Life

Όλυμπος. Η μαγεία της διαδρομής ανηφορίζοντας απο τα Πριόνια προς τον “Καλόγερο”

23/11/2016, 09:31

Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης

Η μαγευτική φθινοπωρινή φορεσιά της φύσης στο Πυρήνα του Εθνικού Δρυμού του Ολύμπου, η απερίγραπτη θέα που αντίκρισαν τα βλέμματά μας από τα 2.000 και πλέον μέτρα υψόμετρο.

Η αίσθηση του περπατήματος πάνω στο πρώτο χιόνι της χρονιάς, που κάλυπτε την Αλπική ζώνη του βουνού, η ομορφιά της εικόνας των χιονισμένων κορυφών που βλέποντάς τα θεωρούσες πως βρίσκονταν σε πολύ κοντινή απόσταση.

Η επιθυμία και των υπόλοιπων μελών της ορειβατικής μας ομάδας, που δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη δραστηριότητα της 13^ης -11-2016, να περάσουν μέσα από το «Μαυρόλογγο» αυτή την εποχή του φθινοπώρου.

Τέλος, ο σκοπός της ομάδας να περπατηθούν, μέχρι το τέλος του χρόνου, όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές του βουνού των θεών, προτού το πολύ χιόνι τις κάνει δύσκολα προσβάσιμες.

Όλα τα παραπάνω μας προκάλεσαν να αποφασίσουμε να εκδράμουμε και πάλι στον Όλυμπο, προγραμματίζοντας αυτή τη φορά μια άλλη ανάβαση, από εκείνη που πραγματοποιήσαμε τη Κυριακή που μας πέρασε προς το χιονισμένο «Λιβαδάκι».

Σειρά αυτή τη φορά είχε ο «Καλόγερος» ( υψ. 2.701 μ. ).

Φύγαμε, μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός», από τη Βέροια στις 06.00΄ το πρωϊ της Κυριακής, 20-11-2016, με προορισμό τα «Πριόνια» Ολύμπου.

Βέροια – Λιτόχωρο – «Πριόνια» ήταν η οδική διαδρομή μας. Φτάνοντας στον προορισμό μας, βρήκαμε το χώρο του parking σχεδόν άδειο. Είχε όλα κι όλα ένα αυτοκίνητο, πέρα από τα δικά μας και συναντήσαμε μόλις τρείς νεαρούς έτοιμους να ξεκινήσουν την ανάβασή τους. Είχε περισσότερη ψυχρούλα από εκείνη της προηγούμενης Κυριακής.

Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και ο καιρός έδειχνε να είναι θαυμάσιος καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Σταθμεύοντας τα αυτοκίνητά μας στη θέση «Πριόνια» που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, 5 άνδρες και 2 γυναίκες, για την προγραμματισμένη ανάβαση της μέρας.

Πήραμε τα απαραίτητα, γεμίσαμε τα παγούρια και ξεκινήσαμε την πορεία μας μπαίνοντας στο Ευρωπαϊκό Μονοπάτι «Ε 4», το πιο πολυσύχναστο του Ολύμπου. Η διαδρομή μας μέχρι το ξέφωτο που βρίσκεται στα 1.720 μέτρα υψόμετρο ήταν πιστό αντίγραφο εκείνης που κάναμε πριν από 7 μόλις μέρες.

«Πριόνια» ( υψ. 1.100 μ.) – μονοπάτι «Ε4», που σε πολλά τμήματά του ήταν σκεπασμένο με τα πεσμένα πολύχρωμα φύλλα των δένδρων – θέση «Πηγαδούλι» ( υψ. 1.360 μ.), με το κιόσκι και τη βρύση με το τρεχούμενο νερό – έξοδος από το «Ε4» και συνέχεια της πορείας στο με πολύ καλή σήμανση αριστερό μονοπάτι, ακολουθώντας την κατεύθυνση που έδειχνε η πινακίδα με ένδειξη «Μαυρόλογγος-Λιβαδάκι» – περάσματα από δάση με εναλλασσόμενα είδη δένδρων, όπως οξιάς, κωνοφόρων κ.α. – περάσματα από ρεματιές του «Μαυρόλογκου» – πέρασμα από σημεία που ονομάσαμε «νεκροταφεία» των δένδρων, με τους εκατοντάδες και πλέον πεσμένους κορμούς να κείτονται σκορπισμένοι παντού στην περιοχή και να έχουν πάνω τους «αποτυπωμένα» τα σημάδια της πολυκαιρίας – πέρασμα από το κομμάτι εκείνο της διαδρομής που ήταν ολότελα σκαμμένο από τα αγριογούρουνα που είχαν, όπως φαίνεται, επισκεφτεί την περιοχή – τέλος, μετά από μια ανηφορική πορεία 1 ώρας και 40 λεπτών από τη θέση «Πριόνια» φτάσαμε στο ξέφωτο ( υψ. 1.720 μ.), εκεί που διακλαδίζονται τα μονοπάτια με διαφορετικούς προορισμούς.

Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής επικρατούσε η παγερή δροσιά, η πρωϊνή εκείνη υγρασία της εποχής και σε κάθε μας βήμα αντικρίζαμε και μια διαφορετική εικόνα τοπίου. Από κάποια ανοίγματα μπορούσαμε να θαυμάσουμε την απερίγραπτη εικόνα των απέναντι ψηλότερων κορυφών του Ολύμπου που είχαν λιγότερο αυτή τη φορά χιόνι από εκείνο που βλέπαμε πριν από 7 μέρες.

Στο ξέφωτο μία ολιγόλεπτη στάση, φωτογραφίες, απόλαυση της γύρω θέας απο ψηλά. Μπάρες δημητριακών, φρούτα και γεμιστά μπισκότα περιείχε το menu μας στα 1.720 μέτρα υψόμετρο.

Στη συνέχεια πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που στα 200 περίπου μέτρα χωριζόταν σε δύο. Το δεξιότερο με κατεύθυνση προς το «Καλόγερο» και το αριστερό με κατεύθυνση προς το « Λιβαδάκι», αυτό που περπατήσαμε την Κυριακή που μας πέρασε επιστρέφοντας από τα 2.100 μέτρα υψόμετρο.

Μπήκαμε στο μονοπάτι δεξιά με κατεύθυνση το «Καλόγερο». Μένοντας τελευταίος πίσω από τη Μαρία και τη Φωτεινή, «σκούπα» της ομάδας όπως λέμε εμείς οι ορειβάτες, είχα όλο το χρόνο να φωτογραφίζω το κάθε τι που βλέπαμε και να βιντεοσκοπώ κάποιες στιγμές της πορείας- διαδρομής μας.

Δεν κάναμε παραπάνω απο 30΄ πορείας στο μονοπάτι με κατεύθυνση τον «Καλόγερο», όταν οι προπορευόμενοι : Τοτός ο αρχηγός μας, Θανάσης το GPS της ομάδας, Αντώνης ο αναρριχητής, Γιώργος Γ. ο δυνατός – παντός καιρού, με ενημέρωσαν μέσω ασυρμάτου πως βρίσκονταν σε ένα ανήλιο βραχώδες και με μεγάλη κλίση ανηφορικό κομμάτι που θα δυσκόλευε τις γυναίκες στο πέρασμά του, επειδή δεν είχαν τη στιγμή εκείνη μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό για τέτοιες περιπτώσεις.

Μου πρότειναν να τις οδηγήσω στο μονοπάτι με κατεύθυνση το «Λιβαδάκι» και από εκεί να ανηφορίσουμε για τον «Καλόγερο». Η διαδρομή αυτή είναι μεγαλύτερη σε απόσταση, αλλά πιο ήπια χωρίς επικίνδυνα περάσματα. Μια ολιγόλεπτη σύσκεψη και αποφασίσαμε, εγώ με τις δύο γυναίκες, να κατευθυνθούμε προς το «Λιβαδάκι» ( υψ. 2.100 μ.) και από εκεί να συνεχίσουμε για το «Καλόγερο» ( υψ. 2.701 μ.).

Έτσι, στο σημείο εκείνο γίναμε δύο ομάδες. Η Α΄ ομάδα, οι προπορευόμενοι, οι τολμηροί και η Β΄ ομάδα, εγώ η «σκούπα» μαζί με τις δύο γυναίκες. Μπήκαμε, εμείς η Β΄ ομάδα, στο μονοπάτι για τα 2.100 και αφού περάσαμε από τα γνωστά σε μας περάσματα που κάναμε πριν από 7 μέρες, φτάσαμε στο μεγάλο πλάτωμα με το μικρό καταφύγιο του ΕΟΣ Λιτόχωρου που βρίσκεται στη θέση «Λιβαδάκι».

Χρειαστήκαμε 2 ώρες και 15΄ ανηφορικής πορείας από το ξέφωτο για να φτάσουμε εκεί. Στάση για ξεκούραση. Φωτογραφίες, επιφωνήματα θαυμασμού στη θέα της απερίγραπτης γύρω εικόνας που μας χάριζε η ηλιόλουστη μέρα. Σάντουϊτς, ξηροί καρποί, φρούτα, ήταν ό,τι το καλύτερο στα 2.100 μ. υψόμετρο.

