Πολιτισμός
Ηλίας Τσέχος – Αντώνης Δ. Σκιαθάς…Μια κουβέντα, μια συνέντευξη!
Ας υποθέσουμε ότι έχετε απέναντί σας τον εαυτό σας όταν ήταν παιδί και πρέπει να τον συστήσετε σε άλλους. Τι θα λέγατε; Άλλαξε κάτι από τότε;
Μικρέ μου, παιδί μου, πως να σε συστήσω στους άλλους, ήταν λίγοι, είναι πολλοί…Δεν μεγάλωσες, από τότε υπεύθυνα ευαίσθητος μεγάλων θεμάτων, βαθέα ονείρων, εξόδων, χορεύοντας παράλια του Πόντου, χρέη του πατέρα, παράπονα μη εναγκαλισμών κι από τους δυο παππούδες, νωρίς αδικοχαμένους, ξεριζωμένους, πικρία που βιβλία ήθελα ανάγνωσης και δεν ερχόταν, τώρα, με περιβάλλουν 16.000 τόμοι της βιβλιοθήκης ” Ηλίας Τσέχος ” Γιαννακοχωρίου…Αγαπητοί μου, λυπούμαστε που δεν μεγαλώσατε, χαιρόμαστε που δεν μεγαλώσαμε σαν όλα τα άλλα ” σάπια ” φρούτα…Ωραίος ωραία να αλλάζουν αλλαγές!
Πώς ακούτε την ποιητική φωνή σας διαβάζοντας τους στίχους σας;
Εννοείτε από τα 3-4 βιντεάκια που βόσκουν στο you tube και τα 2 Ντοκιμαντέρ του βραβευμένου Ηλία Ιωσηφίδη πάνω στη ζωή κι ανάμεσα στην ποίηση μου και όχι από τις ζωντανές ποιητικές συναντήσεις που με οργώνουν Πέλλα, Ημαθία, Θεσσαλονίκη, στα στερνά 17 μου χρόνια! Ναι, ακούω δυο φορές τον κόσμο, ζωγραφίζουμε ηχοχρώματα κλέβοντας διάρκειες, ακούμε μια φωνή που δεν ανατέλλει για να δύσει, ακούμε πως μας ακούν και νιώθουμε να χάνεται η φωνή μας στις φωνές σας.
Επίγονο ποιων ποιητών θεωρείτε τον εαυτό σας;
Επίγονος της ποίησης νοσταλγεί το κορμί του αέρα μου να πνέει, λαχτάρησα και λαχταρώ αντάμα με τους πρώτους έως τους τελευταίους ποιητές, ναι, συναντήθηκα με πολλούς πανάξιους, άξιους και ” ανάξιους ”, ορυζώνες, οπωρώνες… Εντός κι εκτός των συνόρων, λοιπόν, ας απαντήσουν κι άλλοι, άλλοι επιγόνου εποχής
Η ποίηση αδικεί τον ποιητή καθώς δεν μπορεί να τον θρέψει. Εσείς πώς την αντιμετωπίζετε επαγγελματικά στο βίο σας ;
Η ποίηση δεν θα ακολουθεί την πεπατημένη. Θρέφει το χρόνο με αιώνες, γνωρίζει καλά τις δίσεκτες κοινωνίες, τα ποταπά χαρακτήρων και χαρακτηρισμών, τρέφει τη γλώσσα, φιλοσοφεί, κράζει τον πόλεμο, μας καλεί σε όσα τις λείπουν, να την θρέψουμε θέλει, έτσι την ερωτεύτηκα και της εξομολογήθηκα εξ αρχής, ο επαγγελματικός μου βίος ανεπάγγελτος, δημόσια ή ιδιωτικά μίας ψωριάρας σύνταξης που θα ΄ρθει και ο μαρασμός αυτών που έχουν, που δεν τα δικαιούνται, δεν τα μοιράζουν…Επιφώνημα ! Η δυστυχία ας αναζητεί χαρά και η χαρά τη δυστυχία της, κυρίως μη φερόμαστε διεφθαρμένα.
