«Ενθουσιώδης επαγγελματίας με πάθος για τη φωτογραφία και τα σπορ, πήρα δύναμη να ενώσω αυτά τα δύο στοιχεία σ’ ολόκληρη την ποικίλη καριέρα μου. Τώρα ψάχνω την επόμενη πρόκληση, στην οποία οι ικανότητές μου θα αξιοποιηθούν ακόμη περισσότερο…»
Γράφει η Αλεξάνδρα Παναγιωτίδου, κάνοντας με δυο- τρεις πινελιές την αυτοπροσωπογραφία της.
Και βέβαια, επειδή η ανθρώπινη μοίρα δε γράφεται από μας, και τα σχέδιά μας τόσες φορές ανατρέπονται οδυνηρά, αναποδογυρίζοντας μαζί μ’ αυτά και το καράβι της ζωής μας, η Αλεξάνδρα, ένα ιδιαίτερα ικανό, πολύπλευρο και ταλαντούχο παιδί της Βέροιας, έχασε ξαφνικά τη ζωή της στο Κατάρ, όπου δούλευε εδώ και χρόνια.
Η Αλεξάνδρα Παναγιωτίδου γεννήθηκε στη Βέροια πριν 36 χρόνια και έζησε εδώ μέχρι τα 15 της, δημιουργώντας δυνατούς δεσμούς με την πόλη, που επιβεβαιώθηκαν, όταν η σορός της μεταφέρθηκε από το μακρινό Κατάρ, για να ταφεί εδώ, στη γενέτειρά της.
Με τρεις γλώσσες στην κατοχή της –Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά- και σπουδές σε πανεπιστήμια της Αγγλίας, Ισπανίας και Κούβας, με πάθος για τα βιβλία -χανόταν ώρες στο διάβασμα, όπως θυμάται ο πατέρας της Φίλιππος- με λατρεία για τον αθλητισμό και την τέχνη, συνδύασε όλες αυτές τις αγάπες της στο επάγγελμα της ανεξάρτητης ανταποκρίτριας-φωτογράφου, συνεργαζόμενη με διάφορες εταιρίες στον κόσμο για την καλλιτεχνική καταγραφή αλλά και οργάνωση σπουδαίων αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Ντόχα του Κατάρ, όπου ασκούσε το επάγγελμά της, δημιουργώντας γύρω της έναν συμπαγή κύκλο ανθρώπων που την αγάπησαν, όχι μόνο Ελλήνων αλλά κυρίως ξένων, που τους κέρδισε με το χαρακτήρα της και τις ικανότητές της.
Το πώς βίωναν τη φιλία τους με τη δική μας Αλεξάνδρα, το έδειξαν οι μακρινοί της φίλοι, όταν ο πατέρα της πήγε να παραλάβει τη σορό της από το Κατάρ, για να τη μεταφέρει στη Βέροια.
Μεγάλη η αγάπη και ο θαυμασμός όλων για το ανήσυχο γελαστό κορίτσι από την Ελλάδα αλλά και μεγάλη η παρηγοριά από τη μεριά τους για τον πατέρα της, που ο ξαφνικός άδικος θάνατός της τον συγκλόνισε.
Εκφράζοντας η faretra τα συναισθήματα της, αλλά και των φίλων της Αλεξάνδρας στην πόλη –που τα είδε να καταθέτονται με γνησιότητα την ημέρα της κηδείας της- αφιερώνει αυτές τις λίγες γραμμές στη μνήμη της, μετά από τις 40 μέρες που μας χωρίζουν από το θάνατό της.
Από την Αλεξάνδρα μένουν ο δυναμισμός, το ταλέντο και το χαμόγελό της, για να μας τη θυμίζουν…
Δήμητρα Σμυρνή
