“Σκόρπιες σκέψεις σε σειρά” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Μέσω της σύγκρισης εντοπίζουμε ομοιότητες και διαφορές σε ό,τι μας περιβάλει. Συγκρίνουμε καταστάσεις, συμπεριφορές, συνήθειες μεταξύ τους, αλλά τις συγκρίνουμε και με τον εαυτό μας. Η σύγκριση αποτελεί μια από τις μεθόδους για να φτάσουμε στην αυτογνωσία. Παρατήρησα, ότι έχουμε τάση να εντοπίζουμε γρηγορότερα τις διαφορές μας σε σχέση με τους άλλους, παρά τις ομοιότητές μας. Δεν θα έλεγα ότι ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει από τους άλλους, διότι απλούστατα τίποτα δεν μας χωρίζει, όλοι μας έχουμε όμως κάτι που να μας ξε-χωρίζει από τους άλλους. Κάτι στο οποίο διακρινόμαστε.
Τα ταλέντα του καθένα είναι μοναδικά όπως και ο τρόπος που αυτά συνδυάζονται μέσα του και καθρεπτίζονται στη συμπεριφορά του. Θαρρώ πως αν θέλουμε να συνοψίσουμε τι μας ξεχωρίζει από το σύνολο και μας κάνει μοναδικούς, καθώς και το τι κάνει τους άλλους να διακρίνονται στα μάτια μας, θα πρέπει να προβάλλουμε την καλοσύνη, την ευγνωμοσύνη, την ικανότητα, την αντίληψη, την ειλικρίνεια και την εχεμύθεια. Ο καθένας μας τα διαθέτει σε διαφορετικό βαθμό, τα ανακαλεί υπό διαφορετικές συνθήκες, απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους, σε κάποιους εμπνέονται από εξωτερικό παράγοντα ενώ κάποιοι το φέρουν μέσα τους. Δεν νομίζω να έχει να κάνει με τις αξίες του καθενός, διότι θεωρώντας ότι γαλουχούμαστε με τα ίδια ιδανικά και παραδόσεις πάνω-κάτω έχουμε τις ίδιες. Αυτό που διαφοροποιείται στον καθένα μας είναι η ιεράρχηση αυτών των αξιών, και αυτή η ιεράρχηση υποκινεί τη συμπεριφορά μας και τις αποφάσεις μας.
Θα μου πείτε, πώς σου ήρθε τώρα όλο αυτό τώρα που μπαίνει η άνοιξη,,, μου ήρθε λοιπόν, γιατί έτυχα μπροστά σε μια σύγκριση δυο προσώπων, στην οποία είχα αντίρρηση περί της ομοιότητάς τους. Αντέδρασα λοιπόν λέγοντας «Δεν μοιάζουν. Δεν έχουν ούτε τα ίδια κίνητρα, ούτε ακολουθούν τις ίδιες μεθόδους». Ξαφνιάστηκα με την απάντησή μου και κατόπιν παρατήρησα ότι είχα, χωρίς να το κάνω επίτηδες, συγκεντρώσει όλες τις αρετές ή τουλάχιστον την απουσία τους σε δυο μόνο χαρακτηριστικά που μας παρακινούν να δράσουμε. Παρατήρησα επίσης ότι δεν έθιξα τον στόχο. Ίσως γιατί ο στόχος μπορεί να είναι ίδιος και για τους δυο, το κίνητρο όμως να διαφέρει και οι μέθοδοι να ποικίλλουν. Κίνητρο και μέθοδοι λοιπόν.
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα… όταν άνθρωποι διαφορετικοί ως προς τα κίνητρα, τις πρακτικές θα τύχει να έχουν στο μέλλον τον ίδιο στόχο… και αν στον έναν προσφέρεται από νωρίτερα η δυνατότητα να υποσκελίσει τον άλλον, να τον δυσκολέψει, ή έστω βρε αδερφέ να μην τον διευκολύνει… τι γίνεται; Ποιος προφυλάσσεται, ποιος κινδυνεύει και ποιος επαγρυπνά; Ο,τι και να κάνουμε ξαναγυρνούμε πάντα στην ατέρμονη πάλη του Καλού ενάντια στο Κακό. Του Δίκαιου ενάντια στο Άδικο.
Κάποιες φορές περνά από το νου μου ότι το κακό κερδίζει στο τέλος, επειδή το διαπράττουν ανεύθυνοι αδίστακτοι άνθρωποί, και ας το παραδεχτούμε, οι νίκες του είναι τόσο θορυβώδεις και εντυπωσιακές όσο είναι και προσωρινές. Στην πραγματικότητα όμως, δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει.
Τι λαμπρότερο, μονιμότερο και γλυκύτερο από την παρηγοριά του Πάσχα. Το σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός, το φως όμως δεν εξηγείται ως έλλειψη σκοταδιού: είναι φανερό ποιος ορίζει ποιον.
