Στις μουσικές ράγες των “Εννιά και πέντε”. Μια εκρηκτική παράσταση με “σταθμό” τη Βέροια
Δήμητρα Σμυρνή
Είπαν πώς είναι η καλύτερη μουσική παράσταση των τελευταίων χρόνων. Κι όμως η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπούλου και Οδυσσέας Ιωάννου στο Χώρο Τεχνών της Βέροιας, σ’ ένα μουσικό ταξίδι, όπου ο λόγος αγκάλιασε τη μουσική και της έδωσε τη διάσταση εκείνη που σμίγει τη σκέψη με το συναίσθημα, τον προβληματισμό με την απόλαυση, το γέλιο με τη συγκίνηση.
Μια εμπνευσμένη παράσταση που ανεβάζει μοιραία τις απαιτήσεις των θεατών, αφού η σύγκριση θα γίνεται αυτόματα με άλλες συναυλίες που θα ακολουθήσουν.
Και μιλάμε για παράσταση και όχι για συναυλία, γιατί το δέσιμο, η άποψη, η ευαισθησία, η κίνηση, όλα οδηγούν στη θεατρική διάσταση, που ο Παντελής Βούλγαρης που τη σκηνοθέτησε θέλησε να δώσει.
«Εν αρχή ην ο λόγος». Και δεν είναι συνηθισμένο να σε καθηλώνει ο λόγος, όταν περιμένεις ν΄ ακούσεις το Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
Ο λόγος του Οδυσσέα Ιωάννου, που έγραψε τα κείμενα και τα απέδωσε ο ίδιος στη σκηνή, δένοντάς τα απόλυτα με τα τραγούδια, λόγος γεμάτος ευαισθησία, δυνατός, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς αλλά αποπνέοντας μια λεπτή συγκίνηση, έκανε μια βαθιά τομή στην ιστορική πραγματικότητα των τελευταίων σαράντα χρόνων.
Παίζοντας με τη μνήμη, άλλοτε με τα μάτια του μικρού παιδιού, άλλοτε με του νέου, άλλοτε με του ενήλικα, έδωσε εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και τις ζωές μας, οδηγώντας μας στο σημερινό αδιέξοδο.
Και η μουσική έδεσε με το λόγο κυλώντας το τρένο των « Εννιά και πέντε», όπως ονόμασαν την παράστασή τους οι συντελεστές της, πάνω στις ράγες, με σταθμό αυτήν τη φορά την πόλη μας.
Με γεμάτες τις δυο πλατείες και τον εξώστη του, ο Χώρος Τεχνών πρόσφερε στο Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αυτόν που μεγάλωσε μουσικά εδώ και σαράντα χρόνια όχι μόνο τη γενιά του αλλά και τις επόμενες, ένα κοινό που τον αποθέωσε για τρεις ώρες!
Με τη φωνή του να πλημυρίζει το χώρο, έχοντας φτάσει πια στο απόγειο της ερμηνευτικής του ωριμότητας, με τις λεπτότερες συναισθηματικές αποχρώσεις στα ερωτικά του τραγούδια, και τις εκρηκτικότερες στα τραγούδια της οργής, όπως η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, ο «δικός μας Βασίλης» κατέθεσε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του, σε απόλυτη επικοινωνία με τον κόσμο.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου αστραφτερή, χαρισματική όχι μόνο ως φωνή αλλά και ως σκηνική παρουσία, ένα κράμα αισθησιακής θηλυκότητας και παιδικού αυθορμητισμού συνάμα, στάθηκε επάξια δίπλα στον Παπακωνσταντίνου, αναδεικνύοντας στο έπακρο τις φωνητικές και ερμηνευτικές της δυνατότητες.
Και τα τραγούδια – «γιατί τα τραγούδια είναι η πατρίδα μας» είπε ο Οδυσσέας Ιωάννου- αγκάλιασαν ένα πλατύ φάσμα ήχων και στίχων ξεκινώντας βαθιά από την παράδοση, για να φτάσουν τους μεγάλους ποιητές μας και τους μεγάλους συνθέτες μας.
Με κυρίαρχο το βιολί, να υπογραμμίζει συναισθηματικά πότε το λόγο και πότε το τραγούδι, η εξαιρετική ορχήστρα – βιολί και τραγούδι Μαίρη Μπρόζη, πιάνο Ανδρέας Αποστόλου, Γιώργος Θεοδωρόπουλος, ντραμς και κρουστά Στέφανος Δημητρίου, ηλεκτρικό μπάσο Βαγγέλης Πατεράκης, κιθάρες και πνευστά Γιάννης Αυγέρης, ενορχήστρωση Ανδρέας Αποστόλου- δεμένη απόλυτα και μουσικά και σκηνικά, συμπλήρωσε και καδράρισε καθοριστικά τους τρεις δημιουργούς, οδηγώντας σ’ ένα αισθητικό αποτέλεσμα απόλυτης πληρότητας.
«Χρωστάμε στους ποιητές μας, όχι στους δανειστές μας» έστειλε το μήνυμα στον κόσμο, που τον χειροκροτούσε μέσα σε μια εκρηκτική ατμόσφαιρα ο Βασίλης. «Ζητάμε όχι ελεημοσύνη αλλά δικαιοσύνη!»
Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης… «Της Δικαιοσύνης Ήλιε»… Στιγμές από μια άλλη εποχή, όπου το τραγούδι πυρπολούσε τις συνειδήσεις και τις ψυχές, θύμισε το φινάλε της παράστασης, καθώς ο κόσμος όρθιος τραγουδούσε, ξυπνώντας θαρρείς από βαθύ ύπνο και διεκδικώντας έστω με το τραγούδι το δίκιο του.
Φωτογραφίες: faretra.info
