“Ανίατα, ισόβια και τελεσίδικα: πελάτες – Με αφορμή τη γνωστή χειρονομία της Βίκυς Σταμάτη” γράφει ο Παντελής Τσαλουχίδης
Ντόρος έγινε για τη γνωστή χειρονομία της Βίκυς Σταμάτη. Έδωσαν και πήραν τα αρνητικά σχόλια τύπου καραβλαχάρα, ανάγωγη και άλλα ανάλογα. Εγώ δε βλέπω τίποτα το μεμπτό.
Αφεντικό ήταν η Βίκυ Σταμάτη στο πολιτικό γραφείο του Άκη Τσοχαντζόπουλου, κέρδισε με το σπαθί της τη θέση. Ας μην ψάξουμε τώρα τι σπαθί ακριβώς ήταν ειδικά στα χρόνια του σημιτοεκσυγχρονισμού. Όλες οι εμφανίσιμες κυρίες που δε σκοπεύουν να φάνε τη ζωή τους μέσα σε ένα σκονισμένο γραφείο ή μέσα σε μια βιοτεχνία ή σε μια σχολική τάξη όπου σε βασανίζουν και βασανίζεις κάτι ταλαίπωρους με το τετράγωνο της υποτείνουσας ή τις ατάκες του Σωκράτη, βάζουν μπρος ένα σπαθί. Ήξερε τι ήθελε η Βίκυ Σταμάτη. Και το πήρε. Μαζί με τον Άκη.
Κόσμος και κοσμάκης ξημεροβραδιάζονταν στο γραφείο του Άκη Τσοχαντζόπουλου. Και όχι μόνο φτωχαδιές. Καλός κόσμος, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, τραπεζίτες. Όλοι από τη Βίκυ πέρναγαν και κατέθεταν τα ταπεινά τα σέβη τους μαζί με το αίτημά τους. Εξουσία απόλυτη είχε η Βίκυ να δεχτεί ή να απορρίψει το αίτημα, σύννεφο πήγαινε το γλύψιμο και το προσκύνημα των πιστών του εκσυγχρονισμού στα Prada τακούνια της. Πελάτες όλοι τους στο αρχοντικό του Τσοχατζόπουλου. Σαν τους πληβείους που γύρναγαν έξω από τη βίλα του πάτρωνα στην αρχαία Ρώμη για να κερδίσουν το μεροκάματο κάνοντας θελήματα, πουλώντας την ψήφο τους, κάνοντας βρωμοδουλειές για το αφεντικό. Κόσμος φτηνός, αναλώσιμος. Εξαγοράσιμος με πενταροδεκάρες.
Γύρισε ο καιρός, ήλθε η κρίση, αγρίεψε ο κόσμος. Ψάχνουν όλοι για ενόχους. Και η χλιδή του βίου των Τσοχατζόπουλων έβγαζε μάτι. Όσο υπήρχαν λεφτά, κανείς δε νοιαζόταν. Η φτώχεια φέρνει όμως πάντα ετεροχρονισμένη ηθικολογία. Και εξιλαστήρια θύματα. Πώς το έλεγε κάποτε ο Μούτσης;
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και “Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε” θα σου πουν
αυτά που λες, “et preterea censeo Carthago delenda est”
Delenda est λοιπόν η Βίκυ Σταμάτη για όλα τα ανομήματα του Σημιτοπασοκ. Για όλα συλλήβδην. Γιατί αλλιώς όλο το σύστημα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Τσοχατζόπουλος και Σταμάτη πρέπει να υποστούν την τελετουργική ανθρωποθυσία για να επέλθει η κάθαρσις. Άλλωστε, ούτε στην αρχαία τραγωδία πληρώνουν όλοι στο τέλος. Μόνο όσοι ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια της ύβρεως. Και εδώ το ζεύγος είχε σαφώς υπερβεί για τα καλά το κατώφλι της.
Ο πελάτης μπορεί να έλθει ώρα που θα σε προδώσει και θα σε εγκαταλείψει. Μπορεί να έλθει ώρα που θα σε δικάσει και θα ζητά την κεφαλή σου επί πίνακι. Μπορεί να σε χλευάζει και να σε φτύνει την ώρα που σε οδηγεί το κάρο στη γκιλοτίνα. Αλλά ένα πράγμα δε μπορεί να αλλάξει: το ότι ήταν, είναι και θα είναι πάντα πελάτης. Και αυτό το γνωρίζει καλά η Βίκυ Σταμάτη. Οι πελάτες του Άκη ήταν η δουλειά της. Πλούσιοι και φτωχοί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Πελάτες. Όλοι.
Το τεντωμένο μεσαίο δάχτυλο της Βίκυς Σταμάτη υπενθυμίζει σε όλους τους επιχαίροντας για τη σημερινή της κατάσταση, μικρούς και μεγάλους, δημοσιογράφους, πολιτικούς, μεγαλοπαράγοντες και φτωχοδιάβολους την αληθινή ηθική τους ποιότητα, αυτή που έδειξαν κάποτε στο γραφείο του τότε κραταιού Άκη. Όχλος και συρφετός, άξιος περιφρόνησης. Ανίατα, ισόβια και τελεσίδικα: πελάτες.
Pantelis Tsalouchidis
