“Ο Μανώλης” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Νομίζω βρήκα τι πρέπει να γίνει. Στις επόμενες εκλογές, θα βάλετε υποψηφιότητα όλοι, όλοι. Αλλά μην είστε κουτοί…οοοοχιιιιι …οοοοοχιιιιιι για να βγείτε, μην κάνετε αυτό το λάθος! Θα βάλετε υποψηφιότητα, για να ΜΗ βγείτε. Διότι, είναι απλά τα πράγματα. Αν εκλεγείς, θα σε συγχαρούν όλοι. Μπράβο και συγχαρητήρια και από εμένα. Μετά, θα πρέπει να λύσεις τα προβλήματα, γιατί, αν δεν υπήρχανε προβλήματα, και τα χαμε όλα λυμένα, δε θα κάναμε εκλογές, θα κάναμε καλλιστεία, που διαλέγεις και ευκολότερα. Και ως εκλεγμένος, θα πρέπει να τα εντοπίσεις, τα προβλήματα …σε αυτό μείνε ήσυχος, θα σου τα προλάβουν όλοι οι υπόλοιποι. Άλλα θα τα μεγεθύνουν, άλλα θα τα μετριάσουν, αλλά δε βαριέσαι, το πρόβλημα είναι πρόβλημα, δεν έχει «ολίγον», είναι σαν το έγκυος, ή είσαι ή δεν είσαι.
Και πάνω που θα χαρείς ότι βρήκες τα προβλήματα, έχεις σκεφτεί και τις λύσεις, και πάμε να τα ξεκάνουμε… Αντιρρήσεις. Αααα θα πεις μέσα σου, «εξαιρετικά, είμαστε μια ομάδα που δουλεύει»…Αμ δε!! Γιατί θα ακούγονται μόνο αντιρρήσεις, δεν θα έχουν αντιπρόταση: «Δε μ’αρέσει επειδή δε μ’αρέσει, και νομίζω πως δε μ’αρέσει επειδή το λες εσύ». Το οποίο είναι πολύ λογικό. Κάποια μέρα όμως, θα ακουστεί και μια ιδέα, και θα πεις, «ωωω λαμπρά, ας την υλοποιήσουμε. Μπράβο Μανώλη για την ιδέα σου, ανέλαβε να το κάνεις» , ή θα πεις, «εμείς οι τρεις, θα το φέρουμε μαζί εις πέρας». Και τότε δε θα αναλάβει κανείς να εφαρμόσει την λύση, ούτε καν αυτή που πρότεινε ο ίδιος. Η ευθύνη βαραίνει. Τσάμπα βγήκε το «ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια»; Όταν οι λύσεις απαιτούν να σπάσουν αυγά, ξαφνικά όλοι θυμούνται πόσο κουράστηκε η κότα να τα γεννήσει.
Γι αυτό σας λέω. Πρέπει να διοργανωθεί μια καμπάνια ΜΗ εκλογής. Διότι αν τα καταφέρετε και δεν εκλεγείτε, τι είχατε τι χάσατε. Την πρώτη εβδομάδα, θα πάτε να συγχαρείτε συγκινημένοι τον νικητή, και θα φτύνεστε και στον καθρέφτη που θα καταφέρατε τόσο εξαιρετικά. Μετά, όρεξη να ’χεις…από προβλήματα ένα σωρό, προθυμία να τα λύσουμε από μοναχοί μας;;; μπα! Έχουμε το γνωστό: «Απαπαπα τι λες καλέ που θα βγω εγώ όποτε μου πουν αυτοί να πετάξω τα σκουπίδια;;; εγώ νομίζουν τους ψήφισα για να μου πουν πότε θα βγω στον κάδο;; και να στειρώσω την Κανέλα μου;; ξέρεις τι κουταβάκια όμορφα βγάζει το χρυσό μου;;», εσύ, εφόσον δεν εκλεγείς, θα δίνεις δίκιο, γιατί εσύ ξέρεις με τι πόνο μεγάλωσε τη σκυλίτσα της, και χώρια που αν της είχε «κόψει» και είχε ψηφίσει εσένα, κάθε πρωί στην πόρτα της θα ήσουν, να πάρεις τα σκουπίδια να τα πετάξεις με τα χεράκια σου. Ποια πόρτα της;; μα τι λέω, μισές δουλειές! Αφού πήγες μέχρι εκεί, πετάξου στο μπαλκόνι να πάρεις τη σακούλα.
Και το άλλο; το σκέφτηκες; Α, σε τσάκωσα, δεν το σκέφτηκες! Λοιπόν, είναι απλό. Στις μεγάλες πόλεις, αν δουν παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο φωνάζουν την τροχαία, αν δουν παρανομία, φωνάζουν την αστυνομία. Ξε-πε-ρα-σμέ-να πράγματα για πρωτευουσιάνους. Στις πόλεις όπως είναι η δική μας, φταίει για όλα ο Δήμαρχος, άντε που και πού και οι Αντιδήμαρχοι για ποικιλία. Είσαι ατζαμής και ανέβηκες πεζοδρόμιο; ο Δήμαρχος. Γέννησε σκύλα στη πλατεία; ο Δήμαρχος. Δεν αφήνουν οι περίοικοι να τη περισυλλέξει ο κτηνίατρος; Ο Δήμαρχος. Δεν γέννησε; Α! Ο Αντιδήμαρχος. Κλέβουν τα λουλούδια από τα παρτέρια; Ο Δήμαρχος. Οπότε, κατάλαβες; Όταν χάσεις τις εκλογές, θα ‘σαι άρχοντας: Θα ξέρεις όλα τα προβλήματα, δεν θα λύνεις κανένα, αλλά εν δυνάμει θα μπορούσες να τα λύσεις όλα, (μην κοιτάς που δε σ’ αφήνουν), διότι είσαι ένας αετός χωρίς φτερά κατά βάθος.
Και να θυμάσαι, όταν θα τα λες όλα αυτά, πέρα από τους παριστάμενους δεν θα υπάρχει κανείς να σε διαψεύσει, να ανταπαντήσει, να αντιδράσει. Την ώρα που εσύ θα λες αυτά, εκείνοι που θα μπορούσαν κάτι να αρθρώσουν, στύβουν το μυαλό τους ώστε να είναι αποτελεσματικοί. Έτσι είναι όμως, άλλοι στύβουν το κεφάλι, και άλλοι το σκύβουν.
Κι αν σου φαίνεται πλέον τόσο δελεαστικό να χάσεις τις εκλογές, να ξέρεις πως δεν έχει πολλούς «εραστές» αυτό το σπορ. Διότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που δε θα μοιάζει στους υπόλοιπους και μαζί με άλλους όμοιούς του θα θέλει να διορθώσει ό,τι διορθώνεται. Και αυτός, πραγματικά θα προσπαθήσει να κερδίσει, ακόμα και για το δικό σου το καλό.
Εσύ, αυτό που είπαμε. Χαλαρά στο καφενείο, να δαχτυλοδείχνεις τα στραβά που θα νομίζεις ότι βλέπεις.