Πώς σας επισκέπτονται οι ιστορίες που γράφετε γι΄ αυτές;
Φορούν ρούχα που δεν μας αρέσουν, κουβαλούν όλες τις τέχνες, παιδεύουν θεότρελα, βολτάρουν στα φλερτ, δακρύζουν πραγματικά, δεν έχουν άλλο μερτικό από το να καταφτάνουν, εαρινή ισημερία πάντα, ας το αποκαλύψω, εγώ τις επισκέπτομαι και είμαι ανοιχτό σπίτι ιστορώντας…
Η αρματωσιά των ποιητικών σας διαδρομών σε τι διαφέρει από αυτές των ομότεχνων σας;
Στ΄άρματα Στ΄άρματα / Εμπρός στο αγώνα…Τους απουσιάζει η ” Πολιτική ” ποίηση, άρα απουσιάζουν, κυνηγούν την αποδοχή άρα δεν θα την έχουν, η μαζοποίηση φόρμας και περιεχομένου μας αφήνει αδιάφορους, καλά, η ποίηση σήμερα γράφεται και διαβάζεται για όσα δεν λέει ή γιατί δεν τα λέει και κρίμα και ζημιά , όπως λέγαμε: ούτε γάτα ούτε ζημιά…Τέλος ερώτηση, μη με διαολίζεις…
Ο χώρος της ποίησης και της λογοτεχνίας, όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι τόπος μικρών και μεγάλων αψιμαχιών. Εσείς πώς τις βιώνετε;
Με διαολίζεις!!! Χαχαχα…Αψιμαχίες μικρές ή μεγάλες, αψιμαχίες γεννούν. Απέχω αυτών των ” πρωινάδικων ”, ούτε λαγός ούτε φτέρη, ”βρομίζουν” άθελα, εκ του ασφαλούς συμβαίνουν, ας συμβαίνουν, όλοι γνωρίζουμε λόγους κι αιτίες, δεν ισχυροποιούν τίποτα ψαρεύοντας νεκράς θαλάσσης, ναι, όλος προστρέχω προς δοκίμια, που τόσο έντονα απουσιάζουν από τεχνίτες, πρωτομάστορες. Αψιμάχησα; Βαθιά μέσα στη φύση Βερμίου χαμένος;
Η ποίηση έχει διάρκεια και διαδρομή. Εσείς πώς έχετε σχεδιάσει την πορεία σας προς την ολοκλήρωση του έμμετρου αγώνα που επιτελείτε; Πώς ορίζετε το ποίημα που “αντέχει τον χρόνο”;
Ο χρόνος είναι που γεννά ό,τι διαρκεί, όσο διαρκεί, όποια διαδρομή κι αν πάρει και έχει σκέλη μακρά, απλώνονται παντού και μακρινά βαδίζει, πορείες ζωγραφίζει και μελοποιεί, νύχια βαθιά αποφασίζει, η ποίηση του λέει ναι, αυτός το σχεδιάζει σαν ποίημα που “αντέχει τον χρόνο” και ποίημα που “αντέχει στον χρόνο”, ι σ ο δ ύ ν α μ α! Δεν σχεδίασα ποτέ, σχέδιο ήμουν, δεν άργησα ποτέ, δεν απουσίασα, έσωσα πολλές φορές το μέλλον, θέλω να φύγω γράφοντας, κλαίγοντας και γελώντας, όλος ο καημός ανάγνωση να γίνει του δικαίου, ο κόσμος δεν αλλάζει, δεν μας αλλάζει ο κόσμος, τραβώ κουπί να γιατρευτώ, θάλασσα πλανιέμαι, μόνον οι ποιητές στα ποιήματα πεθαίνουν και πριν το τέλος λεν ” δεν πρόλαβες ”! Πως ορίζεται η δύναμη της ποίησης; Μόνον όταν θεραπεύεσαι , όσο σε πληθαίνει…
Στον επέκεινα χρόνο πού νομίζετε ότι θα βρίσκατε το πορτρέτο που ο ίδιος φιλοτεχνείτε;
Πέρα , μακριά, μεταθανάτια, ολόγυρα πετώντας,βαθιά στον Άδη κατεβαίνοντας, στον άλλο κόσμο που με περιμένει, οι πιο σπουδαίοι είναι εκεί, με έχουν ήδη κορνιζώσει …Δίχως το εγώ μου, το εμείς που τόσο σεβαστήκαμε και τόσο έχει μας τιμωρήσει, χωρίς τον βλάκα έρωτα, την διαιώνιση του είδους, τον βούρκο καπιταλισμό, άδικα αίμα σκοτωμένο των συνόρων, θρησκειών, εμπόρων, μες στην αμάθεια άρχοντας και δίχως συνεντεύξεις, που τάχα σε πεθαίνουν για να ζήσουν . Κανείς , μα κανείς δεν έριξε θεμέλια στις λέξεις, όλοι μας πιθανότητες που θέλουν να ζήσουν…