Απαλλαγήκαμε από τα παραπανίσια αντιανεμικά που φορούσαμε μέχρι το σημείο εκείνο, που ήταν αναγκαία στα περάσματα μέσα από ανήλια κομμάτια της διαδρομής και μέσα από μεγάλα τμήματα δάσους. Ο καιρός και η θερμοκρασία «έδειχναν» πως θα ήταν καλύτερη η ανάβαση χωρίς τα περιττά και φορώντας μόνο ένα στεγνό ισοθερμικό.

Δεν κάναμε παραπάνω από 20 λεπτά στάση κοντά στο μικρό καταφύγιο και πήραμε στη συνέχεια το ανηφορικό μονοπάτι με κατεύθυνση το «Καλόγερο». Στη κορυφή «Σημαιοφόρος» ( υψ. 2.381 μ.) φτάσαμε μετά από 40 λεπτά πορείας.

Η θέα από δω απερίγραπτη. Εικόνες αμέτρητες. Όπου και να γυρνούσαμε το βλέμμα μας αντικρίζαμε και μία διαφορετική εικόνα μαγείας.

Φαίνονταν όλες σχεδόν οι κορυφές του Ολύμπου.

Από τα αριστερά μας προς τα δεξιά : ο «Πάγος» ( υψ. 2.676 μ. ), ο «Άγιος Αντώνιος» ( υψ. 2.815 μ.) με το Μετεωρολογικό του που μόλις διακρίνονταν, το «Σκολιό» (υψ. 2.904 μ.), η «Σκάλα», ένα τμήμα της «Κακόσκαλας», η απότομη και σχεδόν κάθετη πλαγιά του περάσματος προς την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, ο «Μύτικας» (υψ. 2.918 μ.), τμήμα απο το «Στεφάνι» ( υψ. 2.911 μ.), η «Τούμπα», το καταφύγιο του «Αποστολίδη» που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του Ελλαδικού χώρου, ο «Πρ. Ηλίας» ( υψ. 2.787 μ.), ένα μικρό κομμάτι από το «Οροπέδιο Μουσών» και κοιτώντας ακόμη δεξιότερα βλέπαμε όλη η κορυφογραμμή που τη περπατάμε όσες φορές ανηφορίζουμε για το «Οροπέδιο» περνώντας από το «Γομαρόσταλο».

Χαμηλά βλέπαμε την απέραντη απέναντι πλαγιά του μεγαλύτερου τμήματος του Πυρήνα του Εθνικού Δρυμού του Ολύμπου με τα καταπράσινα κωνοφόρα δένδρα του και ανάμεσά τους να ξεπροβάλλει το γκρίζο των απόκρημνων βράχων.

Ακόμη χαμηλότερα στο βάθος, βλέπαμε το κομμάτι του δρόμου μεταξύ Παλιού Αγίου Διονυσίου και «Πριόνια», ένα τμήμα δηλαδή του μοναδικού ασφαλτόδρομου που ξεκινά από το Λιτόχωρο και καταλήγει στο parking της περιοχής που εκείνη τη στιγμή είχε λιγοστά αυτοκίνητα.

Βλέπαμε επίσης και τις κόκκινες σκεπές των μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού κτισμάτων, καθώς και του μοναδικού μαγαζιού για φαγητό στη θέση «Πριόνια».

Ταξιδεύοντας το βλέμμα μας ακόμη δεξιότερα μέσα απο ένα άνοιγμα του ρέματος και πιό πέρα βλέπαμε τον κάμπο της Πιερίας με τα χωριά της και την Κατερίνη με τα λιγοστά συννεφάκια από πάνω τους. Στο βάθος διακρίναμε, όσο μπορούσαμε, το Θερμαϊκό, τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχειά της προς τα δεξιά το πρώτο πόδι της συννεφιασμένης Χαλκιδικής.

Διακρίναμε, επίσης και τη μύτη της κορυφής Άθως του Αγίου Όρους να ξεπροβάλλει πάνω από τα σύννεφα. Κάνοντας το γύρο με το βλέμμα μας από τα ψηλά, βλέπαμε ένα τοπίο όλο σύννεφα και τη κορυφή του Κίσαβου να τα διαπερνά στη προσπάθειά του να μη περάσει απαρατήρητη.

