Απόψεις Κουζίνα

“Παραδοσιακά τυροκομικά βλαχοχωρίων Αν. Βερμίου” (2) γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος

Σε προηγούμενο σημείωμά μας  γράψαμε  γενικά στοιχεία  για τα τυροκομικά των κτηνοτρόφων  (υπαίθρια τυροκομεία, οργανωμένα τυροκομεία, γάλατα) και για τα παραδοσιακά τυροκομικά προϊόντα των Βλάχων του Βερμίου.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ‘φέτα’ και την παραδοσιακή παρασκευή της. Οφείλουμε να τονίσουμε ότι επικεντρωνόμαστε μόνο στον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής των  τυροκομικών  προϊόντων  που  θα  περιγράφουμε.

ΦΕΤΑ  (μαλακό τυρί).

      Το άσπρο τυρί (κάσσου άλμπου) είναι  η γνωστή μας ‘Φέτα’, που είναι πιστοποιημένο ελληνικό προϊόν (προστατευμένη ονομασία προέλευσης ΠΟΠ από  Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μετά από πολλά προβλήματα για την κατοχύρωσή του). Σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία, είναι μαλακό λευκό τυρί άλμης.

Σήμερα η ελληνική Φέτα είναι πασίγνωστη και περιζήτητη σε όλο τον κόσµο µε ικανότατο πρεσβευτή την ‘χωριάτικη σαλάτα’ και αποτελεί τροφή μεγάλης διατροφικής αξίας, περιέχοντας πρωτεΐνες, λίπος, ασβέστιο και βιταµίνες. Έχει την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στα ελληνικά τυριά, παράγεται από τα αρχαία χρόνια και υπάρχουν γραπτές αναφορές ακόμα και από την εποχή του Ομήρου.

Το άσπρο τυρί παράγεται περισσότερο από πρόβειο και κατσικίσιο γάλα. Το πρόβειο γάλα έχει πολλά λιπαρά και κάνει περισσότερο και πιο μαλακό τυρί, ενώ το κατσικίσιο το κάνει λιγότερο και πιο σκληρό.  Για την παρασκευή Φέτας, η ιδανική αναλογία είναι 70% πρόβειο με 30% κατσικίσιο γάλα. Έτσι το ιδανικό είναι να βάλουμε και από τα δυο γάλατα για να έχουμε ένα τέλειο τυρί, που το προτιμούν περισσότερο οι καταναλωτές. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παρασκευάζεται και σκέτο (μόνο πρόβειο ή μόνο κατσικίσιο) από κτηνοτρόφους και τυροκόμους.

Άλλα μαλακά τυριά είναι ο Τελεμές, το Γαλοτύρι κλπ.

     Παρασκευή παραδοσιακής Φέτας: Το γάλα, μετά το άρμεγμα, σουρώνονταν για να καθαρίσει εντελώς. Η καθαριότητα σε συνδυασμό με την θερμοκρασία του γάλακτος ήταν και είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία της παρασκευής του τυριού. Το γάλα επειδή είναι ευαίσθητο, επιβάλλεται  να είναι πεντακάθαρο και η ιδανική του θερμοκρασία πρέπει να είναι  γύρω στους 25-35  βαθμούς C.

Έτσι φρόντιζαν το γάλα να είναι σε αυτήν την θερμοκρασία και το πύτιαζαν με τη βοήθεια της πυτιάς/μαγιάς, που στα βλάχικα σημαίνει ‘κλιάγκου’. Η μαγιά (ντι αρ.΄ντζ. = από στομάχι) είναι ένζυμο που φτιάχνονταν  από στομάχι κατσικιού ή αρνιού, το οποίο τρέφονταν μόνο με γάλα από τη μάνα του και δεν είχε φάει ακόμη χορτάρι. Το στέγνωναν στον αέρα, έβαζαν αλάτι, κατόπιν το έτριβαν και το έκαναν σκόνη. Για να το χρησιμοποιήσουν, το αραίωναν με νερό. Μπορούσαν επίσης να το διατηρήσουν σε υγρή  ή ξηρή μορφή για μεταγενέστερες χρήσεις.

Έτσι  με αυτή την διαδικασία σε μιάμιση ώρα (σήμερα σε 45 λεπτά) το τυρί έδενε, δηλαδή έπηζε (‘κάσσλου ακ.τσέ’ στα βλάχικα). Αυτό το τυροκομικό υλικό  έμπαινε σε  βαμβακερές τσαντίλες (στρακ.τόρι)  για δυο ώρες, για να φύγουν τα υγρά. Μετά το στράγγισμα, το έκοβαν σε κομμάτια (μπλάνι), τα οποία έμπαιναν  σε ειδική ξύλινη επικλινή  κατασκευή ή σε ξύλινη κουπάνα με σαλαμούρα για ένα εικοσιτετράωρο. Στη συνέχεια  το άλλαζαν στα δοχεία/τενεκέδες μέχρι να φύγουν όλα τα υγρά. Μετά από αυτή την διαδικασία  το έβαζαν σε βαρέλια ή τενεκέδες με την ανάλογη σαλαμούρα από τον ίδιο γάρο και τα σφράγιζαν, αφού τοποθετούσαν στο επάνω μέρος τα καλύτερα κομμάτια.

Πιο παλιά οι κτηνοτρόφοι  διατηρούσαν το τυρί σε δερμάτινα ασκιά  και λέγονταν τουλουμίσιο τυρί (κάσσιου ντι του φοάλι). Επίσης, για την καλή ωρίμανση και συντήρησή του, το αλάτιζαν περισσότερο, το έβαζαν μέσα στο χώμα  και με φτέρη από επάνω. Το άσπρο τυρί ωρίμαζε πιο γρήγορα παλιότερα, γιατί το γάλα ήταν απαστερίωτο, οπότε υπήρχαν  μέσα οι μικροοργανισμοί  που συνέβαλαν  στην πιο γρήγορη ζύμωση.

Σε ένα μήνα μπορούσαν να καταναλώσουν το φρέσκο τυρί, ενώ σήμερα χρειάζεται δυο με τρεις μήνες γιατί η παστερίωση (ήπια θερμική κατεργασία) καταστρέφει τους μικροοργανισμούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην εποχή μας το γάλα  παστεριώνεται σε μεγάλες θερμοκρασίες (63 ως 73 βαθμούς, ανάλογα με τον χρόνο παστερίωσης),  περνιέται από  ειδικούς ψυκτήρες και καταψύχεται  στους 34/35 βαθμούς. Η παστερίωση  είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εξαγωγή του τυριού και αναγκαία λόγω της ραδιενέργειας, της μόλυνσης και των εμβολίων  που χρησιμοποιούνται. Επίσης επιμηκύνει  την διάρκεια ζωής του γάλακτος.

Η Φέτα άντεχε  στο βουνό  λόγω του υψομέτρου και της διατήρησής του στα υπόγεια.  Αξίζει να σημειωθεί ότι η καλύτερη φέτα είναι αυτή που φτιάχνεται από τα τέλη χειμώνα μέχρι και  την άνοιξη,  και αυτό είναι φυσιολογικό γιατί το γάλα είναι ποιοτικό (πλούσια  ανοιξιάτικη βλάστηση με αρώματα).

 (Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα  ‘Ημερήσια’ στις 20-12-2014)

Γιάννης Τσιαμήτρος

Το 3ο από τα έξι μέρη της εργασίας θα δημοσιευθεί την ερχόμενη Κυριακή 18 Ιουνίου.

banner-article

Δημοφιλή άρθρα

  • Εβδομάδας