“Μέρα Μαγιού – Τρεις μαγιάτικες εικόνες, ένα ΥΓ και μια παραπομπή” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

αἰδώς… ἀχρεῖοι

“Θεσσαλονίκη.

Μάης τοῦ 1936.

Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της.

Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπεργῶν καπνεργατῶν.

Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της.

…

Μέρα Μαγιοῦ μοῦ μίσεψες, μέρα Μαγιοῦ σε χάνω,

ἄνοιξη, γιέ, πού ἀγάπαγες κι ἀνέβαινες ἀπάνω

Στό λιακωτό καὶ κοίταζες καὶ δίχως νά χορταίνεις

ἄρμεγες μέ τὰ μάτια σου τὸ φῶς τῆς οἰκουμένης…” (Γιάννης Ρίτσος: Επιτάφιος).

Ελλάδα.

Μάης του 1944.

Ένας ποιητής, καταμεσίς του δρόμου, μονολογάει τα διακόσια σκοτωμένα παιδιά του.

Γύρω του και πάνω του, βουΐζουν και σφυρίζουν τα όπλα των δολοφόνων.

Εκείνος συνεχίζει το θρήνο του.

“Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμα

με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη

όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.

Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος,

φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,

τον αδερφό σου αντίκρα σου, – με μάνα εσύ κι εκείνος – .

Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου, το σύνορο του κόσμου.

Σ’ αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος.

Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω

(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)

που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους

και θέρισε με μπαταριές, οχτρός ελληνομάχος,

όχι έναν, δυο, ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια…” (Κώστας Βάρναλης: Πρωτομαγιά 1944).

Ευρώπη.

Μάης του 2017.

Μια χώρα, καταμεσίς του δρόμου, καταμετράει τα σκοτωμένα παιδιά της.

Γύρω της και πάνω της, βουΐζουν και σφάζονται στην κοκκινόμαυρη ποδιά της Γερμανίας τα γιουσουφάκια της Ευρώπης.

Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της, χωρίς να θυμάται τα λόγια του ποιητή:

“… αν η ελευθερία

δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας

εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα” (Γιάννης Ρίτσος: Σκοπευτήριο Καισαριανής).

ΥΓ

Αυτόν το Μάη* του 2017, μια ανίερη, ευρωαυτόμολη και υβριδική εξουσία μιας Μολιερικής κατά φαντασία Αριστεράς και ενός κολοβώματος με ειδικές αδεξιότητες της Δεξιάς, που αντιποιήθηκε κάθε ιερό και τα όσιο της ελπίδας του λαού μας, δολοφονεί ολόκληρη την κοινωνία και ιστοριογραφεί, σε αντίθεση με τους Μάηδες της ταξικής το 1936 και της εθνικής το 1944 αντίστασης, το δικό της Μάη της υποταγής, που ονομάζει συμφωνία, ανοίγοντας με τα γερμανικά κλειδιά της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ τα φαρμακερά δηλητήρια της κοινωνικής λεηλασίας και του πρωτογενούς πλεονάσματος της φτώχειας και της υποκρισίας, που μπορούν, πλέον, να πωλούνται ελεύθερα, ακόμα και τις Κυριακές, σε μια εσωτερική υποτίμηση της αξίας του ανθρωπισμού και του ανθρώπου.

* Γράφοντας τις λέξεις “Αυτόν το Μάη” αντανακλαστικά αναδύθηκε στη μνήμη μου το νοσταλγικό τραγούδι “ce mois de mai” (αυτόν το μήνα Μάη) του Clément Janequin (1485 – 1558), που ήταν ξεχασμένο στις νεανικές αποσκευές μου.

Πόσο μακριά έχουμε ταξιδέψει από τότε;

Πόσο μακριά ήμαστε από το όνειρο, ζώντας έναν εφιάλτη μέσα στο όνειρο, σαν το “a dream within a dream” (όνειρο μέσα σε όνειρο) του Edgar Allan Poe, που τελειώνει με τους στίχους:

“O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream?”

(Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν

από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο;) (Μετάφραση: Κώστας Ουράνης);

ΔΑ

Ξημερώνοντας Πρωτομαγιά του 2017, με τον εφιάλτη των μέτρων μέσα στο όνειρο των αντιμέτρων.

———————————————————————————-