Όμορφες εικόνες, απερίγραπτη θέα. Φωτογραφίες, λήψη στιγμιότυπων με τη κάμερα και συνέχιση της ανηφορικής πορείας περνώντας από τη ράχη που σχηματίζεται μεταξύ της κορυφής «Σημαιοφόρος» και εκείνης της κορυφής «Πάγος» ( υψ. 2.676 μ.) και περπατώντας πάνω στο χιόνι που σε πολλά του σημεία δεν ξεπερνούσε τα 10 εκατοστά.

Η ώρα περνούσε, κόντευε 2 το μεσημέρι. Θέλαμε άλλη μία ώρα για το «Καλόγεο» ( υψ. 2.701 μ.)

Φτάνοντας στα 2.500 περίπου μέτρα και βλέποντας πως δεν μας έπαιρνε η ώρα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προκειμένου να προλάβουμε να φτάσουμε στα «Πριόνια» πριν σκοτεινιάσει.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής είχαμε και μία αναπάντεχη «συνάντηση» με αγριοκάτσικα του Ολύμπου. Ένα από αυτά μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν ξαπλωμένο μασουλώντας και μας κοιτούσε αδιάφορο, συνηθισμένο φαίνεται από την ανθρώπινη παρουσία. Η στάση του αυτή με οδήγησε να το βιντεοσκοπήσω και να το πλησιάσω όσο μπορούσα περισσότερο για να δω τις αντιδράσεις του.

Όμορφα στιγμιότυπα, αξέχαστη εμπειρία. Επικοινωνώντας μέσω ασυρμάτου με τα μέλη της Α΄ ομάδας πληροφορήθηκα πως άρχισαν και αυτοί να κατηφορίζουν από το «Καλόγερο» για το «Λιβαδάκι».

Από τα 2.701 μ υψόμετρο οι 4 τολμηροί, πέρα από τη θέα που βλέπαμε εμείς, βλέπανε καθαρά το εκτεταμένο οροπέδιο και τις κορυφές «Φράγκου Αλώνι» ( υψ. 2.677 μ.), «Μεταμόρφωση» ( υψ. 2.699 μ.).

Φτάνοντας, εμείς η Β΄ ομάδα, στο μικρό καταφύγιο συναντηθήκαμε με άλλους τρεις φίλους μας ορειβάτες από Βέροια. Ήταν οι: Γιώργος Ν., Γιώργος Τ. και ο Ηρακλής Δ., που συμμετέχουν με την ομάδα μας σε πολλές ορειβατικές μας εξορμήσεις.

Οι πιο πάνω, ήθελαν να κάνουν μια κάπως πιο χαλαρή ανάβαση, επειδή ο ένας από αυτούς, ο Γιώργος Ν., συμμετείχε στον 34^ο Μαραθώνιο Δρόμο που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την Κυριακή που μας πέρασε και δεν έπρεπε να κουραστεί περισσότερο.

Έτσι, δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμά της κυριακάτικής μας δραστηριότητας. Γνωρίζαμε, όμως, πως θα τους βρίσκαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Είχαμε εξ’ άλλου και την ασύρματη επικοινωνία μαζί τους.

Δεν καθίσαμε παραπάνω από 20 λεπτά με τους φίλους μας κοντά στο μικρό καταφύγιο και αποφασίσαμε όλοι μαζί να πάρουμε το μονοπάτι της επιστροφής. Περάσαμε από όλα τα γνώριμα σημεία της διαδρομής. Τα είχαμε εξ’ άλλου περάσει ανηφορίζοντας.

Πλησιάζοντας στα «Πριόνια» άρχισε ήδη να σκοτεινιάζει. Δεν χρειάστηκαν οι φακοί κεφαλής, γιατί ακόμη βλέπαμε μπροστά μας.

Φτάνοντας, όμως, στα αυτοκίνητά μας τους χρειαστήκαμε. Περιμένοντας τους υπόλοιπους της Α΄ ομάδας, σκεφτήκαμε στο διάστημα εκείνο να απολαύσουμε τη ζεστασιά του μοναδικού μαγαζιού στην περιοχή.

Είχε λιγοστό κόσμο. Η ζεστή φασολάδα ήταν ό,τι πρέπει την ώρα εκείνη και όταν φτάσανε οι υπόλοιποι αφήσαμε τη ζεστασιά του χώρου και φορώντας τους φακούς κεφαλής πήγαμε στα αυτοκίνητά μας να ετοιμαστούμε για την επιστροφή.

Με το σκοτάδι τελείωνε άλλη μια κυριακάτικη δραστηριότητά μας με επιτυχία. Αφήναμε τον Όλυμπο πίσω μας με πολλές όμορφες εικόνες αποτυπωμένες σε μια γωνιά του μυαλού μας.