Η κυριακάτικη αργία δε βρέθηκε στο στόχαστρο μόνο για να αβαντάρει τις μεγάλες εταιρίες, αλλά και για να πλήξει την ίδια τη δομή της κοινωνίας.
Υπάρχει μια πολύ εύκολη μέθοδος ελέγχου των ανθρώπων με τη μεταστροφή των ενδιαφερόντων τους, από την κοινωνία προς την υπερκατανάλωση. Έτσι η στόχευση σήμερα, είναι ο άνθρωπος ανεξαρτήτως της πενιχρής καταναλωτικής του δύναμης, να υποδεχθεί σχεδόν ανακουφισμένος τη δυνατότητα μιας επιπλέον μέρας εύκαιρης κατανάλωσης. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως οικονομικό όφελος στην αγορά αν η κατανάλωση πραγματοποιηθεί Δευτέρα, Πέμπτη ή Κυριακή, αφού η αγοραστική δύναμη είναι καθορισμένη. Υπάρχει όμως απολύτως συγκεκριμενοποιημένο όφελος αν το σύνολο του πληθυσμού δρα πρωτίστως ως καταναλωτής και μετά ως οτιδήποτε άλλο.
Η από χρόνια συντονισμένη προσπάθεια μετατροπής του συνόλου της κοινωνίας σε ένα κατακερματισμένο καταναλωτικό σώμα, η προσπάθεια μετασχηματισμού του ανθρώπου σε καταναλωτικό ον, είναι συνθήκες ευνοϊκές για την απευθείας επίθεση στους κοινωνικούς δεσμούς και την αλληλεγγύη.
Με τα κινήματα αιφνιδιασμένα, αποδυναμωμένα και σε αμήχανη σιωπή, η κυριαρχία στρέφεται με μένος σε οποιαδήποτε εστία αντίδρασης, η οποία δύναται να αποτελέσει τη σπίθα της κινηματικής επαναδραστηριοποίησης της κοινωνίας. Έτσι η επίθεση που θα δεχθούν οι λίγες εναπομείνασες φωνές αντίστασης θα είναι ανηλεής. Από το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, τα τοπικά οικολογικά κ.α. κινήματα -όπως το κίνημα των Σκουριών- μέχρι το κίνημα για το μπλοκάρισμα της κυριακάτικης αργίας θα επιχειρηθεί να υποστούν συνολική ήττα, ώστε το αίσθημα της ματαιότητας και της αδυναμίας να κυριαρχήσει στη συνείδηση της κοινωνίας.
Η ήττα στην περίπτωση αυτή, αν την επιτρέψουμε, θα είναι πολλαπλή για όλους μας.
Η παγιωμένη αναγωγή της εργασίας από τη μεριά μας σε σκοπό και όχι σε μέσο, υπήρξε πάντα μια ευνοϊκή συνθήκη, για την περαιτέρω εργασιακή μας εκμετάλλευση. Γιατί ανέκαθεν ήταν διαφορετικό πράγμα το δικαίωμα στην εργασία και μάλιστα με αξιοπρεπείς όρους και διαφορετικό η αναγωγή της εργασίας σε ιερό και όσιο. Ήδη με βάση αυτή την αναγωγή, φθάσαμε σήμερα να θεωρείται προτιμότερο κάποιος να εργάζεται υπερεντατικά για ψίχουλα, «φθάνει να δουλεύει», γιατί υπάρχουν άλλοι πρόθυμοι να δουλέψουν για λιγότερα ψίχουλα ή ακόμα και δωρεάν.
Η ήττα μας θα καταστεί σημείο αναφοράς, γιατί η νίκη μας -στην περίπτωση τουλάχιστον της κυριακάτικης αργίας- είναι μια εύκολη υπόθεση. Πέρα από την οργάνωση και την αντίσταση των εργαζομένων, η απαξίωση και μόνο, αυτού του μέτρου αρκεί για να καταρρεύσει. Δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα για ψώνια τις Κυριακές, καθώς δεν υπάρχει καμία έκτακτη ανάγκη που να μην καλύπτεται από τα ως τώρα δεδομένα. Η αποχή από την κυριακάτικη αγορά, αρκεί για να μπλοκαριστεί το μέτρο. Για τους επιχειρηματίες αν το άνοιγμα των καταστημάτων τους πέρα από ανώφελο καταστεί και κοστοβόρο, λόγω λειτουργικών εξόδων, απλώς θα τα ξανακλείσουν τις Κυριακές.
Αν χάσουμε και την κυριακάτικη αργία, δε μένει παρά να διαλέξουμε πως θα λέμε τις αλυσίδες μας. Karōshi (過労死) ονομάζουν τις αλυσίδες τους στην Ιαπωνία, gwarosa (과로사 / 過勞死) στη Νότια Κορέα και guolaosi (过劳死) στην Κίνα και δεν είναι τίποτε άλλο από την περιγραφή του «θανάτου από υπερβολική εργασία». Αν είμαστε έτοιμοι λοιπόν να παραχωρήσουμε και την κυριακάτικη αργία, δε μας μένει παρά να αποφασίσουμε και την κατάλληλη λέξη που θα περιγράφει στη δική μας κουλτούρα την παραπάνω συνθήκη.
