“Ο Άρειος Πάγος και το δίκαιο του Αρείου Παραλύτου” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

(ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ… ΚΟΚΟΡΕΥΕΤΑΙ)

“La justice sans la force est impuissante, la force sans la justice est tyrannique” (Blaise Pascal) (Η δικαιοσύνη χωρίς δύναμη είναι ανίσχυρη, η δύναμη χωρίς δικαιοσύνη είναι τυρανική) και δυστυχώς η χώρα μας περνάει σαν εκκρεμές και χωρίς ισορροπία από τη μια όχθη στην άλλη.

“Πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι” ή επί τω νεοελληνικότερον, πριν ο αλέκτωρ της δικαιοσύνης Άρειος Πάγος εκφωνήσει την απόφαση, ότι η μη καταβολή δεδουλευμένων αποδοχών δεν συνιστά από μόνη της αιτία βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας των εργαζομένων, μια 42χρονη από τα Γιαννιτσά, που είχε να πληρωθεί δεκαπέντε μήνες για την εργασία της, αυτοκτόνησε, ευτυχώς, χωρίς να μεταβληθούν γι’ αυτήν βλαπτικά οι όροι της σύμβασης εργασίας της…, ώστε να μπορεί μετά θάνατον να εργάζεται απερίσπαστα μέχρι την οριστική εκκαθάριση της αμοιβής της στη Δευτέρα Παρουσία.

Η μεταφυσική δικαιοσύνη του Ισλαμισμού έχει τα Ουρί του Παραδείσου και η δική μας ανακάλυψε ως αντίμετρο τα ταμεία της Τελικής Κρίσης, που είναι τα μόνα που δεν παραδόθηκαν, τουλάχιστον ακόμα, στη διαχείριση του δημόσιου χρέους, χωρίς να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον ο κάθε έπαρχος, γερμανιστί Gauleiter, της γερμανικής οικονομικής ναζιστικής αυτοκράτορας, που είναι κρυμμένη κάτω από την έναστρη μπούργκα της ΕΕ.

Ο θάνατος, σίγουρα, δεν αποτελεί βλαπτική συνέπεια της μη καταβολής των δεδουλευμένων, απλά, τη λύση του προβλήματος, αφού, κατά τον Στάλιν, ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα, γιατί όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Έτσι η εργοδοσία της νεκρής εργαζόμενης δικαιώθηκε, αφού η μη πληρωμή της δεν είχε την πρόθεση του εξαναγκασμού της σε παραίτηση από την εργασία για την αποφυγή της αποζημίωσης απόλυσης, απλά και μόνο τον εξαναγκασμό της στην παραίτηση από τη ζωή, για την οποία δεν υπάρχει πρόβλεψη αποζημίωσης απόλυσης, μια και η ζωή ανήκει στα δικαιώματα που καταργήθηκαν με τα μνημόνια, εξαιτίας του ότι έχουν, σύμφωνα με τον Άρειο Παράλυτο, αρνητικές δημοσιονομικές συνέπειες, που υποβαθμίζουν το αξιόχρεο των ομολόγων του ανθρωπισμού του ελληνικού κράτους.

Νομίζω, ότι ο Άρειος Πάγος είναι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας μας, που αποκτά με αυτή την απόφασή του ακυρωτικά δικαιώματα και στην ίδια τη ζωή και η ονομασία του, από ότι θυμάμαι, προήλθε από το ομώνυμο δικαστήριο της Αρχαίας Ελλάδας, είτε από τον θεό Άρη, που κατά τη μυθολογία δικάστηκε εκεί από τους θεούς για το φόνο του γιου του Ποσειδώνα Αλιρρόθιου, είτε από τις χθόνιες θεότητες της τιμωρίας και της εκδίκησης “Αρές Ερινύες” ή “Σεμνές”.

Σίγουρα, όμως, τόσο ο φόνος, όσο και η τιμωρία και η εκδίκηση, και ιδιαίτερα η εκδίκηση, δεν αποτελούν συστατικά της δικαιοσύνης του ανθρωπισμού, παρά μόνο του Αρειανισμού, γιατί δεν είχε άδικο ο Anatole France, όταν θεωρούσε τη δικαιοσύνη ως διαχείριση της δύναμης (“la justice est l’administration de la force”), που, δυστυχώς, κατά την άποψή μου, για τη διαχείριση αυτή δεν αρκεί η υποκρισία της κατά συνείδηση κρίσης, γιατί η ατομική συνείδηση έχει ρευστή και υποκειμενική υπόσταση, ενώ μόνο οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης, κατά τον Μαρξισμό η φιλοσοφία, η πολιτική, η θρησκεία, η τέχνη και η ηθική, στις οποίες θα προσέθετα και την επιστήμη, εκφράζουν την αντικειμενικότητα της κοινωνικά αναγκαίας συλλογικής συνείδησης, το δίκαιο της οποίας θα θεωρούσε ως κοινωνικό δικαίωμα την εργασία και την αμοιβή της και όχι ως ατομικό πρόσχημα του εργοδότη ή του εργαζόμενου.

ΔΑ