“Τι καλά που είναι εδώ στον Αλδεβαράν” γράφει ο Στάθης

Το «φαντασιακό» έχει αποσυρθεί τελευταίως από το λεξιλόγιο, γραπτό και προφορικό, των Δημαροσυριζαίων, αντιθέτως το «αφήγημα» είναι στα ντουζένια του, ενώ στο «διακύβευμα» οι τεθλιμμένοι συγγενείς έχουν ξεχάσει από καιρό ακόμα και να του ανάβουν πού και πού κάνα κεράκι. Ετσι είναι η δόξα σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμα και για τις λέξεις, περνάει. Ομως το έρμο το «φαντασιακό» φαίνεται να χάνεται άδικα, σε μια εποχή που οι φαντασιώσεις των Συριζοταγών (για την εργασία και γενικώς την κατάσταση της κοινωνίας) αγγίζουν τα όρια του φανταστικού. Εως τώρα γνωρίζαμε για την

Πρωθυπουργός και υπουργός χαμογελούσαν για το 48% των νέων που διατρέφονται από τους (ήδη πτωχευμένους) γονείς τους, σαν δυο χαριτωμένες μελισσούλες που τριγυρίζουν γύρω από τους ανθούς της εξοχής – έλα, έλα, Αλέξη, βρήκα μια

μπιγκόνια όπου το 41% των νέων θέλει να φύγει απ’ την Ελλάδα, τι χαρά, πώς μοσχοβολάει αυτή η τουλίπα όπου το 73% των νέων νιώθει απελπισία για το μέλλον του, αχ – έλα, έλα, Εφη, να δεις το 20% των νέων που δεν έχει λεφτά ούτε για το τηλέφωνό του, κοίτα έναν κάμπο γεμάτον παπαρούνες χαμηλόμισθων, απλήρωτων και ανασφάλιστων!

Τι σημασία έχει αν οι νέες θέσεις εργασίας στο προτεκτοράτο (θα) ανοίγουν με τον μισό μισθό και με «ευέλικτο» το ωράριο, αρκεί που στην αφασική φαντασία της κυρίας Αχτσιόγλου η σκλαβιά μειώνει την ανεργία. Ομως εις ό,τι αφορά την κυρία Αχτσιόγλου τουλάχιστον, πρόκειται όντως περί αφασικής φαντασίας; Οχι! η νεαρή υπουργός δεν ανήκει στη χωρία εκείνη των υπουργών-συναδέλφων της των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έχουν το ελαφρυντικό της βλακείας. Η κυρία Αχτσιόγλου

ξέρει τι κάνει (ξέρει ότι κάνει ό,τι της λέει η Τρόικα). Ενσυνειδήτως «διαπραγματεύθηκε», ενσυνειδήτως πετσόκοψε, ενσυνειδήτως θα συνεχίσει τη βρόμικη δουλειά που της έχει ανατεθεί. Είναι αλήθεια ότι η κυρία Αχτσιόγλου προστατεύεται απολύτως από το σύστημα Τσίπρα καθώς και από μια ορδή κολαούζων στον Τύπο που καραδοκεί να χαρακτηρίσει ως σεξιστική (μήπως και αντισημιτική;) κάθε κριτική για την υπουργό με το σαρανταπεντάρι. Διότι η κυρία Αχτσιόγλου έχει διαπράξει φόνους στα εργασιακά. Και θα συνεχίσει, ώσπου όλα τα συμβόλαια να γίνουν πραγματικότητα.

Μπορεί στις φωτογραφίες ο Τσίπρας και η κυρία Αχτσιόγλου να θυμίζουν δυο μελισσούλες που ζουζουνίζουν χαρούμενα γύρω απ’ το έργο τους, αλλά στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι τα επικοινωνιακά προκαλύμματα δεν μπορούν να αποκρύψουν τα αποτελέσματα αυτού του έργου. Για τον απλούστατο λόγο ότι εκατομμύρια άνθρωποι τα βιώνουν στο πετσί τους και την ψυχή τους.

Βεβαίως, η αφασική φαντασία μπορεί να οδηγεί και σε φαινόμενα αυθυποβολής. Μπορεί πράγματι ο Τσίπρας να νομίζει ότι η φορολογική λαίλαπα είναι μια συνωμοσία του Τύπου, μπορεί να νομίζει πράγματι ότι οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων συνιστούν αύξηση εν σχέσει με τους μισθούς Ταγκανίκας και τις συντάξεις Σρι Λάνκα. Αν δεν είναι φαινόμενα αυθυποβολής η κυρία Αυλωνίτου, ας πούμε, ή ο κ. Μπαλάφας, τότε η επιστήμη έχει πολύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να εξηγήσει τέτοιες περιπτώσεις.

Οπως και να ’χει, μέσα σε μόνον δύο χρόνια η κυβέρνηση της Αριστεράς που Γονάτισε κατάφερε να αναδείξει στους κόλπους της «φιγούρες» που παραπέμπουν στα κόμικς, την κομέντια ντελ άρτε, το θέατρο σκιών, στους κώμους και στα σκώμματα, στο κουκλοθέατρο, στα μπουλούκια και τα εγκεφαλικά επεισόδια. Μια… φανταστική πινακοθήκη! Ο «κτηνάρας του διαδικτύου» Πολάκης, ο «φιόγκος» της εργασιακής γενοκτονίας Κατρούγκαλος, ο αερολόγος «θειούλης», ο υπερτιμημένος πολυπράγμων της Φλωρεντίας, η άσε μας τώρα καημένε Τασούλα, ο υπουργός Παιδείας που του φταίνε οι Ελληνες, ο εδώ το πιο παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ Κουρουμπλής, το κάστανο του Παΐσιου πάτερ Καμμένος, η καλή Σαμαρείτισσα με τα γεμιστά, το τζουκ-μποξ ό,τι μου πείτε παίζω Ζαχαριάδης, μιλάμε για… αφάνταστη πινακοθήκη, ο υπάρχω αν το θέλει ο αρχηγός, ο πονάω και σας κλαίω Σπίρτζης, ο τραβάτε με κι ας κλαίω Σκουρλέτης, ο θα παραιτηθώ αφορολόγητος Τσακαλώτος, ο οπλαρχηγός του επιτηδεύματός του Φίλης, ο Κόφτης, ο Λίστας, το Τρύφων (αυτή η γλυκιά ανάμνηση), ο μπαρμπα-Λεβί απ’ το Αμέρικα, ο ΜΚΟ Μουζάλας κι ένας-δυο άλλοι, διότι όλοι οι υπόλοιποι είναι μια χαρά…

Μια χαρά, σαν δυο μελισσούλες που ζουζουνίζουν γύρω απ’ το νέκταρ του παραμυθιού που ζουν…

enikoς