι δρόμοι ιδιαίτερα και λόγω κρίσης, αλλά εμάς μας απασχολεί μόνο η ύπαρξη της πλαστικής σακούλας. Κάποτε η μοντέρνα σακούλα, προπάντων με φίρμα κάποιου πολυκαταστήματος, αποτελούσε ‘’στάτους’’ κοινωνικό. Οι κάτοχοι τέτοιας σακούλας λοιδορούσαν κράτη που ακόμα δεν είχαν εισαγάγει την απόλυτη χρήση του πλαστικού στην καθημερινότητα. “Τα λουλούδια δεν μυρίζουν”, τραγουδούσαμε, “είναι πλαστικά”.
Δυστυχώς η πρόοδος της επιστήμης, των τεχνολογιών, επιφέρουν αναπόφευκτα και δυσμενείς αλλαγές του περιβάλλοντος.
Γνώμη μου: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μόνο μια ανακοπή της ορμής του μπορεί να γίνει με διάφορα τεχνικά έργα, αλλά το νερό θα κατηφορίσει, στην πρώτη ευκαιρία, φθάνοντας στη θάλασσα.
Γεννήθηκα την δεκαετία του 1940. Αναλογίζομαι πώς ήταν η φύση του γνωστού μου περιβάλλοντος και πώς άλλαξε μέχρι σήμερα. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όσοι μπορούσαν και τολμούσαν μετανάστευαν στο εσωτερικό ή εξωτερικό ‘’για το καλό τους’’.
Συγκοινωνία, φως, νερό, μόρφωση, τηλέφωνο υπήρχαν ‘’εν ανεπαρκεία’’. Οι αγροτικές εργασίες γίνονταν με ασταμάτητη σκληρή χειρωνακτική εργασία, χωρίς ο κόσμος να χορταίνει ψωμί.
Στις αρχές του 1950,σχεδόν όλα τα παιδιά τα καλοκαίρια γυρνούσαν ξυπόλυτα και οι μεγαλύτεροι φορούσαν λαστιχένια παπούτσια. Γλύτωναν από τα γουρουνοτσάρουχα. Αυτοί με καμάρι έδειχναν το κάτω μέρος του παπουτσιού τους αν ήταν μάρκας ‘αλυσίδα’, λες και φορούσαν ‘ADIDAS’ των ημερών μας. Χημικά προϊόντα όπως το βιομηχανικό καουτσούκ μάς έσωσε. Το λάστιχο στις κάλτσες και στα εσώρουχα ήταν πρωτόγνωρο. Δειλά διαφημίζονταν τα παράγωγα του απορρυπαντικού ΚΛΙΝ. Για τις γυναίκες άρχισαν να πωλούνται οι νάιλον κάλτσες με ραφή και αργότερα χωρίς. Σε έξαρση βρέθηκε το επάγγελμα της ‘’πιάνονται θηλιές καλτσών’’. Ενδεικτικά έτσι προχωρούσε η εξέλιξη.
Η σχετικά μακρόχρονη ειρηνική περίοδος και η ύπαρξη των δύο ανταγωνιστικών πολιτικών συστημάτων βοήθησε τους λαούς στην καλυτέρευση της ζωής με παροχές.
Σήμερα, ενώ υπάρχει υπερπροσφορά προϊόντων, άνθρωποι από ανέχεια ανακατεύουν τα σκουπίδια. Γέμισαν οι δρόμοι αυτοκίνητα και το νέφος έγινε χαρακτηριστικό των πόλεων. Περιοδικά στην Αθήνα εφαρμόζουν την εκ περιτροπής κυκλοφορία των μονών- ζυγών αριθμών. Κάποτε παντού οι πολίτες καμάρωναν αν στον τόπο τους κτιζόταν κάποια καμινάδα, που σήμαινε εργοστάσιο με καινούργιες θέσεις εργασίας. Σήμερα άνθρωποι πεθαίνουν από δύσπνοια και ψάχνονται οι ιθύνοντες για εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Οι βιομηχανίες που ρυπαίνουν στέλνονται σε φτωχότερες χώρες, μαζί με θανατηφόρα απόβλητα. Εκεί η ανθρώπινη ζωή ίσως να κοστολογείται χαμηλότερα. Οι Έλληνες κουμπώνονται, όταν γίνεται λόγος για κτίσιμο εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Φοβούνται την πιθανότητα ενός μεγάλου σεισμού.
Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και νωρίτερα τις κοινωνίες ρήμαζε η ψείρα, ο ψήλος και ο κοριός. Ανακαλύφτηκε το ισχυρό εντομοκτόνο DDT, χάθηκε ο βραχνάς των παραπάνω αλλά αργότερα απαγορεύτηκε το φάρμακο αυτό ως άκρως ανθυγιεινό. Στις μέρες μας τυπικά ελέγχονται οι δόσεις των φυτοφαρμάκων. Χωρίς αυτά δεν εξασφαλίζεται καλή ποσότητα και ποιότητα αγροτικής παραγωγής. Οι βιολογικές παραγωγές κάπου σκοντάφτουν.
Διαπίστωση μου: Στα γνωστά μου ρυάκια και ποταμάκια δεν βλέπεις ψάρια, καβούρια, καραβίδες, νεροχελώνες και βατράχια. Εξαφανίστηκε κάθε είδους ζωή.
Χρέος του Κράτους να εκπαιδεύει τους πολίτες του στην οικολογική συνείδηση. Ίσως δεν φτάνει μόνο το οικονομικό πρόστιμο, όπως γίνεται στην περίπτωση της πλαστικής σακούλας.
Διαλέγουμε και παίρνουμε.
