“Ανομοιογενής ισορροπία” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Κάποια επαγγέλματα, συνδυάζουν την ατομική εργασία και την ομαδική συνεργασία, ένα τέτοιο, είναι και το δικό μου. Για «Ομάδα είναι ένα ανομοιογενές σύνολο ατόμων με διαφορετικές συμπληρωματικές ικανότητες που εργάζονται συντονισμένα με ένα κοινό σκοπό για την επίτευξη ενός κοινού στόχου»…. που καλό θα ήταν κάποιος να το τονίσει: Δεν χρειάζεται, και κανείς δε θέλει να είμαστε ίδιοι.
Είναι πάντα πιο εύκολο να κοιτάς τους άλλους, τι κάνουν οι άλλοι, σε τι είναι καλοί οι άλλοι, και λογικό είναι να θες να μοιάσεις σε αυτό που θαυμάζεις. Αυτό όμως πρέπει να το πάθεις όταν πλέον έχεις κατακτήσει έναν συγκεκριμένο βαθμό ωριμότητας, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία. Κοιτώντας τους άλλους, και προσπαθώντας να υιοθετήσει κάποιος τα χαρακτηριστικά που τους αναγνωρίζει, καταλήγει να χάνει τα δικά του, ή ακόμα χειρότερο να μην τα ανακαλύπτει ποτέ με αποτέλεσμα να γίνεται παλιάτσος του εαυτού του.
Για το «γνώθι σ’ αυτόν» ασφαλώς και περνάμε από το στάδιο της σύγκρισης με τους γύρω μας, είναι απαραίτητο στάδιο που κάποια στιγμή καλό είναι να ολοκληρώνεται, και να περνάμε στο επόμενο. Η δυσκολία που κατά τη γνώμη μου παρουσιάζουν οι «ομάδες» είναι ότι αποτελούνται από άτομα τα οποία θεωρούν ότι κατέχουν όλες τις δεξιότητες, όλες τις γνώσεις, ότι είναι μοναδικοί στον κόσμο, και πως θα έφταναν στον στόχο τους και εκτός αυτής. Αυτός ο εγωκεντρισμός οδηγεί σε ένα σύνολο ανθρώπων που πρέπει να συνεργαστούν, αλλά που δεν τα καταφέρνουν διότι αντί να επικεντρωθούν ο καθένας στο ταλέντο του και να δείξει εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνει ο διπλανός, παρεισφρέει σε ζητήματα που δεν του έχουν ανατεθεί διακυβεύοντας το κύρος της ομάδας.
Όλη η ενέργεια εξανεμίζεται στο να αποδειχτεί πόσο λάθος έκανε ο «άλλος» χωρίς συναίσθηση ότι, και λάθος να έγινε, δική σου δουλειά ήταν να το προλάβεις, και όχι να το καταδώσεις. Στο πλαίσιο μιας ομάδας, κίνητρο προσφοράς αποτελεί και η αυτοεκτίμησή μας: Να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ως εκεί που μπορούμε, ώστε μετά να αναλάβει άλλος, που τα καταφέρνει από κει και πέρα. Ανθρώπινη φύση όμως. Δεν ξεφεύγεις.
Η ομάδα έχει ένα ηγέτη μάθαμε. Θα’θελες. Η ομάδα έχει έναν ηγέτη και πολλούς αρχηγούς. Εξ αρχής λοιπόν, το πράγμα βρωμάει, γιατί αυτοί οι μικροί αρχηγοί αυτοχρίζονται. Εκείνοι βέβαια, είναι σίγουροι ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουν, πως θα τα έκαναν όλα αλλιώς, και σαφώς καλύτερα. Είναι περίεργο πώς με τόσο λαμπρό το παράδειγμα του Λεωνίδα, κάποιοι επιμένουν να μιμούνται τον Εφιάλτη. Έχει μάλλον να κάνει με το πού αισθάνεται πιο άνετα ο καθένας.
Λειτουργική ή μη, η ομάδα δεν δημιουργείται για αξέχαστες εκδρομές στην εξοχή. Γι αυτό υπάρχουν οι παρέες. Η ομάδα δημιουργείται για την επίτευξη ενός στόχου που ξεπερνά κατά πολύ τα όριά της.
