Φωτογραφίες: Πέτρος Κουμπλής
Η ανεξάντλητη φωτογένεια των ελληνικών νησιών και η μυθολογική τους διάσταση είναι οι δύο ζωτικοί παράγοντες που τροφοδοτούν την τέχνη του Πέτρου Κουμπλή. Οι εικόνες του είναι ποιητικές και εκπλήσσουν με τη διαφορετικότητα της αισθητικής και την έντασή τους σε κάδρα μνημειώδη και επιβλητικά.
Τα πρότζεκτ του έχουν ταξιδέψει σε διεθνή μίντια και έντυπα και του εξασφαλίζουν μια θέση στη νέα γενιά σύγχρονων φωτογράφων που υπηρετούν την φωτογραφία ως τέχνη. Ο ίδιος παραμένει πιστός στις βασικές αρχές του και την ατμόσφαιρα που αποκαλύπτεται μέσα από την αθέατη ομορφιά του τοπίου και εξερευνά μακριά από την προφανή, κλισέ διαδρομή, την ανάδειξή της.
Ο Πέτρος Κουμπλής έχει πει: «Η φύση μας έχει δώσει τα δικά της σύμβολα, μικρά φυσικά μνημεία που ξυπνούν μέσα μας αυτή την αρχέγονη μνήμη. Παντού στον κόσμο, κάθε κοινωνία και κάθε τόπος μεταφέρει αυτά τα σύμβολα με έναν περισσότερο η λιγότερο αφηρημένο τρόπο, έχοντας δώσει πολιτισμικές, θρησκευτικές ή απλά συναισθηματικές ιδιότητες στη φύση που τους περιβάλλει. Μέσα από τις δουλειά μου εγώ έχω μονάχα να ξυπνήσω τα αρχέτυπα της δικής μου μνήμης».
Το «Ανάμα», το τελευταίο του πρότζεκτ το οποίο συστήνει και παρουσιάζει στο LIFO.gr, είναι η φωτογραφική του σπουδή πάνω σε ένα από τα πιο εμβληματικά και πνευματικά φορτισμένα νησιά μας, την Τήνο: ANAMA ανάμα [ana:ma] greek ~ nn ~ spring water ~ streams of tears / wisdom ~ communion wine.
Το τοπίο της Τήνου διατηρεί, με τη λιτότητα του, την άχρονη μνήμη μιας πρώιμης συνείδησης. Οι δυνατοί άνεμοι ακόμα ψιθυρίζουν ξεχασμένους μύθους, όπως εκείνος του Κάλαϊ και του Ζήτη, τα δίδυμα αδέρφια του Βορέα και της Ωρείθυιας, που πέθαναν στην Τήνο από το χέρι του Ηρακλή. Ο πατέρας τους, θεός του βόρειου ανέμου, άφησε το παλάτι του στη Θράκη και ξεκίνησε να τους αναζητά, μαθαίνοντας την τραγική αλήθεια μονάχα όταν έφτασε την Τήνο. Κλαίγοντας από τον πόνο του, άνοιξε τους ασκούς και άφησε τους ανέμους ελευθέρους.
Είναι οι ίδιοι άνεμου που από εκείνη την εποχή συνεχίζουν να δέρνουν το βουνό όπου οι γιοί του κείτονταν, καθώς και όλο το νησί. Οι φωνές τους μπορούν ακόμα να ακουστούν, γιατί μεταμορφώθηκαν και οι ίδιοι σε ανέμους, και οι στύλοι πάνω από τους τάφους τους λέγεται ότι κουνιόντουσαν όποτε ο άνεμος φύσαγε απ’ το βορά. Αρχαίες προσωποποιήσεις των ανέμων, σχηματίζουν ένα τοπίο ρευστό αλλά στέρεο, απατηλό αλλά αιώνιο.
Από το άγριο, δαρμένο απ’ τους ανέμους βόρειο κομμάτι του νησιού μέχρι το νότο, το τοπίο της Τήνου ανοίγει την πόρτα προς μια συναισθηματική ερμηνεία της μορφής του, σε σχέση με μια συνεχή μεταμόρφωση η οποία ξεκίνησε από το πρωταρχικό ξύπνημα της συνείδησης των πρώτων αποίκων του νησιού, πριν από χιλιάδες χρόνια, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα από τα δικά μας μάτια.
Αυτή η πόρτα, που τόσο μυστικά ανοίγεται στη διαίσθηση μας, προκαλεί μια ενδοσκόπηση της σχέσης μας με τη φύση και την ρευστότητα της μορφής της. Είναι κάτι που απευθύνεται στην δική μας πρωταρχική εμπειρία, όχι σαν μεμονωμένα άτομα, αλλά σαν μια συνεχή παρουσία που συνειδητοποιεί τη δομή ολόκληρης της ύπαρξης, συνεχή μέσα στην αιώνια μεταμόρφωση της μορφής των δίχως όρια εκφράσεων της.
Στην καρδιά του Αιγαίου, όπου οι άνεμοι κυριαρχούν στο αρχιπέλαγος το καλοκαίρι, στο νησί της Τήνου, όπου ο Αίολος λέγεται ότι είχε το παλάτι του, μέσα στα σύννεφα που κρύβουν την κορυφή του Τσικνιά, του ψηλότερου βουνού της, 700 μέτρα ψηλότερα από τα απότομα βράχια που την εποχή του Ομήρου ήταν γνωστά ως Γυραιές Πέτρες. Σύμφωνα με το μύθο ήταν ακριβώς εδώ που ο Ποσειδώνας σκότωσε τον Αίαντα, κατά την επιστροφή του από την Τροία, τιμωρώντας τον για την ασέβεια του κατά τον πόλεμο. Ο στόλος του συνάντησε μια καταιγίδα έξω από την Τήνο, την οποία είχε στείλει ο Δίας μετά από παράκληση της Αθηνάς. Ο Αίαντας σώθηκε σκαρφαλώνοντας σε έναν από τους βράχους του νησιού, μέχρι που ο Ποσειδώνας τσάκισε το βράχο με την τρίαινα του σκοτώνοντας τον και δημιουργώντας το σημερινό τοπίο κάτω από τον Τσικνιά. Ένα νησί σχηματισμένο από τους μύθους. Ένα τοπίο μύθος από μόνο του. petroskoublis.com Πηγή:
